Το σύστημα της μακάριας ευπιστίας μας συντηρεί τους «τρομοκράτες» πολιτικής, δημοσιογραφίας και επιστήμης…

Και με τη μακάρια ευπιστία μας σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που απλώς αλλάζει προσωπεία, και εσχάτως την εμπιστοσύνη μας στους «στρατευμένους» λοιμωξιολόγους των αντιφάσεων και της απόλυτης σύγχυσης, απλώς τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε, καταφεύγουμε στο φόβο και επιτείνουμε την ουτοπία.

Η περιλάλητη και περιμάχητη άποψη «αυτούς έχουμε» ή «τι να κάνουμε αφού υπάρχει πρόβλημα», δεν τοποθετείται στο επίπεδο της κοινωνιολογίας.

Τοποθετείται καθαρά στο ψυχολογικό επίπεδο.

Συχνά στο επίπεδο της ψυχοπαθολογίας σε τούτο τον τόπο.

Και η αντιμετώπιση μιας τέτοιας τάσης και στάσης δεν μπορεί να είναι ορθολογική, για τον απλούστατο λόγο πως η ίδια ύπαρξη του επαναλαμβανόμενου προβλήματος φανερώνει το ναυάγιο του Ορθού Λόγου.

Φανερώνει την άγονη προσδοκία των φρενοβλαβών.

Η πορεία μας τα τελευταία χρόνια, αλλά και στη διάρκεια του «διεσταλμένου» προβλήματος του κορωνοϊού, το δείχνει με αρκετή πειστικότητα.

Μια κοινωνική στάση και αντίδραση που εικονογραφεί ένα είδος «σχιζοφρένειας», που προσδιορίζει το νευρικό σύστημα της ίδιας της κοινωνίας.

Όσο τούτη η κοινωνία δεν βλέπει κατάματα την πραγματικότητα, όσο κατατρύχεται από το φόβο που τόσο περίτεχνα καλλιεργούν αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί της συμφοράς, όσο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, τόσο και απομακρύνεται η κάθε προοπτική, ενώ πραγματικότητα και προσδοκίες θα βρίσκονται σε πλήρη και θλιβερή διάσταση.

Η κοινωνία έχει σταθερή κατεύθυνση προς το στρόβιλο της αυταπάτης.

Πολιτική και κοινωνία μεταφέρονται στο χώρο του αστάθμητου, Στη συμβατική σήμανση του αδιατύπωτου.

Φτάσαμε σ’ αυτή την άθλια κατάσταση με το σύστημα ευπιστίας που αναπτύξαμε για όλους αυτούς που ασύστολα μας κοροϊδεύουν και μας εκφοβίζουν.

Η φρεναπάτη έγινε χαρακτηριστικό μας, η αλήθεια όχι.

Έτσι, περάσαμε στην αντίπερα όχθη να θεωρούμε το πολιτικό ψέμα και την πολιτική απάτη «φυσιολογική σχιζοφρένεια».

Το επείγον χρέος της πολιτικής δεν μας αφορά. Μένουμε στην επιφάνεια και στις εντυπώσεις, συνήθως «καρυκευμένες» με φόβο.

Καμία προσκόλληση στην πίστη του απτού.

Με αποτέλεσμα η λαμπρότητα του κοινωνικού δικαίου να ταπεινώνεται σε πρόσωπα, που «χαμογελάνε» με την αγνοούμενη ευτυχία της κοινωνίας, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της, φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά και εν φόβω τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης.

Και οι «αντίχριστοι» και «γελωτοποιοί» της πολιτικής, ως σμιλεμένα γλυπτά, με την παγερή υφή των αγαλμάτων γοτθικού ναού, κάτω από τη μαρμάρινη μορφή τους, με τη σιγουριά των υψηλών βάθρων τους, κοιτάζουν με ψυχρότητα να κινείται ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία των παντοιοτρόπως εκφοβισμένων Ελλήνων…

Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάσχοντας από μια μορφή αυτοερωτισμού, προσκολλημένος σε ανομολόγητα συμφέροντα, και λόγω απαιδευσίας, γιατί μια περγαμηνή από το Χάρβαρντ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αδυνατεί να διακρίνει τα αμετάβλητα μεγέθη μέσα στις ρευστότητες της ιστορίας…