Η λιτότητα είναι αρρώστια…

Η αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, που έχει πλήξει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί γρίφο, που επιδιώκει να λύσει ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο Ντράγκι, μέσα από ένα καινούργιο πρόγραμμα κρατικών ομολόγων ύψους 500 δισ. ευρώ και με την μείωση των επιτοκίων δανεισμού του ευρώ, από 0,15% στο 0,05 και των επιτοκίων καταθέσεων, από το -0,10% στο -0,20%, έτσι ώστε να αποθαρρύνει τις τράπεζες να συσσωρεύουν κεφάλαια στην ΕΚΤ.

Είναι η ίδια μέθοδος της «ποσοτικής χαλάρωσης», που ακολούθησαν οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, χρησιμοποιώντας δισεκατομμύρια δολάρια και λίρες, για την αγορά ομολόγων από τις τράπεζες, προκειμένου να τονώσουν τη ζήτηση, χωρίς όμως ουσιαστική βελτίωση.

Η απόφαση αυτή της ΕΚΤ, ουσιαστικά σημαίνει τύπωμα χρήματος για την ενίσχυση της ρευστότητας, τουλάχιστον για τις αγορές οι οποίες αντέδρασαν θριαμβευτικά, με άλματα των δεικτών τους και με το ευρώ να υποχωρεί τάχιστα ακόμα και κάτω από το 1,30 έναντι του δολαρίου, σημαίνει όμως και λήψη δραστικών μέτρων στην προοπτική επιδείνωσης της κρίσης, μια προοπτική αρκετά ορατή μετά το ρωσικό εμπάργκο, καθώς επίσης και ομολογία αποτυχίας της προηγούμενης πολιτικής που ακολουθούσε η ΕΚΤ.

Η ρευστότητα όμως, που θα δημιουργηθεί, δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες του Ευρωπαίου πολίτη, που αντιμετωπίζει την κακή ποιότητα ζωής, μέσα από τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, σε αντιδιαστολή με το υψηλό κόστος ζωής, γιατί πολύ απλά η φθηνή ρευστότητα δεν πάει στην ενίσχυση του εισοδήματος για να τονωθεί η κατανάλωση, σε δημοσιονομικές και κοινωνικές επενδύσεις, στην πραγματική οικονομία δηλαδή, αλλά στο να ξελασπώσει τις τράπεζες, από τα τοξικά προϊόντα.

Την ίδια στιγμή οι «σοφοί» της Γερμανίας, από την μία βλέπουν με επιφύλαξη την στροφή Ντράγκι, από την άλλη συνεχίζουν το αρρωστημένο παιχνίδι επιβολής της λιτότητας χωρίς αντίκρισμα στις άλλες χώρες, ενώ συσσωρεύουν πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της χώρας τους, χωρίς να ανακυκλώνουν το χρήμα στις αγορές που έχουν ανάγκη, όπως θα μπορούσαν να κάνουν, διοχετεύοντας το στις χώρες μέλη που αργοπεθαίνουν, μέσω συναλλαγών που θα τόνωναν τους παραγωγικούς τους τομείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά είχε φθάσει η ανθρωπότητα στο κατώφλι του Β΄Παγκοσμίου πόλεμου, με προεξάρχουσα και πάλι τη Γερμανία…

Η ολοκληρωμένη λύση λοιπόν θα δινόταν, εάν πέρα από την στροφή της πολιτικής Ντράγκι, οι ασκούντες την διοίκηση στην Ευρωζώνη, προχωρούσαν βάζοντας ουσιαστικούς στόχους για την αντιμετώπιση της κρίσης, όπως το δραστικό κούρεμα τους χρέους στις χώρες μέλη, που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, καθώς και την προσπάθεια δημιουργίας αναλογικότητας στους μισθούς, συντάξεις και κόστος ζωής, σε όλες τις χώρες μέλη.

Αλλιώς οι χρηματοπιστωτικές ενέσεις στις χώρες, που αδυνατούν ουσιαστικά να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του υπόλοιπου κόσμου, θα αποτελούν ντόπινγκ σε αθλητές που είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν, γιατί η κακώς εννοούμενη λιτότητα είναι αρρώστια και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται…