Μυκήνες: Κάηκε η αρχαία μας πρωτεύουσα και αυτές μιλάνε για… μνημείο – Μέχρι εκεί «νιώθουν»

Οι Μυκήνες υπήρξαν η πρώτη πανελλήνια πρωτεύουσα. Το πρώτο πανελλήνιο διοικητικό κέντρο.

Στην Ιλιάδα είναι σαφές ότι οι πρόγονοί μας ήταν οργανωμένοι σε ομοσπονδία και ο άναξ των Μυκηνών ήταν «ο πρώτος μεταξύ ίσων».

Τότε ακόμα δεν λεγόμασταν Έλληνες, μόνο ο Αχιλλέας και οι δικοί του αποκαλούνταν Έλληνες, το εθνικό μας όνομα στην Εποχή του Χαλκού ήταν Δαναοί, «φοβού του Δαναούς και δώρα φέροντας», επίσης ακούγαμε στο Αχαιοί και Αργείοι.

Παινευόμασταν επίσης ότι ήμασταν το ευγενέστερο έθνος των Πελασγών.

Εάν οι Μυκήνες ήταν η πρωτεύουσα, το γειτονικό Άργος (εξ ου και Αργείοι) ήταν η Ιερή Πόλη και κάθε ελληνικός βασιλικός Οίκος όφειλε να αποδείξει καταγωγή από το Άργος, όπως έκαναν και οι Μακεδόνες στα κλασικά χρόνια για να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μετά την άλωση της Τροίας, προληπτική εκστρατεία για αναχαίτιση των Χετταίων και έλεγχο των Στενών (η ιστορία στην περιοχή έχει την τάση να επαναλαμβάνεται), η Ελλάδα βυθίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο.

Αιτία ήταν η μη ειρηνική υποδοχή των βετεράνων στα σπίτια τους μετά από δέκα χρόνια απουσίας, που είχε ως αποτέλεσμα κοινωνικές συγκρούσεις, διαίρεση, αδελφοκτόνο πόλεμο (ένα παράδειγμα είναι ο Οδυσσέας και οι μνηστήρες, αλλά έχουμε κι άλλα) που οδήγησαν στην κατάρρευση του πολιτισμού.

Αυτά που σας λένε για κάθοδο των Δωριέων, οι οποίοι δήθεν κατέστρεψαν τον πολιτισμό, είναι ανιστόρητες μπούρδες δυτικών φιλολόγων.

Οι Δωριείς ήταν βετεράνοι του τρωικού πολέμου από τη Σπάρτη, που δεν έγιναν δεκτοί στα σπίτια τους από τις γυναίκες τους, κατέφυγαν στη Δωρίδα, εξέλιξαν την επεξεργασία του σιδήρου και επέστρεψαν στη Σπάρτη για να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους (Πλάτων, «Νόμοι»).

Ύστερα ακολούθησαν οι λεγόμενοι «σκοτεινοί αιώνες» της αρχαιότητας, ή αλλιώς ο ελληνικός μεσαίωνας.

Καταφέραμε να συνέλθουμε τρεις αιώνες μετά.

Εν τω μεταξύ οι Φοίνικες καταλάμβαναν τα νησιά μας το ένα πίσω από το άλλο και έπαιρναν τον έλεγχο των θαλασσίων διαδρομών και των εμπορικών δικτύων.

Τον 9ο αιώνα, μάλλον υπό την καθοδήγηση της ελίτ των Δελφών, βγήκαμε ξανά στο φως -με νέο εύχρηστο αλφάβητο στη θέση της πελασγικής γραφής (γραμμική)- και διεκδικήσαμε πίσω τον ηγετικό μας ρόλο στην περιοχή, απελευθερώνοντας αρχικά τις Κυκλάδες από τους Φοίνικες και στη συνέχεια επανδρώνοντας τις παλιές αποικίες της Εποχής του Χαλκού με νέο αίμα, αυτό που στο σχολείο λένε Α΄ και Β΄ αποικισμός, ενώ στην πραγματικότητα ήταν επανεποικισμός «μυκηναϊκών» βάσεων και εγκαταστάσεων.

Τότε επιστρέψαμε στην ιστορία ως Έλληνες, αυτό το εθνικό όνομα επικράτησε στη νέα μας εποχή, διατηρώντας όμως πολύ σαφή και καθαρή συνείδηση ότι είμαστε «αυτόχθονες», απόγονοι εκείνων των Πελασγών που μετονομάστηκαν σε Δαναούς.

Σήμερα έρχεται η γενετική και επιβεβαιώνει ότι είμαστε απόγονοι των ανθρώπων που ζούσαν εδώ από την εποχή του λίθου.

Μετά από αυτή τη μακρά αλλά απαραίτητη εισαγωγή, λέγοντας την ιστορία όπως τη διηγούνται οι αρχαίοι Έλληνες και όχι τα σκουπίδια σχολικά βιβλία, θέλω να δηλώσω βαθύτατα συγκλονισμένος από τη φωτιά στις Μυκήνες, που συμβολίζουν ως τόπος την πρώτη μας απόπειρα να συγκροτηθούμε σε ενιαίο κράτος και μας θυμίζουν, σε όσους κάναμε τον κόπο να διαβάσουμε τα ομηρικά έπη, μια ηρωική εποχή κατάφρακτων ιπποτών πάνω σε άρματα, που πολεμούσαν για τον έρωτα, την τιμή, την αγάπη μιας γυναίκας και το μεγαλείο της πατρίδας.

Κατάφρακτος Μυκηναίος Ιππότης πάνω σε άρμα.