Ο «λέτσος», ο «αγιογράφος» και τα πρότυπα

«Χωρίς εκείνη τη φωτογραφία με την Corvette, η ταινία «Θέλμα και Λουΐζ» ίσως να μην είχε γυριστεί ποτέ». Μ. Μητσός, ΤΑ ΝΕΑ 8/3/2021

Το 1981, σε γυμνάσιο της περιφέρειας, καθηγητής ήταν γνωστός μεταξύ των μαθητών ως «ο λέτσος», προφανώς για το ντύσιμό του.

Το 1988 σε συνάντηση με την ΟΛΜΕ ο Γ.Γ. του ΚΚΕ είπε, μεταξύ πολλών άλλων -στηρίζοντας το οικονομικό αίτημα των καθηγητών- ότι δεν επιτρέπεται οι εκπαιδευτικοί να παρουσιάζονται κακοντυμένοι ενώπιον των μαθητών. Εννοώντας, προφανώς, σαν «λέτσοι».

Αυτό που υποστήριζε ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι ότι κάποιοι λειτουργοί δεν έχουν την πολυτέλεια της ελεύθερης επιλογής.

Δεν μπορεί ο εκπαιδευτικός να μπει στην τάξη με σαγιονάρες και βερμούδα.

Δεν μπορεί ο παπάς να βγει στην Ωραία Πύλη με τραγιάσκα.

Όπως δεν μπορούν και οι φρουροί έξω από το Προεδρικό Μέγαρο να φορούν αθλητικά.

Όταν οι επιλογές σου, ο αγώνας σου, η αξία σου ή οι συγκυρίες σε έχουν οδηγήσει σε κάποια έδρα, σε ένα βάθρο, σε ένα αξίωμα λόγω του οποίου αποτελείς πρότυπο ή σύμβολο, δεν έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Η προσωπική σου εικόνα «ανήκει» και οφείλει να υπηρετεί τον «δήμο», την κοινωνία.

Η Ντίντιον είναι μια δυνατή γυναίκα, καταξιωμένη συγγραφέας-δημοσιογράφος, χτυπημένη από την κακοτυχία.

Όπως όλοι οι πραγματικά άξιοι δεν στηρίχθηκε σε «πατερίτσες», σε «καλάμια» και σε αγιογράφους για να αναρριχηθεί.

Αναδείχθηκε με την αξία της, το κέρδισε με τις προσπάθειες της και τους αγώνες της.

Είναι γνήσια και δυνατή, δεν την ανέβασε στην επιφάνεια το κύμα, η συγκυρία, οι σκοπιμότητες.

Όταν λέει ότι: «Η διαφαινόμενη ευθραυστότητά μου ήταν πράγματι το μυστικό μου όπλο» προφανώς δεν σοβαρολογεί.

Όταν λέει ότι: «Το μόνο μου πλεονέκτημα ως δημοσιογράφου είναι ότι είμαι τόσο μικροσκοπική σωματικά, τόσο διακριτική από ταμπεραμέντο […] που ο κόσμος τείνει να ξεχνά τα συμφέροντά του», μάλλον λοιδορεί τους αφελείς. Σαν να έλεγε ο Ναπολέων: πέτυχα λόγω ύψους.

Όλα αυτά καλά θα μου πείτε αλλά πως συνδέονται μεταξύ τους;

Η απάντηση βρίσκεται στην σύνδεση της Ντίντιον με την Π.τ.Δ. την οποία επιχειρεί ο κύριος Μητσός.

Αφού σε όλο το κείμενο ασχολείται, δικαίως, με την δημοσιογράφο-συγγραφέα καταλήγει με την εξής πρόταση:

«Εκείνη την CORVETTE γιατί την αγοράσατε: “Επειδή την αγαπούσα”, Και το μακρύ, εφαρμοστό καφτάνι που φορούσατε στη φωτογραφία ποιος το διάλεξε; “Δικό μου ήταν, εγώ το διάλεξα”. Να μια απάντηση, […] που θα μπορούσε να δώσει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε όσους έχουν άποψη για τα παπούτσια της. Μαζί με την ατάκα της Ντίντιον για την ευθραυστότητα»!

Σοβαρά λοιπόν, κατά τον δημοσιογράφο, μπορεί ένας εκπαιδευτικός να πάει με σαγιονάρες στην τάξη.

Αν τολμήσει ο Υπουργός να τον ρωτήσει μπορεί να απαντήσει: «δικές μου είναι εγώ τις διάλεξα».

Μπορεί ο υπασπιστής της Προέδρου να πάει σε επίσημη εκπροσώπηση με βερμούδα Αρμάνι, κι αν τον ρωτήσει η Πρόεδρος να απαντήσει: «δική μου είναι, εγώ την διάλεξα».

Μπορεί ο παπάς να βγει να πει το Ευαγγέλιο με καπελάκι των N. Y. Knicks, κι αν τον ρωτήσουν να απαντήσει περήφανα; «δικό μου είναι, εγώ το διάλεξα».

Ή μήπως δεν μπορούν; Μήπως το να υπηρετείς κάποια λειτουργήματα συνεπάγεται και δεσμεύσεις;

Μήπως δεν είναι το ίδιο ο δημοσιογράφος-συγγραφέας και ο Πολιτειακός Άρχων;

Μήπως το να εκπροσωπείς ένα Έθνος, μια χώρα, ένα λαό σου περιορίζει τις προσωπικές επιλογές;

Μήπως είναι ατόπημα η προσαρμογή της Ντίντιον στα μέτρα της Σακελλαροπούλου;

Ελπίζω τελικά να αστειεύεται ο καλός δημοσιογράφος συσχετίζοντας την Corvette και το καφτάνι της Ντίντιον με τα Hogan της Προέδρου.