Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή δεν «μαντρώνεται» σε πολιτικές πρακτικές

Είναι ανυπότακτο. Είναι ταυτόχρονα τυπικό υπόδειγμα της κοινωνικής ανυποταξίας. Ασυμβίβαστο με το μίγμα της παθητικής προσαρμογής και της ασκητικής αναμονής ενός καλύτερου αύριο, με το ευρέως αμφιλεγόμενο «εμβόλιο» ή όχι.

Αυτό το «μίγμα» ταιριάζει σε αφελείς όλων των τόπων και των εποχών με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, των οποίων η στάση στην «άλωση» της ζωής τους έχει τη δική τους υπαρξιακή νομοτέλεια, την περιχαρακωμένη στο «γενηθήτω φως και εγένετο σκότος» των περιπλανώμενων μελωδών της απελπισίας.

Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η «ποίηση» της αλήθειας που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό.

Και έχει παλμό και γλωσσική λύσσα και αρμονία θανατικών τυμπάνων και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης.

Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή δεν «μαντρώνεται» σε πολιτικές πρακτικές με περιορισμούς των ατομικών ελευθεριών, με τη διασπορά του φόβου και με εκβιαστικά διλήμματα, που καθιστούν το βίο αβίωτο.

Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή δεν μαραίνεται από του χάρου της γαλυφιές, που ταυτίζεται με την ανάλλαγη γη του Σωκράτη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλκιβιάδη.

Στη γη όπου έσερνε το χορό βρεφοκρατούσα η Παναγιά κι από κοντά της ο λαός, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Κωνσταντίμος ο Μονομάχος και ο Λέων ο Σοφός…

Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την πρωταρχική ψυχική βάση του Έλληνα.

Με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση, για το άλμα προς μια πραγματικότητα υπερσυνειδησιακή.

Για να δικαιωθεί η Ελλάδα δια του μείζονος Ελληνισμού και να δικαιωθεί ο μείζων Ελληνισμός δια της Ελλάδας.

Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την απολλώνια ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, με την ανάκαμψη της μεσογειακής του φύσης, από το μεσογειακό αισθησιασμό, με την ενίοτε βάρβαρη χωρική του ρώμη, την κυκλώπια και ταυρική.

Με την αναζήτηση σχημάτων και τρόπων δραπέτευσης.

Μιας «σωστικής φυγής» προς την ελευθερία ενός υπερχρονικού πολιτισμού.

Είναι η έξοδος στην αντιφύση της εσωτερικής ερήμου.

Και σήμερα; Που είναι σήμερα το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Έλληνα;

Δεν αντιδρά. Ούτε καν ασύνειδα και απεγνωσμένα αντιπαλεύει να σωθεί από τη μαζοποίηση και την πολτοποίηση.

Θεατής παθητικός της εξίσωσης όλων προς τα κάτω, ενώ επιστρατεύονται όλα τα μέσα από τους επιτήδειους της πολιτικής κατάντιας του τόπου να αποχρωματιστεί το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή!

Ιδανικά αμέτοχοι και ανέκφραστοι, εγκλωβισμένοι στο φόβο που μας επιβάλλουν, αμέτοχοι στην αλήθεια και στην αρχέγονη θέλησή μας δεν δικαιούμαστε να είμαστε…