Η Ευρώπη πρέπει να ξαναπάρει τα ηνία της Δύσης

Η Δύση με την ευρεία έννοια, όπως αυτή διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, βρίσκεται μπροστά σε ένα πολιτισμικό και γεωπολιτικό μεταίχμιο.

Οι αξίες της και η δημοκρατία έχουν ευτελισθεί και καταρρεύσει στο κοινωνικό φαντασιακό, ενώ η ανάδυση ισχυρών νέων ανταγωνιστών αμφισβητεί την γεωπολιτική και γεωοικονομική της υπόσταση.

Έτσι, η Δύση είτε θα συνεχίσει την ραγδαία παρακμή της, είτε με νέο πρόγραμμα και νέα ηγεσία θα επιστρέψει δυναμικά στην πρωτοπορία της ιστορίας, θέση που κατείχε τους πέντε τελευταίους αιώνες.

Ο αμερικάνικος 20ος αιώνας, είκοσι χρόνια μετά το πέρας του, μοιάζει να έφτασε το ζενίθ του δυτικού πολιτισμού και να δρομολόγησε την παρακμή του.

Δεν γνωρίζουμε αν η επιτάχυνση-πύκνωση του ιστορικού χρόνου που επέφερε η τεχνολογία μειώνει δραστικά το θεώρημα του Όσβαλντ Σπένγκλερ, σύμφωνα με το οποίο ο ιστορικός κύκλος κάθε μεγάλου πολιτισμού έχει ζωή χιλίων περίπου ετών, όμως τα φαινόμενα συγκλίνουν στο να αποκαλύπτουν συνεχώς τα σημάδια «παρακμής της Δύσης» σε όλες τις εκφάνσεις της δυτικότητάς της.

Η δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι ελεγχόμενη από τα συμφέροντα των υπερπλούσιων και των εταιρειών τους, το κοινωνικό κράτος έχει ελαχιστοποιηθεί, οι ανισότητες διευρύνονται εκθετικά, την διανόηση έχει υποκαταστήσει η δραματική απλούστευση της τρέχουσας ιστορίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που αποτελούν τον πυλώνα ενός υβριδικού ολοκληρωτισμού, η παιδεία έχει υποταχθεί πλήρως στην εξυπηρέτηση του τεχνικού πολιτισμού και η τέχνη επέλεξε ως μέντορα την αγορά χάνοντας την ψυχή της.

Η αμερικάνικη δημοκρατία στην εντατική

Αν η εκλογή προέδρου των ΗΠΑ λυθεί στα δικαστήρια θα επικυρωθεί η ούτως ή άλλως κατάρρευση του προβληματικού για την εποχή μας εκλογικού συστήματος της μεγαλύτερης δημοκρατίας.

Το έμμεσο σύστημα εκλογής μέσω εκλεκτόρων που ήρθε ήδη δύο φορές σε διάσταση με την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος έχει ξεπεραστεί από τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που το επέβαλαν.

Η εκλογή του λαϊκιστή Τραμπ το 2016 έναντι της εκπροσώπου του βαθέως αμερικανικού συστήματος Χίλαρι Κλίντον, οδήγησε σε μία διοίκηση δισεκατομμυριούχων, στην ριζική αμφισβήτηση από τις ΗΠΑ των διεθνών θεσμών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΠΟΥ, ΠΟΕ κλπ) και στη μετατροπή των διεθνών σχέσεων σε deals, ενώ ανέδειξε το προβληματικό προσωπείο της αμερικάνικης εξουσίας.

Όταν το προεδρικό debate καταλήγει σε μπαροκαυγά, όταν τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα των ΗΠΑ διακόπτουν την απευθείας μετάδοση των δηλώσεων του Ρεπουμπλικάνου Ντόναλντ Τραμπ, επειδή παραπληροφορούσε, όταν τα Proud Boys τρομοκρατούν οπλισμένα πάνω στα Hummer τους οπαδούς του Black Lives Matter και ο διχασμός της αμερικάνικης κοινωνίας φλερτάρει με εμφύλιο πόλεμο, όπως γράφουν πολλοί αναλυτές, δεν χρειάζονται άλλες ενδείξεις για την παρακμή της αμερικάνικης δημοκρατίας.

Ο διχασμός φάνηκε και από φράση του Τζο Μπάιντεν που απεύθυνε στους οπαδούς του Τραμπ, όταν πια τα μαθηματικά τον έβγαζαν πρόεδρο: «Μπορεί να είμαστε αντίπαλοι, αλλά δεν είμαστε εχθροί. Είμαστε Αμερικανοί … ήρθε η ώρα να έρθουμε μαζί ως έθνος για να θεραπεύσουμε…».

Ο διχασμός δεν αφορά μόνο την κοινωνία, αλλά και τις δομές της εξουσίας.

Δεν υπάρχει αμερικάνικο αστυνομικό-κατασκοπικό σίριαλ που να μην καταγράφει την διαφθορά της αστυνομίας, την διαπλοκή των πολιτικών με τους χορηγούς και την επικυριαρχία της πολεμικής βιομηχανίας.

Η μη νίκη των ΗΠΑ στο μέτωπο της τρομοκρατίας (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη) και η μετάσταση της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, είναι ενδεικτική της λανθασμένης και ατελέσφορης εξωτερικής τους πολιτικής.

Η κρίση ταυτότητας του ΝΑΤΟ και η ελληνοτουρκική κρίση στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ αποτελούν μια ακόμη σημαντική ένδειξη της αμερικάνικης αμηχανίας.

Η αποστασιοποίηση της Τουρκίας και το φλερτ της με τη Ρωσία είναι επίσης ενδεικτική.

Η υποχώρηση των ΗΠΑ στον Ειρηνικό είναι επίσης εμφανής, όχι μόνο εξ αιτίας της ανόδου της Κίνας, αλλά και από τη συνεχή αλλαγή στρατοπέδου χωρών όπως η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη κ.ά., αλλά κυρίως λόγω της γλώσσας που έβγαλε στην Ουάσιγκτον η Πιονγιάνγκ…

Η υπέρβαση του διχασμού της αμερικάνικης κοινωνίας και η ανάκτηση της διεθνούς εμπιστοσύνης προς τις ΗΠΑ είναι αμφίβολο εάν μπορεί να ανατραπεί από μια προεδρία Μπάιντεν.

Το βάθος του διχασμού και το μέγεθος των ανισοτήτων προϋποθέτει ριζικές ανατροπές σε όλους τους τομείς.

Η αδυναμία του Δημοκρατικού Κόμματος να αυτομεταρρυθμιστεί και να αναδείξει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και μια πραγματικά νέα ηγεσία αποτελεί ένα ακόμη τραγικό τεκμήριο της αμερικανικής προβληματικότητας.

Οι όποιες ελπίδες φορτώνονται στην Καμάλα Χάρις…

Το δυτικό Ισλάμ πρέπει να αντιμετωπίσει τον τζιχαντισμό

Η Δύση και ο πολιτισμός της –πέρα από τα μείζονα εγγενή του προβλήματα-, αφού αντιμετώπισε με πατερναλιστικό τρόπο το πολιτικό Ισλάμ (αποαποικιοποίηση, αραβικός εθνικισμός κ.ά.) βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με τον τζιχαντισμό.

Ο τζιχαντισμός που επιδιώκει την επιστροφή στον τρόπο ζωής στην εποχή που έζησε ο προφήτης, δεν στρέφεται μόνο κατά της Δύσης και του εκδυτικισμού, αλλά και εναντίον των μουσουλμάνων που αρνούνται την επιστροφή στον παλιό τρόπο ζωής (σαρία κλπ).

Ο Ιερός Πόλεμος-τρομοκρατία που κήρυξαν οι διάφορες σέχτες του τζιχαντισμού εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχει κερδηθεί από τη Δύση.

Ένα αρκετά μεγάλο τμήμα των 26 εκατ. μουσουλμάνων που ζουν στην Ευρώπη έχει γκετοποιηθεί, δεν προσχωρεί στον δυτικό τρόπο ζωής και πολλά βλαστάρια του ριζοσπαστικοποιούνται και γίνονται τζιχαντιστές.

Οι αιτίες είναι πολλές, και όχι του παρόντος. Το μόνο που αξίζει να επισημανθεί εδώ είναι ότι οι ιμάμηδες από διάφορες μουσουλμανικές χώρες που έρχονται στην Ευρώπη με «αποστολή» εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα τα πολιτικά δικαιώματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης για να προωθήσουν το μίσος.

Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι οι εν υπνώσει τρομοκράτες εκτιμώνται σε 17.000 τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Οι μυστικές υπηρεσίες της Ευρώπης παρά τις επιτυχίες που έχουν ex post μετά τις διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία του «μοναχικού λύκου» που πέφτει με το μαχαίρι ή το φορτηγό του πάνω στους αθώους πολίτες.

Εδώ έρχεται ο ρόλος των μουσουλμάνων της Ευρώπης που είναι καιρός να βγουν από το φόβο τους και να λύσουν το πρόβλημα της τζιχάντ που τους αφορά άμεσα και στρέφει τους Ευρωπαίους εναντίον τους.

Πρέπει να οργανωθούν και να πράξουν με τη βοήθεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Με αυτό τον τρόπο θα διασκεδάσουν τις εντυπώσεις για τη θρησκεία τους και θα ξανακερδίσουν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πέρα από την πρακτική στήριξη, οφείλουν να κατανοήσουν ότι οι οικονομικές συνθήκες στις οποίες διαβιούν στο περιθώριο και στο έγκλημα μεγάλα τμήματα των Ευρωπαίων μουσουλμάνων, ιδιαίτερα των νέων, ευνοούν την προσχώρησή τους στο ακραίο Ισλάμ, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τις ευρωπαϊκές μάζες που προσχωρούν στην ακραία δεξιά και στο φασισμό.

Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που φαίνεται να αφυπνίζονται από το νέο κύμα τρομοκρατίας, δεν μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν μια σειρά από πολιτικές, όπως το δημογραφικό, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία και δεν αναγομώσουν με ουσιαστικό τρόπο τις δημοκρατικές αξίες –που οι ίδιες έχουν καταρρακώσει-, θα βρεθούν παντελώς απροετοίμαστες στα επερχόμενα ογκώδη κύματα των οικονομικών και οικολογικών μεταναστών από την Ασία και την Αφρική.

Η ραγδαίως γηράσκουσα Ευρώπη δεν έχει πολύ χρόνο για να υπερασπιστεί τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»…

Ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός

Η ενεργός στρατιωτική «συμπαράσταση» της Γαλλίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο και η αντιπαράθεσή της με τις επιδιώξεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπληρώθηκε τελευταία από την ρητορική που ανέπτυξε ο πρόεδρος Μακρόν μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή και η οποία όπως υποστηρίξαμε πρόσφατα είχε ένα τεράστιο πολιτικό αποτύπωμα στην Ευρώπη.

Εκτιμήσαμε πως η ρητορική αυτή είχε έμμεσα στόχο τη Γερμανία που υποστηρίζει σθεναρά την ισλαμιστική Τουρκία, τόσο στο επίπεδο του ενδοευρωπαϊκού ανταγωνισμού τους, όσο και στο γεωπολιτικο-γεωενεργειακό.

Δεν είναι τυχαίο που πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις ισλαμιστών κατά του Μακρόν στην Hermannplatz στο Βερολίνο, το οποίο ως γνωστόν «ελέγχει» ο Ερντογάν με πράκτορες της ΜΙΤ και τους «Γκρίζους Λύκους», την κατάργηση των οποίων ζήτησαν Γερμανοί βουλευτές της αντιπολίτευσης, όπως έγινε στη Γαλλία.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Γερμανία δεν έχει πληρώσει βαρύ φόρο στην ισλαμική τρομοκρατία, με εξαίρεση την επίθεση με φορτηγό (19.12.2016) στη χριστουγεννιάτικη αγορά στην Breitscheidplatz, στο Βερολίνο, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 12 άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 56.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν τζιχαντιστές στη Γερμανία.

Ορισμένοι παρατηρητές θεωρούν πως εκεί βρίσκονται κρυμμένοι πολλοί καμουφλαρισμένοι πίσω από το παρακράτος και το «οργανωμένο έγκλημα».

Γίνονται αισθητοί έμμεσα από την πίεση και την τρομοκρατία που ασκούν στους μουσουλμάνους, αλλά και από τους αποκεφαλισμούς μουσουλμάνων γυναικών που περνάνε στα αστυνομικά δελτία ως εγκλήματα…

Οι βλέψεις επικυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη είναι γνωστές.

Όμως διαφαίνεται πως επιδιώκει περισσότερα, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις στο «Der Spiegel» του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος θεώρησε ότι οι ΗΠΑ δεν θα αλλάξουν εξωτερική πολιτική μετά τις εκλογές και δεν θα επιστρέψουν στον προηγούμενο ηγετικό τους ρόλο στην παγκόσμια πολιτική.

«Οι ΗΠΑ παραμένουν μια χώρα σε παράλυση, και διεθνώς. Όποια χώρα είναι τόσο βαθιά διχασμένη πιθανότατα δεν θα διαμορφώσει την παγκόσμια τάξη για μεγάλο χρονικό διάστημα», είπε.

Μετά τις 20 Ιανουαρίου 2021, οπότε θα γίνει η αλλαγή ενοίκου στον Λευκό Οίκο, ενδέχεται να δούμε να φουντώνει ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός για την κατάκτηση της «αντιπροσωπείας των ΗΠΑ» στην Ευρώπη…

Ταυτόχρονα, η Γερμανία θα εκμεταλλεύεται τα κενά της Ουάσιγκτον (Κογκρέσο-Γερουσία) στο διεθνές πεδίο για να τα καλύψει αυτή, τουλάχιστον στο διπλωματικό πεδίο.

Η Ρωσία και η πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ

Η Δύση χρειάζεται τη Ρωσία, όχι μόνο απέναντι στο τζιχαντιστικό Ισλάμ, αλλά κυρίως για να αναζωογόνησή της.

Δυστυχώς, όταν έχασε το υποχείριό της Γέλτσιν, ανέπτυξε μια κοντόφθαλμη και επικίνδυνη στρατηγική που συνεισέφερε αρνητικά στην εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών στη Ρωσία.

Την έριξε στο καναβάτσο. Η αγγλοσαξωνική φοβία απέναντι στο δυναμισμό των Σλάβων είναι ιδεοληπτική.

Είναι μια στάση ηλιθιωδώς ανταγωνιστική, ενώ θα μπορούσε να είναι εκρηκτικά δημιουργική και να παράξει νέο πλούτο που τόσο ανάγκη έχει η στείρα πλέον Δύση.

Η Ρωσία δεν ανήκει στη Δύση. Είναι Δύση, είναι μια ρωμαλέα και διαφορετική εκδοχή της.

Ανήκει απόλυτα στην οικολογία της, ιστορικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά, ακόμη και φυλετικά.

Στη ρωσική αυλή μιλούσαν γαλλικά, όπως και στις γερμανικές αυλές.

Η βιβλιοθήκη του Ντενί Ντιντερό αγοράστηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη και βρίσκεται στο Ερμιτάζ.

Η αυτοκρατορική Ρωσία ήταν μεγάλη δύναμη τον 19ο αιώνα και η πνευματική κληρονομιά της είναι τεράστια και κλασική για τον δυτικό πολιτισμό, στον οποίο συνεισέφερε ως προστιθέμενη αξία ένα βαθύ νατουραλιστικό ανθρωπισμό που ούτε ο Ρουσώ δεν κατάφερε να δώσει.

Η ενσωμάτωση της Ρωσίας στους δυτικούς θεσμούς με όρους απόλυτης ισονομίας και ισοτιμίας, με σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων της, είναι η μόνη λύση επιβίωσης στην βυθιζόμενη στην απελπισία και στο χάος Δύση.

Αλλά είναι και η μόνη στρατηγική ισορροπίας ανάμεσα στη Δύση, το Ισλάμ και την Ασία.

Είναι και ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί ο δυτικός έλεγχος επί της heartland πριν την απορροφήσουν οι ασιάτες νέο-έποικοι.

Ποιος μπορεί ενδεχομένως να το κάνει αυτό; Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Βερολίνο έχουν αποτύχει και είναι αναξιόπιστοι.

Ο Μακρόν ίσως με την οριστική μετατροπή του G7 σε G8 και τη δημιουργία μιας θεσμικής και λειτουργικής σχέσης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.

Μία τέτοια προοπτική θα μπορούσε να συμβάλει ως προϋπόθεση στην πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πάλι μόνο ο Μακρόν μπορεί να φέρει εις πέρας.

Έτσι, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα μπορούσαν να πάρουν τα ηνία της Δύσης…