Η Ελλάδα είναι «δεδομένη» και «προβλέψιμη»;

Τελικά, είναι καλό να είναι μια χώρα «δεδομένη» και «προβλέψιμη»; Σε τι μας ωφέλησε η διαβεβαίωση σε «φίλους» και «συμμάχους» ότι μπορούν να είναι σίγουροι για μας; «Τοις κείνων ρήμασι» πειθόμενοι πάντα; Θεωρώντας θέσφατα τις υποσχέσεις τους;

Δεν είναι αρκούντως διδακτικό το παρελθόν; Δεν έχουν διαφοροποιηθεί τα δεδομένα;

Τι σημαίνει η συμμαχία του ΝΑΤΟ σήμερα; Σε τι συνίσταται ο «συνεταιρισμός» της Ε.Ε.;

Ποια είναι τα όρια οικονομικής αυτονομίας ενός κράτους μέλους;

Τις τελευταίες τρείς δεκαετίες τα δεδομένα που διαμόρφωσε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος έχουν διαφοροποιηθεί στρατηγικά.

Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να το διαπιστώσει και από τα «σκουπίδια» του Χόλυγουντ με τα οποία μας «ταΐζουν» νυχθημερόν τα κανάλια.

Τους πράκτορες της KGB έχουν αντικαταστήσει οι Ρώσοι μαφιόζοι και οι ισλαμιστές τρομοκράτες απέναντι στους οποίους ο Αμερικανός «Ηρακλής» διεκπεραιώνει τους άθλους του.

Ο ακήρυχτος πόλεμος δεν διεξάγεται πλέον μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μεταξύ Δημοκρατίας και Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

Η μάχη είναι εμφανές ότι διεξάγεται στο στενό επίπεδο των εθνικών οικονομικών συμφερόντων κάθε κράτους και των πολυεθνικών του.

Οι ΗΠΑ αγωνίζονται να περιφρουρήσουν τα συμφέροντα των εταιρειών τους. Το ίδιο και η Γερμανία. Αδιαφορούν για το Διεθνές Δίκαιο.

Αδιαφορούν για τις αυθαιρεσίες των τρίτων όταν δεν θίγονται τα δικά τους «δίκαια».

Ήταν σφοδρή η αντίδραση των ΗΠΑ όταν η Ελλάδα εναντιώθηκε στην ανιστόρητη πρόθεση του Μπους να ενταχθούν στα Σκόπια στον ΝΑΤΟ με το κλεμμένο όνομα της Μακεδονίας.

Ήταν σφοδρή η αντίδρασή τους όταν η χώρα μας, όπως είχε συμφέρον και δικαίωμα, υπέγραψε την συμφωνία για τους ενεργειακούς αγωγούς.

Ήθελε αγορές για το δικό της σχιστολιθικό αέριο αλλά και για τους ενεργειακούς πόρους που εκμεταλλεύονται οι εταιρείες της. Ήθελε τον αποικιοκρατικό έλεγχο των Βαλκανίων.

Την ίδια ώρα η Γερμανική ηγεσία -αγνοώντας τις πιέσεις και τις κεκαλυμμένες απειλές- προχωρά στην κατασκευή αγωγών που θα την τροφοδοτούν με το Ρωσικό αέριο.

Γιατί η Ελλάδα δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο; Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στα διαδραματισθέντα στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας και στην στάση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα κυβέρνησης.

Οι ΗΠΑ αντιτίθενται επίσης με σφοδρότητα –ιδιαίτερα από την πλευρά του Τραμπ- στην οικονομική διείσδυση της Κίνας –ας θυμηθούμε και εδώ την αντίδραση του Παπανδρέου στην επένδυση της COSCO- την οποία επιχειρούν να ανακόψουν με κάθε μέσον.

Χρησιμοποιούν bullying για να εμποδίσουν την εξάπλωση του Κινέζικου G5.

Η ασφάλεια των δεδομένων είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιούν.

Αλλά αν θυμηθούμε τις υποκλοπές σε βάρος του Έλληνα Πρωθυπουργού, αλλά και άλλων ηγετών Ευρωπαϊκών χωρών, μάλλον αυτό που επιδιώκουν –εκτός από την διασφάλιση των οικονομικών τους συμφερόντων- είναι η δυνατότητα να εξακολουθούν την «επιτήρηση» των «φίλων και συμμάχων».

Επανερχόμενοι στο αρχικό ερώτημα αναρωτιόμαστε τι σημαίνει τελικά το: «η Ελλάδα είναι δεδομένη και προβλέψιμη»;

Είναι δήλωση προσήλωσης στα κοινά δίκαια και στα κοινά συμφέροντα ή είναι δήλωση υποταγής στις βουλήσεις των πιο ισχυρών;

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει Ρωσικό αέριο όταν η Γερμανία μπορεί;

Γιατί δεν μπορεί να πουλήσει τα χρεωκοπημένα ναυπηγεία της όπου την συμφέρει, αλλά πρέπει καλά και σώνει να τα «δανείσει» με δικά της έξοδα σε Αμερικάνικες ή Γερμανικές εταιρείες;

Γιατί δεν μπορεί να αγοράσει τις φρεγάτες από την Γαλλία αλλά πρέπει να τις πάρει από τις ΗΠΑ ή την Γερμανία;

Είναι κατανοητό ότι κάθε μία από αυτές τις χώρες τα δικά της συμφέροντα υποστηρίζει αλλά όταν, περιοριζόμενοι σε «έπεα πτερόεντα», κάνουν τα στραβά μάτια στην καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος μας τότε που είναι τα κοινά μας συμφέροντα;

Ας θυμηθούμε τα πρόσφατα γεγονότα. Μετά την οριοθέτηση τη υφαλοκρηπίδας με την Αίγυπτο –για την οποία εκδηλώθηκε η «ενόχληση» της Γερμανίας- το Oruc Reis άρχισε το «σεργιάνι» παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο.

Βεβαίως είχε προηγηθεί ο «βιασμός» της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου με τις ΗΠΑ και την Γερμανία να έχουν αντιγράψει από την Τουρκία την τακτική του «επιτήδειου ουδέτερου».

Επειδή κινδύνευαν τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχο με ανεπιθύμητες συνέπειες –εκτός φυσικά από τους άμεσα εμπλεκόμενους- για τα οικονομικά συμφέροντα τους, ανέλαβαν πρωτοβουλίες για να ηρεμίσουν τα πράγματα, υποτίθεται παρεμβαίνοντας για να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες της Τουρκίας.

Ιδιαίτερα τους ανησύχησε φυσικά και το περιστατικό με την σύγκρουση των φρεγατών.

Έτσι προγραμματίστηκε η ειδική σύνοδος της Ε.Ε. υποτίθεται για να λάβει μέτρα που θα «συνέτιζαν» την Τουρκία.

Πράγματι παραμονές της συνόδου το ερευνητικό σκάφος αποσύρθηκε.

Εντελώς παραδόξως, την παραμονή της συνόδου και ενώ ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μας επισκεπτόταν, ανακοινώθηκε η «συμφωνία Ελλάδος-Τουρκίας» για την δημιουργία –στα πλαίσια του ΝΑΤΟ- μηχανισμού αποφυγής κρίσεων.

Αυτό το γεγονός χρησιμοποίησε –μεταξύ άλλων- η Καγκελάριος για να αποτρέψει την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία.

Προφανώς δεν μπορεί να αποδίδεται σε «αφέλεια» από την πλευρά της χώρας αυτό το «δώρο» σε όσους ήθελαν να επικαλεσθούν την δήθεν εξομάλυνση της κατάστασης.

Το θέμα είναι ποιο ήταν το «αντίδωρο» και αν αυτό τελικά διασφαλίστηκε. Τα γεγονότα μάλλον το διαψεύδουν.

Επίσης κατά την ίδια περίοδο των παραμονών της συνόδου και της επίσκεψης Μπόλτον στην Ελλάδα οι ΗΠΑ φαίνεται ότι διασφάλισαν τα συμφέροντά τους –Βάσεις, εξοπλιστικά, Αλεξανδρούπολη, ναυπηγεία, G5, κ.λπ.- το ερώτημα είναι αν κέρδισε κάτι η Ελλάδα.

Ιδιαίτερα αν κέρδισε κάτι στο θέμα της θωράκισης –στα πλαίσια πάντα της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου- της εθνικής της κυριαρχίας και των δικαιωμάτων της εν γένει.

Για λίγες μόνο μέρες και με την αμέριστη βοήθεια των εγχωρίων ΜΜΕ δημιουργήθηκε η εικόνα του εφησυχασμού.

Αλλά πριν «αλέκτωρ τρεις λαλείσαι» η Τουρκία επανήλθε δριμύτερη.

Εισβολή στην Αμμόχωστο, νέο ρεσάλτο του Oruc Reis, ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Γιατί ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχουμε κάνει μέχρι τώρα χρήση του δικαιώματος μας είναι δεδομένο ότι το Διεθνές Δίκαιο μας παρέχει το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά οι «σύμμαχοι» και οι «εταίροι» σιωπούν.

Ακόμα και η Γαλλία -προφανώς απογοητευμένη από την ανυπαρξία ουσιαστικής ανταπόκρισης εκ μέρους μας- χαμήλωσε τους τόνους.

Η εξέλιξη δείχνει σαν η Τουρκία να έλαβε τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις. Όπως το 1974. Αυτό όμως που δημιούργησε την πιο δυσάρεστη έκπληξη είναι η δήλωση του –ουσιαστικά ουδέποτε τεθέντος στην κρίση του εκλογικού σώματος- Υπουργού ότι η κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα είναι τα 6 μίλια.

Είναι προφανώς άλλο πράγμα, ύστερα από μια διαπραγμάτευση, να προκύπτουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και εντελώς διαφορετικό θέμα η εκ των προτέρων υποστολή της σημαίας –ή των παντελονιών σύμφωνα με την αργκό- γεγονός που δημιουργεί άμεσα το εκκωφαντικό ερώτημα. Ποιος και τι υπαγόρευσε αυτήν την δήλωση;

Υπάρχει βέβαια ένα ακόμα πιο επίπονο ερώτημα.

Σε ποιόν ακριβώς απευθυνόταν αυτή η δήλωση; Δεν αρκεί η δήλωση ότι είμαστε «δεδομένοι» και «προβλέψιμοι»;