Η πολιτική σαπουνόφουσκα Ναβάλνι και η «πουτινική» Εκκλησία που παντού «βλέπει»… «σκοτεινές ξένες δυνάμεις»

Ο συντάκτης των σχολίων που φιλοξενεί με ιδιαίτερη στοργή η ΤΡΙΜΠΟΥΝΑ, ουδέποτε θεώρησε εαυτόν ειδικό επί αμιγώς πολιτικών θεμάτων, διότι πιστεύει ότι οι πολιτικές προτιμήσεις αποτελούν τις προσωπικές και, συνεπώς, υποκειμενικές επιλογές του κάθε ενεργού μέλους μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Όμως, από την άλλη πλευρά, ο γράφων πιστεύει ότι, η έκφραση μιας ισορροπημένης, κατά το δυνατόν, απόψεως σχετικά με τα πολιτικά δρώμενα όχι μόνο δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως έκφραση κάποιας πολιτικής προτιμήσεως, αλλά και ότι ουδέποτε έβλαψε τους αποδέκτες της.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσαν οι αντιδράσεις των πολιτικών ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού σχετικά με τον τρόπο, με τον οποίο το ρωσικό κράτος αντιμετώπισε τις διαδηλώσεις των υποστηρικτών του γνωστού Ρώσου blogger και νεότευκτου πολιτικού Ναβάλνι με αφορμή την σύλληψή του για παραβίαση των όρων των δυο ανασταλτικών ποινών που του είχαν επιβληθεί στο παρελθόν.

Έτσι, ο συντάκτης αυτού του… παραπολιτικού σχολίου αδυνατεί να κατανοήσει την αδυναμία των Ευρωπαίων και μη πολιτικών να συνειδητοποιήσουν ότι, σήμερα στη Ρωσία δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός πολιτικός (και κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί σοβαρός πολιτικός ο περί ου ο λόγος blogger), ο οποίος θα ήταν ικανός όχι μόνο να αρθρώσει έναν αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο εναντίον του νεοσοβιετικού πολιτικού κατεστημένου, άλλα, έτι περισσότερο, να μετατρέψει τις αντιπολιτευτικές διαθέσεις σε ένα σοβαρό πολιτικό κόμμα που θα είναι σε θέση να εκφράσει ένα σαφές και ολοκληρωμένο πρόγραμμα διακυβερνήσεως της πυρηνικής υπερδυνάμεως που λέγεται Ρωσία.

Εντούτοις, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο οι ξένοι πολιτικοί που επιθυμούν «ντε και καλά» να προσδώσουν πολιτικό βάρος στον Ναβάλνι.

Η Εκκλησία της Ρωσίας, πιστή στο δόγμα της «συμφωνίας Κράτους και Εκκλησίας» και θέλοντας να φανεί «βασιλικότερη του βασιλέως» ανέλαβε για άλλη μια φορά τον άχαρο ρόλο να αποδείξει ότι αυτό οι 15.000 διαδηλωτές (οι αριθμοί της Αστυνομίας είναι πολύ λιγότεροι, αλλά ποιος πιστεύει την Αστυνομία…) που βγήκε στους δρόμους της Μόσχας των 15.000.000 για να εκφράσει την αλληλεγγύη του προς τον καταδικασθέντα στο παρελθόν για οικονομικά εγκλήματα blogger, υποκινήθηκαν από «ξένα κέντρα».

Συγκεκριμένα ο πνευματικός ηγέτης του «ρωσικού κόσμου» Πατριάρχης Κύριλλος κατέθεσε την εξής διάγνωση:

«Η νεολαία μας συχνά κυριεύεται από παραφροσύνη χάνοντας τον προσανατολισμό της.

»Πρέπει να διαμορφώνονται σωστοί συλλογισμοί, σωστές ιδέες, οι οποίες θα είναι σε θέση να προβάλουν σθεναρή αντίσταση σε όλες τις καταστροφικές επιρροές.

»Αν πραγματικά θέλουμε το μέλλον του λαού και της Πατρίδας μας να είναι φωτεινό, τότε αυτές τις ιδιαίτερες ημέρες πρέπει να αναλογιστούμε για πολλά πράγματα.

»Να αναλογιστούμε πώς πλάθεται η συνείδηση της νεολαίας μας, ποιες δυνάμεις επηρεάζουν τις καρδιές και τις ψυχές της, πως διαμορφώνεται η ροή των πληροφοριών, η οποία σήμερα απορροφάει τον σύγχρονο άνθρωπο, ποιες ιδέες γεμίζουν αυτό το πληροφοριακό ποτάμι». (Βλ. εδώ)

Με άλλα λόγια, εφόσον η ροή των πληροφοριών μπορεί να κρύβει επικίνδυνες για την ηθική και πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας παγίδες, καλό θα ήταν πρώτα να λογοκρίνεται, να καθαρίζεται από κάθε βλαβερό στοιχείο και στη συνέχεια να αποδίδεται στην κοινωνία.

Στις 2 Φεβρουαρίου ο υπεύθυνος τύπου – his master’s voice της «γ΄ Ρώμης» Vladimir Legoida τόνισε σε μια από τις βαθυστόχαστες δηλώσεις του, στις οποίες μας έχει συνηθίσει από τότε που τον διόρισαν σε αυτό το άχαρο πόστο, ότι οι μαθητές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις υπέρ του blogger έπεσαν θύματα κάποιων «μυστηριωδών ξένων δυνάμεων».

Για αυτό και τα σχολεία θα πρέπει να ενδυναμώσουν τον διαπαιδαγωγικό τομέα «ενώ ταυτόχρονα πρέπει να καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ώστε η ζωή να αλλάξει προς το καλύτερο. (…) Βεβαίως, συμπλήρωσε, είναι σημαντικό να αφουγκραστούμε τί λένε οι ίδιοι οι νέοι, (…) συχνά ο θυμός τους δεν συνδέεται ούτε με τον Ναβάλνι, ούτε με τις ξένες δυνάμεις που προσπαθούν να δημιουργήσουν εντάσεις.

»Όμως τα παιδιά πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να τα εκμεταλλευτούν.

»Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν, κάνουν τη δουλειά τους, επενδύουν τεράστια ποσά. (…) Το καθήκον της κοινωνίας μας συνίσταται στο να μην βρουν (Σημ.: αυτές οι σκοτεινές ξένες δυνάμεις) εύφορο έδαφος.

»Έτσι περνάμε σε ζητήματα δικαιοσύνης, της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας κλπ.». (Βλ. εδώ)

Είναι αλήθεια ότι ο Legoida μας έχει συνηθίσει στο να αποδίδει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ρωσική κοινωνία και η Εκκλησία του σε κάποιες απολύτως σουρεαλιστικές «καταχθόνιες σκοτεινές δυνάμεις», χωρίς βεβαίως ποτέ να τις κατονομάζει.

Όμως αυτή τη φορά προχώρησε ακόμα περισσότερο, επιδεικνύοντας και διορατικές ικανότητες: γνωρίζει μετά βεβαιότητας ότι επενδύονται τεράστια ποσά!

Πολλές φορές ο γράφων έχει αναρωτηθεί από πού αλιεύει αυτές τις πληροφορίες; Μήπως από την πλατεία Lubyanka;

Στο ίδιο μήκος κύματος σχετικά με την εκμετάλλευση των διαθέσεων της νεολαίας κινήθηκε και ο «μουσικολογιώτατος» πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της «αγίας Ρωσίας».

Όμως δεν θα ήταν αυτός που είναι αν δεν προχωρούσε στα βαθιά, αποκαλύπτοντας στους πιστούς θεατές των κρατικών καναλιών τον δαιδαλώδη τρόπο σκέψεώς του.

Ο μητροπολίτης Ιλαρίων παραδέχθηκε στο κανάλι Rossiya-24 ότι, ναι μεν υπάρχουν πολλά κοινωνικά προβλήματα, έτσι γενικά και αόριστα, ναι μεν το επίπεδο διαφθοράς σε ορισμένες κρατικές υπηρεσίες είναι υψηλό, χωρίς φυσικά να τις κατονομάζει, «όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να βγουν οι ανήλικοι στους δρόμους».

Στη συνέχεια, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, ο σεβασμιώτατος πρόεδρος συνέκρινε τη σημερινή κατάσταση με αυτή που οδήγησε τη Ρωσία στη λεγόμενη «Οκτωβριανή επανάσταση». (Βλ. εδώ)

Εκείνη την περίοδο, υπογράμμισε ο σεβασμιώτατος, εμφανίσθηκαν κάθε είδους «προπαγανδιστές» τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, π.χ. στην ήσυχη και ευημερούσα Ελβετία (Σημ.: μεταξύ αυτών και ο Λένιν), οι οποίοι δρούσαν από μακριά.

Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος είναι σχεδόν βέβαιος ότι εύκολα ο ιστοριοδίφης αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ θα καταλάβει το υπονοούμενο του μουσικολογιωτάτου μητροπολίτου: ο Ναβάλνι, όπως και ο Β. Ι. Λένιν επέστρεψαν στη Ρωσία από τη Γερμανία και όπως λένε οι «κακές γλώσσες» της ιστορίας, ο Βλαδίμηρος έφερε μαζί του και ένα βαλιτσάκι με γερμανικά μάρκα με κάποια, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ανταλλάγματα.

Όμως ενώ ο Βλαδίμηρος Ουλιάνωφ, έχοντας την υποστήριξη ενός ισχυρού κόμματος και εκμεταλλευόμενος τις καταστροφικές για την τσαρική Ρωσία συνέπειες από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, διέλυσε την Ρωσική αυτοκρατορία, ο blogger, με ή χωρίς τα γερμανικά ευρώ είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να κατεβάσει στους δρόμους της Μόσχας περισσότερους από 15.000 διαδηλωτές: η ποιοτική διαφορά μεταξύ αυτού και του Β. Ουλιάνωφ είναι τεράστια!

Εκτός από τις εμφανέστατες διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες, τις οποίες ο μουσικολογιώτατος πρόεδρος του Τμήματος κλπ. φαίνεται να αγνοεί, αν έμπαινε στο κόπο να κάνει μια μικρή έρευνα στο ανεξάρτητο από το Κρεμλίνο ρωσικό κομμάτι του διαδικτύου σχετικά με το αποτέλεσμα αυτών των κινητοποιήσεων, προς μεγάλη του έκπληξη θα ανακάλυπτε ότι η ηλικία της πλειονότητας των διαδηλωτών κυμαινόταν μεταξύ 25 και 35 ετών!

«Με άλλα λόγια, διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών Levada, το πρόβλημα των διαδηλώσεων του Ιανουαρίου κάθε άλλο παρά συνίσταται στο αν αυτές θα συνεχιστούν μετά το διάλειμμα που όρισε το επιτελείο του Ναβάλνι.

»Είναι πολύ πιθανό ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συνεχιστούν.

»Όμως το πρόβλημα έγκειται στο ότι με την σημερινή τους μορφή οι διαμαρτυρίες δεν βρίσκουν ανταπόκριση στο μεγαλύτερο μέρος της ρωσικής κοινωνίας.

»Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι καθίσταται προβληματική η περαιτέρω αύξηση του αριθμού των διαδηλωτών.

»Παρουσιάζοντας τις διαδηλώσεις ως εξέγερση ανηλίκων και τον ίδιο τον Ναβάλνι ως αποπλανητή της νέας γενιάς, η εξουσία χτύπησε στο νεύρο, όπως λένε, δηλαδή στην πεποίθηση της πλειοψηφίας των μεγαλύτερων γενεών ότι «χάνουμε την νεολαία μας» και ότι οι απώλειες πρέπει να σταματήσουν το ταχύτερο δυνατόν, ακόμα και με βίαιες μεθόδους» (Βλ. εδώ)

Εκτός από τα παραπάνω, αυτό που δεν έλαβε υπόψη του ούτε ο blogger, έτι δε περισσότερο οι υποστηρικτές του εκτός Ρωσίας, οι οποίοι, όπως και ο ίδιος ο Ναβάλνι όπως φαίνεται, δεν είναι σε θέση να «πιάσουν τον σφυγμό» της ρωσικής κοινωνίας, είναι η ανοχή που αυτή επιδεικνύει στη διαφθορά, στην κρατική βία, στη σύγκρουση των γενεών και στην αποδοχή της απουσίας οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσεως.

Με άλλα λόγια το ισχυρότερο «αντίδοτο» στον κάθε Ναβάλνι είναι, πρώτα από όλα, η κοινωνική αδράνεια, η οποία, όπως προείπαμε, πηγάζει από την απόλυτη ανικανότητα των επίδοξων αντιπολιτευόμενων παραγόντων να προτείνουν στη Ρωσική κοινωνία μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Έτσι, οι φιλότιμες προσπάθειες του Πατριαρχείου Μόσχας να εκφράσουν, ως συνήθως χωρίς δεύτερη σκέψη, την υποστήριξή τους προς την πολιτική εξουσία θα οδηγήσουν στα αντίθετα από τα προσδοκόμενα αποτελέσματα: από τη μια πλευρά, η νέα γενεά, αυτή που για διάφορους λόγους συμμετείχε στις διαδηλώσεις και την οποία οι ταγοί της «γ΄ Ρώμης» κατηγορούν ότι υποκινείται από «ξένα κέντρα» έχει ήδη χαθεί για την Εκκλησία της Ρωσίας, όπως έχουν ήδη χαθεί και οι μετέπειτα γενεές, ενώ, από την άλλη, κατέστη σαφές για άλλη μια φορά ότι αυτή η Εκκλησία δεν είναι ικανή να εκφράσει τις προσδοκίες του Ρωσικού λαού, εναποθέτοντας τις αιτίες και για τις δικές της αδυναμίες στις κάθε είδους «σκοτεινές δυνάμεις».

Συγκρίνοντας την σημερινή κατάσταση με αυτή που προηγήθηκε της Οκτωβριανής Επαναστάσεως, ο μητροπολίτης Βολοκολάμσκ λησμόνησε να αναφέρει ότι, μεγάλο μερίδιο στην επικράτηση των μπολσεβίκων φέρει και η δική του Εκκλησία, η οποία τότε, όπως και σήμερα, ανάπεμπε διθυράμβους στο καθεστώς των τσάρων, ανίκανη να αφουγκραστεί τον παλμό της κοινωνίας.

Και η Ευρώπη; Αυτή η Ευρώπη για μια εισέτι φορά αποδεικνύει όχι μόνο ότι παραμένει ανιστόρητη, αλλά και ότι προτιμάει τον διάλογο με τις «πολιτικές σαπουνόφουσκες» τύπου Navalny ή Tikhanovskaya και την επιβολή κυρώσεων για «ψύλλου πήδημα», από μια σοβαρή και ισότιμη προσέγγιση στις σχέσεις της με την σύγχρονη Ρωσία, η οποία αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς εταίρους της στη γηραιά ήπειρο.

Άραγε μπορεί αυτή η Ευρώπη, που λόγω οικονομικών συμφερόντων σφυρίζει αδιάφορα στις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου από μια χώρα του Ανατολικού Αιγαίου, επιτέλους να σοβαρευτεί; Ας επιτραπεί στον υπογράφοντα τα παραπάνω προσωπικά – και συνεπώς απολύτως υποκειμενικά σχόλια – να αμφιβάλλει.