Ουκρανία… Βρέθηκα πριν τρία χρόνια εκεί.
Η πείνα, η δυστυχία, η παντελής έλλειψη ελπίδας…
Οι μισθοί -των καθηγητών- ήταν τότε 85 δικά μας ευρώ. Σκέψου οι εργάτες…
Και τα κορίτσια τους στην ξενιτιά. Βρήκαν “φιλόστοργη πατρίδα” και σε μας, που τότε το γλεντάγαμε, με την “φιλάνθρωπη πρόνοια” των ελληναράδων μαστροπών…
Αυτό που είδα εκεί, η καμένη γη που αντίκρισα, με την παλιά σοσιαλιστική νομενκλατούρα να μεταλλάσσεται εν μια νυκτί σε καπιταλιστική μαφία -τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα- και τον κόσμο να αρπάζεται απελπισμένα για να σωθεί πότε απ΄τη Ρωσία, πότε απ΄τη Δύση, δεν θα τα βγάλω ποτέ από τη μνήμη μου…