Η εκδιδόμενη… άποψη

«Το νόημα μιας λέξης βρίσκεται στη χρήση που αυτή επιτελεί», Βιτγκενστάιν

Επειδή, ενώ βαραίνουν τα μαύρα σύννεφα και πληθαίνουν τα κακά μαντάτα, το κλίμα θυμίζει το: «εδώ ο κόσμος χάνεται και τα… βουβάλια κυλιούνται στη λάσπη τους», ο φίλος μου ο Περικλής αποφάσισε να γράψει στον Περικλή τον νεότερο.

«Αγαπητέ Περικλή, αναφέρεις συχνά κάποια «άποψη» και επειδή ανησυχώ με τον ενθουσιασμό σου αποφάσισα να σου γράψω μερικές σκέψεις μου για το θέμα. Αν και δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις αλλά μόνο πρόστυχα μυαλά, επειδή, στον δημόσιο λόγο, γραπτό ή προφορικό, δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε πόσα πρόστυχα μυαλά μας διαβάζουν ή μας ακούν, καλό είναι να αποφεύγουμε τις «βρώμικες» λέξεις και στην θέση τους να χρησιμοποιούμε υποκοριστικά ή σε τελική ανάλυση πιο κόσμιες εκδοχές τους. Έτσι, όταν αναφερόμαστε στο «αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου», αποφεύγοντας την ορολογία χαμαιτυπείου, μιλάμε για εκδιδόμενες. Παρομοίως αντί για το «νταβατζής», της λαϊκής καθομιλουμένης, μπορούμε να χρησιμοποιούμε την λέξη προστάτης ή ακόμα καλύτερα «εκδότης». Η τελευταία εκδοχή είναι προτιμότερη αφού συνδέεται με το «λειτούργημα» της εκδιδόμενης.

Στο ίδιο πνεύμα θα μπορούσαμε να πούμε, αποφεύγοντας τις «βρώμικες» λέξεις, ότι η εκδιδόμενη διαθέτει την «άποψή» της επ’ αμοιβή. Είναι προφανές ότι η «άποψη» της εκδιδόμενης έχει αξία αφού αποφέρει κέρδη στον εκδότη. Ένας εκδότης είναι δυνατόν να διαχειρίζεται πολλές εκδιδόμενες. Όσο περισσότερες τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη για τον εκδότη που διαχειρίζεται τις «απόψεις» τους. Κάποιοι «εκδότες», παρασύρονται από την δύναμη που τους δίνει η διαχείριση των «απόψεων». Πιστεύουν ότι ισχύει το ρητό: «η «άποψη» σέρνει καράβι» και θεωρούν ότι μπορούν καθορίζουν τη «ρότα» οποιουδήποτε «καραβιού». Αλλά δεν είναι όλα τα «καράβια» ίδια. Ούτε όλοι οι «καπετάνιοι». Ούτε βεβαίως όλα τα πληρώματα είναι «μοιραία και άβουλα», έρμαια της βούλησης του «καπετάνιου» και των «απόψεων» με τις οποίες οι «εκδότες» επιχειρούν να τον επηρεάσουν.

Βεβαίως, μερικές φορές, ο εμφανιζόμενος ως «εκδότης» δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή βιτρίνα, ένας διαχειριστής/«ματρόνα». Ο διαχειριστής/«ματρόνα» διαχειρίζεται την εκδιδόμενη έχοντας απόλυτη συναίσθηση ότι η «άποψή» της οφείλει να υπηρετεί τα συμφέροντα του «εκδότη». Οι «εκδιδόμενες» είναι ενίοτε φορείς μεταδοτικών ασθενειών. Οι μεταδοτικές ασθένειες, επειδή είναι κατ’ αρχήν αφανείς, είναι επικίνδυνες. Ο ανυποψίαστος χρήστης μιας «άποψης» δεν γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχει. Οι ασθένειες αυτές μεταδίδονται εύκολα -σαν τις φήμες ή τα fake news- με την επαφή.

Οι δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι μη «παροικούντες…» -αδαείς ή απλώς άπειροι, νέοι και αμύητοι-, στην προσπάθεια να ξεχωρίσουν ποιες από τις «απόψεις» που κυκλοφορούν είναι «εκδιδόμενες» και ποιες όχι είναι μεγάλες. Γιατί εκτός από τις «ξεφωνημένες» υπάρχουν και πολλές που κυκλοφορούν ντυμένες με το «λευκό της αγνότητας». Από το άλλο μέρος οι «απόψεις» που δεν «εκδίδονται» είναι αναγκαίες και πολύτιμες διασφαλίζοντας την ποιότητα της ζωής, καθορίζοντας το παρόν και, κυρίως, το μέλλον.

Αγαπητέ Περικλή, οφείλεις να μελετάς τις απόψεις αξιολογώντας την ουσία τους. Να επιλέγεις εκείνες με τις οποίες θέλεις να συμπορευτείς αλλά να απορρίπτεις τις «εκδιδόμενες». Στηρίζοντας τους δυνατούς «καπετάνιους» και τα υπεύθυνα «πληρώματα» κερδίζεις το μέλλον. Σε χαιρετώ, Περικλής ο πρεσβύτερος».