Οι «άρες μάρες κουκουνάρες» Λεγκόιντα για Πομπέο και Οικ. Πατριαρχείο

Ο γράφων είναι απόλυτα βέβαιος ότι ο επιμελής αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, ο οποίος διαθέτει έστω και ελάχιστες λαογραφικές γνώσεις, γνωρίζει ότι σύμφωνα με τον θυμόσοφο λαό δυο πράγματα πάντα επιπλέουν και το ένα από αυτά είναι ο φελλός, ασχέτως αν αυτός προέρχεται από ένα ακριβό κρασί ή από ένα μπουκάλι ταπεινής ρετσίνας.

Όμως, φίλτατε αναγνώστη, θα πρέπει να μάθεις ότι εκτός από τα δυο γνωστά επιπλέοντα αντικείμενα υπάρχει και ένα τρίτο, το οποίο μάλλον πρέπει να έχει την ίδια προέλευση με αυτό, που για ευνόητους λόγους ο γράφων αποφεύγει να κατονομάσει, και ονομάζεται «Βλαδίμηρος Λεγκόιντα (φωτο) πρόεδρος του συνοδικού τμήματος του Πατριαρχείου Μόσχας για τις σχέσεις με την κοινωνία και τα ΜΜΕ».

Τόλμησε λοιπόν η Ελλάδα να υποδεχθεί τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μ. Πομπέο χωρίς να λάβει… την άδεια του Ρωσικού ΥΠΕΞ κι ο Βλαδίμηρος Λ., σαν το γνωστό δαίμονα που πετάγεται από τα τσίγκινα κουτάκια, έσπευσε να δηλώσει στις 30 Σεπτεμβρίου ότι, το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ χρησιμοποιεί τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο ως κύριο εκφραστή της εξωτερικής του πολιτικής, στην οποία φυσικά περιλαμβάνεται και η Ουκρανία.

Σχολιάζοντας την δήλωση του Μ. Πομπέο στα πλαίσια της συναντήσεώς του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό και ιδιαιτέρως το σημείο εκείνο όπου γίνεται λόγος για την προσπάθεια της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει προς το συμφέρον της την Εκκλησία της Ρωσίας, υποστηρίζοντας την κρυφή της επιθυμία «Je veux devenir patriarche œcuménique à la place du patriarche œcuménique» (ας συγχωρήσουν στον γράφοντα οι αναγνώστες της ΚΑΘΕΔΡΑΣ την παράφραση της γνωστής φράσεως του ήρωα των René Goscinny και Jean Tabary Iznogoud), ο «επιπλέων» Βλαδίμηρος τόνισε:

«Η αμερικανική διπλωματία είναι ειλικρινής στην απλότητά της: χρησιμοποιώντας στην μεταπολεμική περίοδο το Φανάρι για τα δικά της συμφέροντα, προτίθεται να αντιμετωπίσει την επιρροή οποιωνδήποτε κρατών που δεν είναι έτοιμα να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του Υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίες (επιθυμίες) εκφράζονται δια στόματος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως». (Βλ. εδώ)

Όπως λέγει κι ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός: «άρες μάρες κουκουνάρες»!

Ίσως εδώ θα αναρωτηθεί ο περιηγητής της φιλόξενης ιστοσελίδας TRIBUNE.GR τι σχέση έχει η επίσκεψη του Μ. Πομπέο στην Ελλάδα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκτός βεβαίως και αν ο Λεγκόιντα, εκφράζοντας, ως γνήσιο δείγμα του «ξανθού γένους», τα γνωστά αισθήματα φιλίας που αυτό τρέφει για τον «Je veux devenir calife à la place du calife!», έχει ήδη εντάξει την Ελληνική Δημοκρατία εντός των ορίων της «γαλάζιας πατρίδας»…

«Μα αυτές οι κατηγορίες δεν είναι κάτι καινούργιο!», δικαίως θα διαμαρτυρηθεί ο επιμελής αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ.

Σύμφωνοι, όμως φίλε αναγνώστη με αυτή τη δήλωση ο maître diffamateur της «τρίτης Ρώμης» επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που αναφέρεται στη δήλωση του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία αυτοπροβάλλεται ως η μοναδική ορθόδοξη Εκκλησία που είναι σε θέση να «κηδεμονεύει» (με το χρήμα των Ρώσων ολιγαρχών και την στήριξη των υπηρεσιών του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών) κάποιες εμπερίστατες ή αφελείς κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, ιδιαιτέρως στο χώρο της Μ. Ανατολής, φυσικά και αποτελεί ένα από τα σημαντικά «εργαλεία» της ρωσικής πολιτικής.

Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος πάντα απόφευγε επιμελώς να κρίνει τις πολιτικές επιλογές του Κρεμλίνου, εντούτοις πρέπει να παραδεχθούμε ότι, εφόσον το Πατριαρχείο Μόσχας αποφάσισε να «παίξει με τους μεγάλους» αναγκαστικά θα υποστεί και τις συνέπειες που θα προκύψουν από αυτά τα παιχνίδια.

Έτσι και η δήλωση του Μ. Πομπέο μπορεί να θεωρηθεί ως μια από αυτές τις συνέπειες που η Εκκλησία της Ρωσίας, είτε της αρέσει είτε όχι, θα αναγκαστεί να υπομείνει, εφόσον θα συνεχίζει να επιμένει αυτάρεσκα ότι μεταξύ άλλων εκφράζει με τον δικό της τρόπο και τα πολιτικά συμφέροντα του Ρωσικού κράτους.

Όσο για τις διαρκείς αναφορές στο Οικουμενικό Πατριαρχείο… Ο γράφων έχει επανειλημμένα εκφράσει την προσωπική, και συνεπώς απολύτως υποκειμενική, άποψη ότι μόνο η επιστήμη της ψυχιατρικής είναι ικανή να ερμηνεύσει την πηγή αυτών των «εσχατολογικών απωθημένων» της «αγίας Ρωσίας».

Εντούτοις ο συντάκτης των ανωτέρω σχολίων θα επιθυμούσε να προτείνει, «τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι» (Ρωμ. ιβ΄, 10), μια φθηνότερη λύση για τα μακραίωνα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που όπως φαίνεται δημιουργεί η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως στην «τρίτη Ρώμη», την οποία και καταθέτει στην κρίση των φίλων αναγνωστών: στην τελευταία ταινία της κωμικής σειράς του Blake Edwards The Rose Panther, ο δύσμοιρος Chief Inspector Charles LaRousse Dreyfus, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από τον επιθεωρητή Jacques Clouseau, καταλήγει στο φρενοκομείο και εκεί ο γιατρός που τον παρακολουθεί χρησιμοποιεί στα πλαίσια της θεραπευτικής αγωγής εκτός από τα φάρμακα και μια πάνινη κούκλα – ομοίωμα του γκαφατζή επιθεωρητή, στην οποία ο Dreyfus ξεσπάει κάθε φορά που ακούει το όνομα του υφισταμένου του.

Βεβαίως όπως θα θυμούνται η cinéphiles αναγνώστες της ΚΑΘΕΔΡΑΣ τελικά και αυτή η μέθοδος θεραπείας απέτυχε, αλλά τουλάχιστον αξίζει η προσπάθεια…