Για το «ξανθό γένος» δεν φταίει ο Ερντογάν που έκανε τζαμί τη Μονή της Χώρας αλλά ο Οικ. Πατριάρχης

Ο συντάκτης των σχολίων που ακολουθούν έχει παρατηρήσει ότι, κάθε φορά που προσπάθησε να απολαύσει την ηλιόλουστη πρωτεύουσα του «ρωσικού κόσμου», πάντα κάποιος ή κάτι θα κατέστρεφε τη καλή του διάθεση και θα τον προσγείωνε απότομα στην αφόρητα πεζή πραγματικότητα που συνθέτουν οι χρήζουσες σοβαρής ψυχολογικής αναλύσεως ανακοινώσεις στελεχών της «τρίτης Ρώμης».

Έτσι, όταν ο καλός Έλληνας φίλος ενημέρωσε –πάντα με καλή πρόθεση– τον γράφοντα ότι ο παρατρεχάμενος, όχι μόνο του μουσικολογιωτάτου προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, αλλά και του ίδιου του πατριάρχη Μόσχας, π. Νικόλαος Μπαλασώφ σχολίασε δημοσίως την απόφαση του «Je veux devenir calife à la place du calife!» ηγέτη ενός σχεδόν τριτοκοσμικού μεσογειακού κράτους να μετατρέψει εκ νέου τη Μονή της Χώρας σε τζαμί, η πρώτη του αντίδραση ήταν να παρακαλέσει τον Έλληνα φίλο «μη μου τους κύκλους τάραττε κι άσε με να απολαύσω ήρεμος την μπύρα μου», εφόσον ήταν εκ των προτέρων βέβαιος ότι θα επρόκειτο για μια από τις συνηθισμένες εκφράσεις «αγάπης» – σκέτο δηλητήριο της θυγατέρας Εκκλησίας προς την Μητέρα της.

Σχολιάζει, λοιπόν, ο π. Νικόλαος ότι, θλίβεται καθώς βλέπει το σκοτάδι να καλύπτει τα τελευταία υλικά απομεινάρια ενός κάποτε ένδοξου πολιτισμού, εφόσον το πνευματικό του σύμβολο, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αντί να είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων στην οικογένεια των Ορθοδόξων Εκκλησιών επέλεξε να είναι ο δεσπότης και το αφεντικό της, διασπώντας με αυτές τις ενέργειες την ενότητα της παγκοσμίου ορθοδόξου κοινότητος, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική απώλεια της επιρροής του ακόμα και στην ίδια του τη χώρα.

Με άλλα λόγια, φίλε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, ο π. Μπαλασώφ θέλει να μας πείσει ότι, πρώτον, αν και η Εκκλησία του ήταν η μοναδική που προέβη στο «απονενοημένο διάβημα» της διακοπής της Ευχαριστιακής κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρ’ όλα αυτά η ορθόδοξη ενότητα διασαλεύθηκε και ότι, δεύτερον, αν δεν είχε συμβεί αυτό, δηλαδή αν δεν είχε ιδρυθεί η αυτοκέφαλη Εκκλησία Ουκρανίας, ορθόδοξοι σταυροφόροι, κράζοντας «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…», θα έπειθαν τον αρχηγό αυτής της μεσογειακής χώρας να ακυρώσει την απόφασή του!

Δικαίως θα διερωτηθεί ο αγανακτισμένος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ: άραγε ο π. Νικόλαος κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια και μας θεωρεί όλους ηλίθιους;!

Θεωρεί δηλαδή ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι εθνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο σημαντικό ρόλο στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, εκτός από αυτόν που κάποτε τους επιτρέπουν τα κράτη που τις πατρονάρουν;!

Ο συντάκτης αυτών των σχολίων κατανοεί απολύτως ότι «la folie du grandeur géopolitique» είναι σύνηθες φαινόμενο στους κόλπους της Ρωσικής Εκκλησίας.

Έτσι, η σπουδή που επέδειξε ο ηγέτης της «τρίτης Ρώμης» να συγχαρεί τον, όπως αποδεικνύεται, περιορισμένης νοημοσύνης πρόεδρο της Λευκορωσίας για την νίκη του στις προεδρικές εκλογές, δεν τον εκπλήττει.

Ούτε βεβαίως των εκπλήττουν και οι χαρακτηρισμοί που περιέχονται στο μήνυμα του πατριάρχη Κυρίλλου όπως, π.χ.: «…επί σειρά ετών υπερασπίζεστε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας σας, φροντίζετε για την κοινωνική και οικονομική της ανάπτυξη, για την ειρηνική και ευημερούσα ζωή των συμπολιτών σας.

»Σημειώνω με ιδιαίτερη χαρά το γεγονός ότι δίνετε ιδιαίτερη προσοχή σε θέματα που αφορούν την πνευματική και ηθική ζωή των ανθρώπων, το οποίο αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, η καρποφόρα συνεργασία των κρατικών οργάνων με την Εξαρχία Λευκορωσίας.

»Ελπίζω στην συνέχεια αυτής της συνεργασίας, η οποία θα συμβάλει στην ενότητα του λαού, στην πραγματοποίηση σημαντικών κοινωνικών σχεδίων και πρωτοβουλιών, στην διαφώτιση και την πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, στην εδραίωση στην κοινωνία των αιωνίων ιδανικών του ελέους, της ειρήνης, του καλού και της δικαιοσύνης» (Βλ. εδώ).

Ο γράφων είναι σχεδόν βέβαιος ότι όποιος συνέταξε το μήνυμα σίγουρα πρέπει να έχει απωλέσει, αν μη τι άλλο, την αίσθηση του γελοίου…

Η εμμονή του Πατριαρχείου Μόσχας στην ψευδαίσθηση ότι είναι σε θέση, έστω και στο ελάχιστο, να αποτελέσει έναν ανεξάρτητο από τους πολιτικούς σχεδιασμούς του Κρεμλίνου παράγοντα (μια ψευδαίσθηση, με την οποία «τρέφονται» όλα τα στελέχη του), το εμποδίζει να συνειδητοποιήσει τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει αυτή η αυταπάτη για το κύρος και την ούτως ή άλλως περιορισμένη επιρροή του εντός της Ρωσίας.

Όπως στην Ουκρανία το εκκλησιαστικό του παράρτημα έχει πλέον παύσει να θεωρείται «ουκρανικό», εξ αιτίας του πείσματος του πατριάρχη Κυρίλλου να «ποντάρει», αφ’ ενός μεν, στην χρεωκοπημένη θεωρία του «ρωσικού κόσμου» και, αφ’ ετέρου, σε «καμένα πολιτικά χαρτιά», όπως π.χ. ο έκπτωτος πρόεδρος της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς, έτσι και στην Λευκορωσία η αδυναμία του να κατανοήσει ότι ο λαός έχει κουραστεί από έναν πρόεδρο που ακόμα και η ίδια η Ρωσία έχει βαρεθεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική απομόνωση του παραρτήματος του Πατριαρχείου Μόσχας σε αυτή τη χώρα.

Σε αυτό βοηθάει και η ίδια η Εξαρχία της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Λευκορωσία, η οποία, όπως ορθώς μάντεψες φίλες αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, έσπευσε να συγχαρεί τον πρόεδρο της χώρας.

Με άλλα λόγια το παράρτημα του Πατριαρχείου Μόσχας στη Λευκορωσία ξεκαθάρισε τη θέση του: «στηρίζουμε Λουκασένκο».

Μάλλον όχι τον «πατερούλη» πρόεδρο, αλλά το Κρεμλίνο που προς το παρόν τον στηρίζει, έστω και υποτονικά.

Για την Εκκλησία της Ρωσίας είναι αδιάφορο αν με την θέση της ουσιαστικά υποστηρίζει την κρατική βία, ασχέτως αν για τα μάτια του κόσμου δηλώνει ότι δεν θέλει να σχολιάσει καμία από τις δυο πλευρές – αυτή πάντα επέλεγε την πλευρά της εξουσίας.

Έτσι κάθε φορά που αυτή η εξουσία έρχεται σε αντιπαράθεση με τον λαό, ένοχοι για την Εκκλησία δεν είναι αυτοί που χρησιμοποιούν βία, αλλά οι αποδέκτες της βίας.

Στην καλύτερη περίπτωση ένοχοι είναι κάποιοι ανώνυμοι «προβοκάτορες», κάποιες «ξένες δυνάμεις», οι οποίες δημιουργούν τις εντάσεις και τις συγκρούσεις και συνήθως προέρχονται από την «παρηκμασμένη Δύση».

Συνεπώς στη βάση αυτής της λογικής η χρήση βίας είναι δικαιολογημένη, εφόσον είναι «για το καλό μας», ίσως δε αυτό να εξηγεί και το γεγονός ότι οι θεωρίες για την ύπαρξη μιας «παγκόσμιας συνωμοσίας» είναι τόσο διαδεδομένες στους ορθοδόξους κύκλους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ναι μεν ο… «κατά φαντασία σουλτάνος» μετατρέπει την μια εκκλησία μετά την άλλη σε τζαμιά, όμως ο πραγματικός ένοχος, ο οποίος αν επεδείκνυε έστω και έναν κόκκο σεβασμού προς τα γεωπολιτικά απωθημένα του «ρωσικού κόσμου» θα μπορούσε να σταματήσει την εφαρμογή αυτής της από παλαιά ειλημμένης αποφάσεως, δεν είναι άλλος από αυτόν που με ζήλο «γκαιμπελίσκου» υποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ο π. Νικόλαος Μπαλασώφ, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο συντάκτης των παραπάνω σχολίων ήταν και παραμένει ένθερμος «χούλιγκαν» της Ελευθερίας του λόγου.

Όμως υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέται, όπως φαντάζεται και πολλοί άλλοι, αν όντως υφίστανται κάποια όρια αυτής της Ελευθερίας.

Φυσικά ο υποστηρικτής του ελεύθερου λόγου αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ θα υποδείξει στον γράφοντα ότι ναι, όρια υπάρχουν, μιας και, π.χ., η προπαγάνδα του φασισμού κάθε άλλο παρά εντάσσεται στον προσδιορισμό αυτής της Ελευθερίας.

Σωστά, όμως ο γράφων θα ήθελε να θέσει το ερώτημα: ο ανθελληνισμός ευρίσκεται εντός ή εκτός των ορίων της Ελευθερίας του λόγου;

Το ερώτημα αυτό προέκυψε από την εμμονή, με την οποία ο ανταποκριτής ενός καναλιού αναμεταδίδει με μια αξιοζήλευτη χαιρεκακία ό,τι δηλητήριο εκτοξεύει προς την πλευρά της Ελληνικής Δημοκρατίας και ιδιαίτερα προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο το «ξανθό γένος».

Δεν είναι δε τυχαίο ότι το ρεπορτάζ σχετικά με τις δηλώσεις του π. Μπαλασώφ του, ούτως ειπείν, δημοσιογράφου φιλοξενήθηκε στο «πύρινο» παπαγαλάκι της «τρίτης Ρώμης» στην Ελλάδα.

«Είσαι αφελής αν πιστεύεις ότι έχει τα… άντε μην πω τώρα, για να παρακούσει τις εντολές του αφεντικού του, αυτού ντε που αλληλογραφεί με τον πρόεδρο του “ξανθού γένους”», σχολίασε ο καλός Έλληνας φίλος καθώς απολαμβάναμε την μπύρα μας στην ηλιόλουστη Μόσχα, κόβοντάς μου κάθε όρεξη για περαιτέρω σχόλια.