Αρπαγή της μικρής ιδιοκτησίας – αρπαγή της ελευθερίας

Δεν είναι ο ΕΝΦΙΑ που απειλεί την Ελληνική κοινωνία, είναι η τάση του διεθνούς οικονομικοπολιτικού συστήματος να περιορίσει την ιδιοκτησία στα μικρά και μεσαία στρώματα, ειδικότερα σε χώρες σαν την Ελλάδα, που προαλείφεται για τόπο διεξαγωγής μεγάλων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών παιχνιδιών.

Η ιδιοκτησία δημιουργεί απαιτήσεις και διεκδικήσεις για περαιτέρω ανάπτυξη της ζωής του ατόμου. Δίνει ανεξαρτησία και αυτάρκεια, καθώς επίσης και κίνητρο για δυναμική άσκηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, όταν αποτελεί προιόν της εργασίας του, διότι η εργασία αποτελεί τη μόνη θεμιτή πηγή ιδιοκτησίας. Οτιδήποτε κανείς παράγει είναι ιδιοκτησία του και οτιδήποτε πέρα από αυτό όχι.

Και φυσικά οτιδήποτε είναι αποκλειστικό προιόν της εργασίας κάποιου, δεν συσσωρεύει πλούτο, διότι υπάρχουν συγκεκριμένες μεταβλητές που καθορίζουν την μέση απόδοση του ανθρώπου στην εργασία του, προκειμένου να μην υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις και ανισορροπίες στην κατανομή εισοδήματος, απλά δεν υπάρχει πολιτική ρύθμιση ή οικονομική θεωρία που να επιβάλλει τη ρύθμιση της ιδιοκτησίας με πλαφόν τέτοιο, που οποιοδήποτε πλεόνασμα να ανακατανέμεται σε αγαθά και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.

Θεωρώ ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», όπως είπε και ο Προυντόν, αλλά στην περίπτωση που συσσωρεύεται στους λίγους, που εκ των πραγμάτων δεν τους ανήκει, εφόσον είναι αδύνατον να παράγουν με μεγάλες αποκλίσεις από το μέσο άτομο, όσο χαρισματικοί κι αν είναι.

Η αρνητική στάση της αριστεράς, συνολικά κατά της ιδιοκτησίας, αφήνει ανοιχτό το πεδίο στο φιλελευθερισμό και νεοφιλελευθερισμό, να δρουν με πλήρη απορύθμιση της ατομικής ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα την εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους και μάλιστα χωρίς υποχρεώσεις απόδοσης κοινωνικής εισφοράς, εφόσον και πάλι η κοινωνική εισφορά επιβάλλεται στους πολλούς.

Από την μία πλευρά δηλαδή έχουμε απορύθμιση στην απόκτηση ιδιοκτησίας και πλούτου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται υπερβολικά πλούσιοι και υπερβολικά φτωχοί και από την άλλη έχουμε ρύθμιση στα μέτρα κοινωνικής εισφοράς, να αποδίδεται από όλους η ίδια κοινωνική εισφορά.

Αυτές οι ανισότητες έχουν βρει γόνιμο έδαφος να αναπτυχθούν, αφού δεν υπάρχει η κατάλληλη αντιμετώπιση με δράσεις που πρακτικά θα τις αποτρέψουν και δεν θα θεωρούν την ιδιοκτησία ως «κατάρα», αλλά ως μία χρήσιμη πραγματικότητα για την διαβίωση του ατόμου, που πρέπει να τελεί όμως υπό ρύθμιση, όταν ξεπερνά τα όρια της χρηστικότητας της προς τον πολίτη. Η ιδιοκτησία λοιπόν είναι θεμιτή, εφόσον διέπεται από κανόνες.

Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας από τους πολλούς κρυφούς και φανερούς φόρους, που εγγυάται την φορολογία των κατοικιών και των ακινήτων της μικρής και μεσαίας τάξης, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν το εκλογικό σώμα, προκειμένου οι παραγωγικές ιδιοκτησίες να περάσουν στο μεγάλο κεφάλαιο, οι κατοικίες να κινδυνεύουν, εφόσον είναι αδύνατον τα μικρά και μεσαία εισοδήματα να αντέξουν αυτούς τους φόρους και ο κόσμος να ζει στην ανασφάλεια, να είναι ευάλωτος στην τρομοκρατία του μυαλού και της συνείδησης και να ψηφίζει με αυτά τα κριτήρια για την εκλογή τοπικών ή συλλογικών κυβερνήσεων.

Το ζητούμενο λοιπόν, δεν είναι απλά και μόνο η κατάργησή του ΕΝΦΙΑ, αλλά η παραγωγή νομοθεσίας που θα αποκλείει την οποιαδήποτε φορολόγηση της μικρής ιδιοκτησίας και θα προβλέπει ποσοστιαία φορολόγηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, ανάλογα με την χρηστικότητας της προς τον ιδιοκτήτη, αλλά και προς το κοινωνικό σύνολο.