Ζούμε μια «δυσανάγνωστη» εποχή με το φόβο να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας…

Ένας αρχάγγελος δεσμώτης με τσαλακωμένα τα φτερά του είναι σήμερα ο σκεπτόμενος άνθρωπος μέσα στο κάθε σιωπηλό ή θορυβώδες κοπάδι, που θέλει να χαρίσει την αρτιμέλεια της ψυχής του για να κερδίσει πρόσκαιρα κέρδη.

Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του 2020, κι ας επισημάνουμε ότι διατρέχουμε την τρίτη χιλιετία μετά το Χριστό.

Η φύση βέβαια αγνοεί τις ανθρώπινες χρονολογίες και πολύ περισσότερο τις ημερολογιακές διαβαθμίσεις του πολιτισμού.

Ωστόσο η φύση έχει τους ρυθμούς της και τα ουράνια σώματα έχουν τις περιφορές τους.

Μόνο που ο άνθρωπος τους φυσικούς ρυθμούς τους μετατρέπει σε ρυθμούς πνευματικούς.

Αυτός είναι ο τρόπος της ύπαρξής του.

Έτσι, δίπλα στους φυσικούς κύλους του ημερονυκτίου ή του ηλιακού έτους, έχουμε τους αιώνες και τις χιλιετίες που είναι ταξινομήσεις του πνεύματος.

Και είναι οι πλέον απλές. Διότι πολύ πιο περίπλοκος είναι ο «μέγας εαυτός» του Πλάτωνος και τρομακτικά περισσότεροι είναι οι χρονικοί κύκλοι του Ινδικού πολιτισμού.

Το ανθρώπινο πνεύμα τρομάζει μπροστά στην ευθεία γραμμή του χρόνου, τη χωρίς αρχή και τέλος.

Είναι αυτό που αποκαλεί ο Έγελος το «κακό άπειρο».

Και το γραμμικό κοσμικό χρόνο τον καθιστά κυκλικό πνευματικό.

Έτσι, μόνο του δίνει νόημα και δίνει νόημα επίσης στην ύπαρξή του.

Και είναι βέβαιο ότι υπάρχει ρυθμός στα ιστορικά πράγματα.

Υπάρχει ένα παλιρροιακό ρεύμα, που κάποτε ως πλημμυρίδα εντείνει την ιστορική συγκυρία κι άλλοτε ως αμπώτιδα κάνει την ιστορική πράξη. Αποσύρεται και το τοπίο ερημώνεται.

Ο Χριστός γεννήθηκε τη στιγμή που ο Κριός έδινε τη θέση του στους ιχθύες.

Γι αυτό ο Χριστός συμβολίζεται πότε ως ποιμένας και πότε ως ιχθύς.

Οι Ιχθύες εικονίζονται ως δύο ψάρια που ακολουθούν παράλληλα, αλλά αντίθετη μεταξύ τους κατεύθυνση.

Τούτο σημαίνει πως η κοσμική εποχή μ.χ. είναι εποχή σύγκρουσης των αντιθέτων, είναι η εποχή των αντιμαχόμενων αδελφών, του καλού και του κακού.

Ζούμε τους τελευταίους μήνες το «κακό» με τους «αντίχριστους» να επιβάλλουν το φόβο με το πρόσχημα της διασποράς του κορωνοϊού.

Είναι θλιβερή και επικίνδυνη πλάνη και πλαστογράφηση των ανθρωπίνων ελπίδων, όταν η προσπάθεια για την «οργάνωση» της πολιτικής συνείδησης παίρνει το χαρακτήρα επιθετικού προπαγανδιστικού όπλου κατά των πολιτών.

Έτσι, με τη διασπορά του φόβου, δεν διασφαλίζεται η υγεία και δεν οικοδομείται η δημοκρατία και η ελευθερία.

Κι αυτό βιώνουμε τις τελευταίες μέρες εν μέσω εορτών με την επιβολή αλοπρόσαλλων μέτρων για τη δήθεν «προφύλαξή» μας από τον κορωνοϊό, που εσχάτως μεταλλαγμένος παρουσιάζεται πιο απειλητικός.

Και δεν αμφιβάλλω καθόλου, όσο κι αν χαρακτηριστώ «αρνητής» του κορωνοϊού, ότι ο πολιτικός εμπειρισμός στη σημερινή ιδιαίτερη συγκυρία, προσθέτει στην υπάρχουσα ασυδοσία και τον επικίνδυνο αυτοσχεδιασμό της καθημερινής πολιτικής πρακτικής, που μπορεί να οδηγήσει σε εθνικές περιπέτειες.

Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Γιατί η πολιτική αυθαιρεσία και ανικανότητα προκαλεί τον υπερτροφικό ατομικισμό, που είναι ικανός να καταστρέψει ή να εξουδετερώσει κάθε συνείδηση ομαδικής ή αλληλέγγυας προσπάθειας.

Τώρα μας χρειάζεται η απλή διαπίστωση.

Η διαπίστωση ότι ο φόβος δεν πρέπει να διαμορφώνει τη συνείδησή μας.

Γιατί ο φόβος που εσχάτως ενσπείρεται στην κοινωνία ανάγεται στα μέσα και τις μεθοδεύσεις που χρησιμποιούν τα καθεστώτα, που έχουν ως πρώτο άρθρο πίστης τον πιο αδιάλλακτο και αυστηρό κονφορμισμό και εξυπηρετούν ανομολόγητα συμφέροντα…

Θέλουν μια «μασκοφορεμένη» κοινωνία με τη ραχοκοκαλιά της να τη διατρέχει ο φόβος.

Θέλουν την απόλυτη υποδούλωση των ανθρώπων οι μόνιμοι άρπαγες των ελπίδων και της προοπτικής της κοινωνίας.

Κι αυτή δεν είναι μια επιπόλαιη και ατεκμηρίωτη «θεωρία συνωμοσίας των Illuminati», όπως θα σπεύσουν εμπλεκόμενοι ή αφελείς και ευαπάτητοι να αντικρούσουν, είναι μια διιστορική αλήθεια.

Και η αλήθεια της ζωής δεν ανήκει σε λίγους εκλεκτούς.

Προσεκτική και στατική θέα της σημερινής πραγματικότητας πληροφορεί και πείθει πως στα έγκατα της «αγρυπνεί» ένα αδήριτο κακό.

Όντως απαιτείται η υποψία, εκείνη η καταιγιστική υποψία της πενίας και της στέρησης.

Η υποψία της Στιγμής ενάντια στο φόβο.

Τότε ακριβώς η ύπαρξη ανανεώνεται, γιατί το βλέμμα της ξέρει να διακρίνει το φως της εγγύτητας των απειρικών μυστηρίων και του μυστικού πληρώματος.