Ποια «εκκλησιαστική διπλωματία» συζητούν οι Ρώσοι με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων;

Προσπαθώντας πανικόβλητοι ο γράφων με τον καλό Έλληνα φίλο να σωθούμε από τον ανυπόφορο μοσχοβίτικο καύσωνα, βρεθήκαμε στο πασίγνωστο από το μυθιστόρημα του Mikhail Bulgakov The Master and Margarita άλσος της Μόσχας L’étang du Patriarche ή όπως είναι γνωστό στους Μοσχοβίτες Patriarshie Prudy.

Όπως σωστά παρατήρησε ο Έλληνας φίλος, όταν επιτέλους βρήκαμε δυο θέσεις στην απολαυστική σκιά του άλσους, με αυτή τη ζέστη ούτε για ένα SMS δεν έχεις έμπνευση.

Πριν όμως προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του, το «ντζινγκ» του κινητού του (ο γράφων είχε εγκαίρως απενεργοποιήσει το δικό του) τον ειδοποίησε για την άφιξη ενός μηνύματος.

Ζητώντας συγγνώμη για την απερισκεψία του, ο Έλληνας φίλος διάβασε το μήνυμα και έβαλε τα γέλια, προκαλώντας τα επιτιμητικά βλέμματα των περιπατητών που απολάμβαναν την δροσερή ηρεμία του άλσους.

Στην επιθυμία μου να μοιραστεί με τον συντάκτη του παρόντος σημειώματος το εύθυμο, αν κρίνει κανείς από την αντίδρασή του, μήνυμα ο καλός Έλληνας φίλος διάβασε μια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στα Ιεροσόλυμα.

«Στις 22 Ιουλίου 2021 στην Πατριαρχική Έδρα στην Ιερουσαλήμ ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης δέχθηκε τον πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Ισραήλ A. D. Viktorov. Στη συνάντηση συμμετείχε ο διευθυντής της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στα Ιεροσόλυμα αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος (Elisov). Οι δυο πλευρές συζήτησαν σημαντικά και για τις δυο πλευρές θέματα εκκλησιαστικής διπλωματίας» (Βλ. εδώ).

Όταν ο καλός Έλληνας φίλος τελείωσε την ανάγνωση του μηνύματος, ο γράφων εξέφρασε την εύλογη απορία σε τί ακριβώς συνίσταται το εύθυμο της ανακοινώσεως, εφόσον είναι γνωστό «τοις πάσι» ότι πλέον ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων αποτελεί τον δεύτερο πιστό σύμμαχο της «γ΄ Ρώμης» στην περιοχή, με πρώτο τον Πατριάρχη Αντιοχείας.

Με άλλα λόγια φαίνεται ότι έχει και αυτός αποκτήσει αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση «ηδονής» που αποκτούν οι «μικροί» όταν τους επιτρέπεται να συμμετέχουν στα παιχνίδια των «μεγάλων».

Βλέπεις, άρχισε να μου εξηγεί, η αστειότητα της ανακοινώσεως συνίσταται σε αυτή την συγκεκριμένη φράση: «συζήτησαν σημαντικά και για τις δυο πλευρές θέματα εκκλησιαστικής διπλωματίας».

Με άλλα λόγια, αντί ο Μακαριώτατος να «ποιεί την νήσσαν» σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του με την «αγία Ρωσία», δηλώνει ευθαρσώς ότι με τον λαϊκό πρέσβη – εκπρόσωπο του Κρεμλίνου συζήτησαν σημαντικά και για τις δυο πλευρές θέματα εκκλησιαστικής, επαναλαμβάνω εκκλησιαστικής διπλωματίας.

Ποια όμως μπορεί να είναι αυτά τα «αμοιβαίως σημαντικά» για το Κρεμλίνο και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ζητήματα εκκλησιαστικής διπλωματίας;

Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος πιστεύει ότι, πρώτα από όλα, πρόκειται για εκείνο το «φάντασμα της αυτοκεφαλίας» που πλανιέται πάνω από το μετασοβιετικό χώρο, το οποίο στη φαντασία των ταγών της «γ΄ Ρώμης» έχει προσλάβει μυθικές διαστάσεις.

Αυτές οι εξάρσεις της «αυτοκέφαλης φοβίας» της «αγίας» Ρωσίας τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είναι τυχαίες, καθώς η επικείμενη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ουκρανία την 24η Αυγούστου ανάγκασε Κρεμλίνο και Εκκλησία να επιδοθούν σε μια ακόμα άκρατη λασπολογία εναντίον του Προκαθημένου της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία όπως έχουμε συνηθίσει συμμετέχουν και τα γνωστά «παπαγαλάκια» τους στην Ελλάδα.

Έτσι, την 24 Ιουλίου ο ΥΠΕΞ του «ρωσικού κόσμου» Λαβρόφ σε μια συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Rossiya 24, δήλωνε τα εξής:

«Κατανοούμε απολύτως ότι οι ενέργειες της Κωνσταντινουπόλεως κατευθύνονται απευθείας από την Ουάσιγκτον.

»Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ιδρύθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας.

»Δεν ήταν απλά μια πρωτοβουλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, έγινε καθ’ υπαγόρευση των ΗΠΑ, το οποίο δεν προσπαθούν καν να κρύψουν».

Φυσικά, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, ο Ρώσος ΥΠΕΞ για άλλη μια φορά δεν μπήκε στον κόπο να παρουσιάσει την παραμικρή απόδειξη των κατηγοριών που τόσο γενναιόδωρα απευθύνει προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Την επομένη, διότι όπως λέει ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός «στη βράση κολλάει το σίδερο», και στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, ο υπάκουος στις υποδείξεις του κοσμικού βραχίονα της «γ΄ Ρώμης» μουσικολογιώτατος Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, συνέχισε την λασπολογία τονίζοντας ότι:

«Η κυριότερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή είναι οι αντικανονικές, σχισματικές και ληστρικές ενέργειες του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, οι οποίες διέσπασαν την Ορθοδοξία».

Ας μη λησμονήσουμε σε αυτό το σημείο ότι στην τακτική λασπολογίας της «γ΄ Ρώμης» περιλαμβάνεται παλαιόθεν και η διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Έτσι στην ιστοσελίδα VERSII.COM διαβάσαμε ότι, στα πλαίσια της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Ουκρανία, ο πρόεδρος της χώρας προτίθεται να του παραχωρήσει τον ναό της Αγ. Σοφίας του Κιέβου, τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και αργότερα τη Λαύρα του Ποτσάεφ (ή Ποτσαΐφ) (Βλ. εδώ).

Σε αυτό το σημείο ο γράφων σπεύδει ασθμαίνοντας να πληροφορήσει τον έκπληκτο αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ότι η μη ανάμειξη του κράτους στα θρησκευτικά ζητήματα αποτελεί την πάγια θέση του προέδρου της Ουκρανίας Zelenski.

Αλλά βεβαίως αυτό δεν έχει σημασία αρκεί να γίνεται «ντόρος» και να ερεθίζονται οι πιστοί της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Και επειδή όπως λέει ο ίδιος θυμόσοφος λαός, «θέλει η… θου Κύριε… να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει», ο γράφων στα παλαιότερα των υποδημάτων του τόσο τον Προκαθήμενό του, όσο και τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας του μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, σε ένα διάλειμμα του αγώνα του κατά των εμβολίων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, δήλωσε στο ρωσικών συμφερόντων ουκρανικό πρακτορείο ειδήσεων ПЕРШИЙ НЕЗАЛЕЖНИЙ (Pershi Nezalezhni) ότι πρέπει να παραμείνουμε πιστοί στην κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο. (Βλ. εδώ και Εδώ).

Του ζήτησε κάποιος να κάνει αυτή τη δήλωση ή ήταν δική του πρωτοβουλία, διερωτάται ο αφελής συντάκτης του παρόντος πονήματος;

Το «delirium tremens» που φαίνεται να προκαλεί στο Πατριαρχείο Μόσχας το «φάντασμα της αυτοκεφαλίας», δεν περιορίζεται μόνο στην Ουκρανία, αλλά περιλαμβάνει την Λευκορωσία καθώς και το τρίτο κατ’ ευφημισμό μέλος του «ρωσικού κόσμου» την Μολδαβία.

Αν και οι συνθήκες στη Λευκορωσία διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από αυτές που επέβαλαν την ίδρυση μιας ανεξάρτητης από τη Μόσχα Εκκλησίας, όμως για να προλάβει τα χειρότερα, ιδιαιτέρως αυτή την χρονική περίοδο που ταράσσονται τα θεμέλια του αυταρχικού καθεστώτος του Λουκασένκο, το Πατριαρχείο Μόσχας, παραμένοντας πιστό στις μακραίωνες παραδόσεις διώξεων των αντιφρονούντων, προχώρησε στη λήψη των απαραίτητων κατασταλτικών μέτρων στα πλαίσια μιας γενικότερης προσπάθειας να διασωθεί όχι μόνο η Εξαρχία του αλλά και ο αλλόφρων κυβερνήτης της Λευκορωσίας.

Έτσι με σκοπό την επίτευξη ενός απόλυτου και ασφυκτικού ελέγχου της εκκλησιαστικής του οργανώσεως του σε αυτή τη χώρα, απομακρύνθηκε τον Ιούνιο από την έδρα του για λόγους, τάχαμου, υγείας ο αρχιεπίσκοπος Γκρόντνο και Βολκοβίσκ Αρτέμιος, άτυπος ηγέτης των ορθοδόξων διαφωνούντων με την πολιτική του Λουκασένκο.

Εκτός από τον Αρτέμιο απομακρύνθηκαν και οι διαφωνούντες με την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων κληρικοί Georgi Roy, Nikolay Gayduk και Anatoly Nenartovich.

Σε αυτό το σημείο ας προσέξει ο υπομονετικός αναγνώστης του παρόντος σχολίου ότι στις 25 Ιουνίου ο απόλυτος άρχων της Λευκορωσίας σε μια συνάντηση με τους μοναχούς της ανδρώας μονής στην περιοχή Zhirovichi τόνισε τα εξής:

«Μεταξύ των ορθοδόξων υπήρξαν και εκείνοι που “παραστράτησαν”, όμως η εκκλησία χειρίστηκε το πρόβλημα με τον κατάλληλο τρόπο. (…) Οι εχθροί της Λευκορωσίας ακολουθούν το δρόμο που γνωρίζουν καλά, θέλοντας να ανακηρύξουν την αυτοκεφαλία της ορθοδόξου εκκλησίας της Λευκορωσίας.

»Έστειλαν επιστολές και στην Κωνσταντινούπολη και στον Πατριάρχη μας, μου το είπε αυτό ο ίδιος» (Βλ. εδώ).

Τον περασμένο Ιούλιο έγινε γνωστό ότι ο Λουκασένκο επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον Πατριάρχη Κύριλλο και συζητήθηκαν θέματα που αφορούσαν στις διομολογιακές σχέσεις και στην κατάσταση της εκκλησίας γενικότερα.

Ίσως ο διαγνωσμένος με την «folie de grandeur» ηγέτης ήθελε να ευχαριστήσει τον προκαθήμενο της «γ΄ Ρώμης» για την άμεση επίλυση του προβλήματος των «παραστρατημένων» κληρικών.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το «φλερτ» του «ρωσικού κόσμου» με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων αποκτά ιδιαίτερη σημασία, εφόσον είναι προφανείς οι προσπάθειες της Μόσχας να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο «ενδορθόδοξο άξονα», σκοπός του οποίου θα είναι, τουλάχιστον όπως τον φαντάζονται οι ταγοί της «αγίας» Ρωσίας, η πραγματική διάσπαση του ορθοδόξου κόσμου.

Όμως αυτό που αδυνατεί να συνειδητοποιήσουν τόσο το Κρεμλίνο, όσο και το Πατριαρχείο Μόσχας είναι ότι, το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου όχι μόνο μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και στον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, πηγάζει, πρώτον, από τον υπερεθνικό του χαρακτήρα και, δεύτερον, από την απουσία οποιασδήποτε δεσμεύσεως ή υποχρεώσεως ενώπιον κρατικών υπηρεσιών ή οργανισμών.

Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη άξιων λόγου ερεισμάτων της «γ΄ Ρώμης» μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, εξαιρουμένων ορισμένων εξ αυτών οικονομικά ευνοούμενων (π.χ. Εκκλησία Σερβίας) οφείλεται, πρώτα από όλα, στην μακραίωνη και απόλυτη εξάρτηση του Πατριαρχείου Μόσχας από τις ορέξεις του εκάστοτε τσάρου, γενικού γραμματέα, προέδρου κλπ.

Ας μη λησμονούμε ότι στα περισσότερα από τα σύγχρονα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, υπάρχει πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.

Έτσι οι «pomp and circumstance» εμφανίσεις «alla braccetto» με την πολιτική και στρατιωτική ελίτ του Κρεμλίνου δημιουργούν στην κοινή ευρωπαϊκή γνώμη αυτό ακριβώς που σημαίνουν – ότι το Πατριαρχείο Μόσχας αποτελεί απλά ένα εργαλείο των γεωπολιτικών σχεδιασμών της ρωσικής κυβερνήσεως.

Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος δεν γνωρίζει ποιες είναι οι προθέσεις της εξωτερικής πολιτικής της σημερινής Ελληνικής Κυβερνήσεως σε αυτή την εξαιρέτως σημαντική για την Ελλάδα περιοχή, εντούτοις αν πράγματι μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, η φωτογραφία του Πατριάρχου Ιεροσολύμων πλαισιωμένου από τον Ρώσο πρέσβη και τον προϊστάμενο της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στα Ιεροσόλυμα, σίγουρα αξίζει κάτι παραπάνω…