Αμφίπολη: Ψάχνοντας στη Μακεδονία με μια αδιόρατη ελπίδα…

Και κάπως έτσι κάποια στιγμή, ο κόσμος έστριψε το βλέμμα του στη Μακεδονία.

Το ενδιαφέρον για το τι μπορεί να κρύβει η Μακεδονική γη στην Αμφίπολη μπορεί να ξεπέρασε τα ελλαδικά όρια, αλλά αυτό που εμάς ως Έλληνες μας γεννά την απορία, είναι η στάση των πολιτικών, των πανεπιστημιακών και μιας σειράς άλλων παραγόντων, που για χρόνια θεωρούν τους εαυτούς τους θεματοφύλακες της χώρας.

Είναι γεγονός ότι αυτό που συμβαίνει σ αυτή τη χώρα δύσκολα το συναντάς σε άλλη σε όλο τον κόσμο.

Η απαξίωση για κάθε προγονικό πέρα από επιφανειακές χωρίς ουσία αναφορές για πρόσκαιρους ψηφοθηρικούς λόγους, είναι κάτι το μοναδικό όχι όμως και ανεξήγητο.

Η όποια αναφορά στους προγόνους και στα όποια δημιουργήματά τους πνευματικά ή υλικά, σταματούν στο περίβλημα, ενώ αν θελήσει κανείς να προχωρήσει σε βάθος, τότε σίγουρα τον περιμένει η χλεύη και αποπομπή. Οι χαρακτηρισμοί δε άφθονοι με κυρίαρχους στις μέρες μας εκείνες του «Ελληναρά» και του Φασίστα.

Έτσι, λοιπόν, επισήμως πρέπει να σιωπούμε και να περιμένουμε να δούμε ποιος ή ποιοι μπορεί να είναι θαμμένοι στον Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη, λες και αυτό είναι το ζητούμενο και όχι το ίδιο το δημιούργημα, που από μόνο του, αυτή τη στιγμή, μαγνητίζει τους Έλληνες και η αλήθεια είναι ότι δημιουργεί μικρές ανεξήγητες ελπίδες.

Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε, τι ήταν εκείνο που μας οδήγησε να έχουμε αποκοπεί από τους προγόνους συναισθηματικά και οι όποιες αναφορές να μην έχουν να κάνουν με την ελληνική προγονική μας οντότητα ως οργανωμένη δομή, αλλά όπως λέγεται με τη αρχαία Ελλάδα σαν να είναι κάτι που μας αφορά όπως τους Κινέζους τους Ρώσους ή τους Ολλανδούς.

Η ιστορία μας πάει σίγουρα μακριά και έχει να κάνει με τις κυβερνήσεις από την εποχή της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Μοιάζουν με διαχειριστές μιας κλειστής οντότητας. Κυβερνήτες ενός συγκεκριμένου κράτους και όχι το κέντρο του ελληνισμού.

Η ανάγκη φυσικά του περιορισμού επιβάλλεται και από τους διανοούμενους που υπηρετούν τις ξένες δυνάμεις μέχρι τις μέρες μας.

Βασικός στόχος, λοιπόν, ή μη συναισθηματική πολιτιστική σύνδεση με τους προγόνους. Σε αυτό φυσικά, ρόλο έπαιξε και παίζει και η εκκλησία που δεν θέλει αναφορές σε έναν πολιτισμό όπου η ίδια απουσιάζει.

Η Ελληνική αστική τάξη επίσης είναι απούσα. Στη θέση της, άτομα και οικονομικές δυνάμεις εξαρτημένες από το εξωτερικό, περιορίζουν τη δράση και τη σκέψη στον ελληνικό λαό.

Η υποτέλεια των κυβερνήσεων που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, αναπαράγει ένα ψυτοκοσμοπολιτισμό, χωρίς παρελθόν με βάσης, όσον αφορά την ιδεολογική συγκρότηση, τον καταναλωτισμό και την παρασιτική λογική.

Η αρχαία Ελλάδα παραμένει κάτι το απόμακρο, κάτι που στο κάτω κάτω δεν θέλουν και να λειτουργήσει ως μπούσουλας λειτουργίας σκέψης και το βασικότερο δεν θέλουν να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς στις ίδιες τις πολιτικές πρακτικές των υπαλληλίσκων των ξένων δυνάμεων.

Το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό, όταν κομμάτια της συντηρητικής λογικής προσπαθούν να αναφερθούν στην Ελλάδα και τους Έλληνες εκείνων των χρόνων, να καταλήγουν σε γελοίες κιτς αναπαραστάσεις τύπου χούντας.

Το πρόβλημα όμως είναι πιο μεγάλο και σίγουρα πιο απογοητευτικό.

Στη χώρα μας δεν έχουμε να κάνουμε με μια μερίδα του πολιτικού φάσματος αλλά με το σύνολο.

Δεν μιλάμε για περιστασιακές εμφανίσεις κάποιων πολιτικών προσώπων στο διάβα της σύγχρονης ιστορίας, αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα όσων διαχειρίζονται το Ελληνικό πολιτιστικό-διανοητικό Κεφάλαιο. Αυτοί που θα έπρεπε να είναι οι θεματοφύλακες, είναι συνήθως οι πρωτεργάτες της απομείωσης και του εκμηδενισμού.

Η ίδια απογοητευτική εικόνα εμφανίζεται και στον λεγόμενο αριστερό χώρο.

Εκεί βέβαια ήταν διαφορετικές οι λογικές που οδήγησαν στη απόρριψη της ελληνικής συνέχειας. Και εδώ όμως λειτούργησαν με στόχο την αποξένωση, σε σχέση με την πατρογονική κληρονομιά.

Η παραδοσιακή αριστερά ποτέ δεν υπήρξε αυτόνομη και αυτόφωτη, αλλά πάντα εξαρτημένη από το κέντρο διαχείρισης της Κομιντέρν την ΕΣΣΔ, που στόχο είχε να συντονίζει τα κόμματα σ’ όλο τον κόσμο που βρισκόντουσαν κάτω από την επιρροή της, ώστε να στηρίζουν με κάθε τρόπο τη διατήρηση του «Σοσιαλισμού σε μία χώρα» και κατά συνέπεια να ευθυγραμμίζονται με την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ που λειτουργούσε για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ΕΣΣΔ.

Σε αυτή τη προοπτική κάθε τοπική εθνική διαφοροποίηση έπρεπε να απομακρύνεται και να αποκόπτεται από τη λογική του εκεί ΚΚ.

Για την Ελλάδα, όπως είναι κατανοητό, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ταυτιστεί με άρνηση των εθνικών συμφερόντων, όπου αυτά θα μπορούσαν να βάλουν εμπόδιο στις πολιτικές επιλογές της ΕΣΣΔ.

Θέσεις όπως απόσχιση της Μακεδονίας ή μετέπειτα τα Σκόπια να ονομαστούν Μακεδονία, οι αλλεπάλληλες αναφορές στον Αλέξανδρο ότι ήταν απλά ένας χασάπης ιμπεριαλιστής, η άρνηση των 12 μιλίων, είναι ορισμένα από τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν έναν ευρύτερο ιδεολογικό χώρο, όπου κάθε εθνικό καταλήγει να διώκεται και να φτάνουμε σε φαινόμενα εκφυλισμού, με αποτέλεσμα να έχουμε ταύτιση των στόχων του με τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστικών κύκλων στο θέμα διαχείρισης της λαθρομετανάστευσης.

Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει, οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί της όμως παρέμειναν.

Μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα, ο νεοέλληνας και ειδικά η νέα γενιά, δεν τολμά να μιλήσει για τους προγόνους της, δεν πρέπει να έχει μνήμη να μνημονεύει καν τους νεκρούς της.

Δεν πρέπει να αναφέρεται στη γενοκτονία των λαών της Μ. Ασίας, σε βαθμό που να ταυτίζεται στις μέρες μας με τις πολιτικές των τζιχαντιστών στο χώρο της Μέσης Ανατολής.

Όποιος αναφέρεται σε τυχόν ελληνικές δημιουργίες, επιτυχίες, σκέψεις, καραδοκούν οι θεματοφύλακες των ξένων κέντρων εξουσίας με τη μορφή του δήθεν Έλληνα προοδευτικού, για να κατακεραυνώσουν και να σπιλώσουν, μιλώντας για Ελληναράδες και φασίστες.

Και ο πιο αφελής καταλαβαίνει σήμερα γιατί αυτή η βουβαμάρα για την ανασκαφή στην Αμφίπολη.

Αυτή η Αρχαία Ελλάδα δεν είναι κάτι το απόμακρο. Για μας που είμαστε εδώ είναι η προγονική γη, είναι οι πρόγονοί μας αυτοί για τους οποίους κάνουν αναφορά όλα τα ξένα ΜΜΕ.

Είναι κάτι που τους τρομάζει να βλέπουν γονείς να παίρνουν τα παιδιά και να έρχονται από μακριά να δουν ότι αυτό που το παρουσιάζουν οι δήθεν πνευματικοί ταγοί σαν κάτι το απόμακρο, είναι κομμάτι δικό μας, είναι το δικό μας χθες και δεν έχει να κάνει μα την υποτέλεια και καταστροφή που ζούμε σήμερα.

Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όποιος νοιώθει δεμένος με την ιστορία του, προσπαθεί τουλάχιστον να τη σεβαστεί. Αυτό είναι που δεν θέλουν.

Δεν θέλουν να έχουμε ούτε ιστορία, ούτε ιστορική συνέχεια και δεσμά με το χθες.

Άλλωστε ποιος δεν καταλαβαίνει πλέον τη δημογραφική αλλοίωση που είναι σε εξέλιξη, καθώς και τον οικονομικό εξαναγκασμό με στόχο να εγκαταλείψουμε την προγονική γη;

Αυτό είναι που τους φοβίζει όλους αυτούς, που ποτέ δεν ανέδειξαν την ίδια τη συνέχεια, αλλά και την άλλη Ελλάδα που βρίσκεται κάτω από τα εδάφη που πατάμε.

Χωρίς κανένα ενδοιασμό προέβησαν στη μεγαλύτερη καταστροφή αρχαιοτήτων, με το να κάνουν υπόγειο ΜΕΤΡΟ στη Αττική.

Σήμερα φοβούνται και βουβάθηκαν. Λένε ότι περιμένουν… Δεν περιμένουν, δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτή την άγνωστη κρυφή ελπίδα των Ελλήνων, όλων αυτών που έχουν στρέψει τα βλέμματα στη Μακεδονία χωρίς να ξέρουν καλά καλά γιατί…