Η πολιτική ψευδολογία έφτασε στις παρυφές της χυδαιότητας

Οι Έλληνες παραπλανηθήκαμε άπειρες φορές από τους πολιτικούς της απάτης και της ανευθυνότητας, συνταξιδεύοντας άλλοτε με τις αθωότητες των ονείρων μας, των προσδοκιών μας και των ιδεών μας κι άλλοτε με τις υστερόβουλες προσωπικές μας επιδιώξεις.

Παραπλανηθήκαμε και περιπλανηθήκαμε στο “πουθενά”, χωρίς πυξίδα, λησμονώντας ακόμη και τη γοητεία του ταξιδιού.

Πορευτήκαμε προς την ουτοπία με όχημα τις ψευδαισθήσεις μας και τα απατηλά λόγια των ταγών της πολιτικής. Πορευτήκαμε συχνά με “προβατοποιημένη λογική”, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνεχίζουν να κατευθύνονται προς το “πουθενά” ή να κοιμούνται αρματώνοντας τα όνειρά τους, για να τους ταξιδέψουν μακριά από ό,τι διεκδικεί αγρύπνια και κάματο και όραση πληθωρική και γνώση και πείρα.

Και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τελικά καταλήγουμε στο βούρκο, όπου γύρω μας η λάσπη είναι ακόμη ζεστή και υγρή από τους προηγούμενους που τους απορρόφησε η άγνοια και η ευπιστία.

Η αδήριτη ανάγκη να πιστέψουν ότι υπάρχει “προορισμός”, ότι θα έλθει ανάκαμψη και ότι θα ανακαλύψουν κάπου μια “στέγνα”, για να σταθούν σ’ αυτήν, ώστε να νιώσουν ασφαλείς. Και συνεχίζουν έτσι να πορεύονται…

Κάτω από την πίεση του επείγοντος της ασφάλειάς τους και χωρίς καμία παρακαταθήκη ιδεαλισμού πλέον περιμένουν τις άμεσες και πρακτικές εκείνες λύσεις, από τους πολιτικούς της συμφοράς τους ωστόσο, που θα δώσουν αποτελέσματα σίγουρα και πρακτικά επίσης.

Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός και επίμονη αναρρίχηση στην εθνική παραίσθηση, τι είναι τότε;

Γιατί οι οι πρακτικές τούτες λύσεις δεν μπορούν να στηριχθούν στον αφελή εμπειρισμό της τυχούσης ώρας.

Η χώρα, οι πολίτες, περιμένουν από τους πολιτικούς τους ηγέτες, από τους αληθινούς ουμανιστές, αλλά και από τους ανθρώπους του πνεύματος, τα έργα της σαφήνειας.

Χρειάζεται πρώτιστα η αποκατάσταση της κοινωνικής συνείδησης, που θα γίνει το υπόστρωμα του σχεδίου για την ένωση των πολιτών προς μια κατεύθυνση με προορισμό συγκεκριμένο.

Πώς μπορεί να ελπίζει κανείς μέσα στο σημερινό κοινωνικό και πολιτικό αλληλοεξοντωτικό ανταγωνισμό, τα υπολείμματα των ξεφτισμένων ιδεολογιών, την κακώς εννοούμενη κομματική λογική και την πολιτική οσφυοκαμψία στα ξένα και ντόπια συμφέροντα, το διαλυμένο κράτος και των ευτελισμένων θεσμών, αλλά και στην κοινωνική μιζέρια εν πολλοίς, πως μπορεί να ελπίζει για την καθολική εκείνη σύνθεση που ήδη βρίσκεται στην περιοχή της ουτοπίας;

Η λέξη “ευθύνη” για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα σπάνια έχει άρτια έννοια.

Οι εσκεμμένες παραμορφώσεις των ιδεολογικών και κοινωνιολογικών ιδεών στην Ελλάδα, όπως του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, η παρακμιακή νοοτροπία της ευρύτερης Αριστεράς, η καθεστωτική αντίληψη άσκησης της πολιτικής, αποτελούν και παραμορφώσεις της κοινωνίας, που την οδήγησαν στην καχεξία και στη βίαιη προσαρμογή της σε καταστάσεις ανείπωτης κοινωνικής βαναυσότητας, πάντα με το πρόσχημα της “σωτηρίας” της.

Η φυσιογνωμία της σημερινής Ελλάδας είναι ένα ρευστό σχήμα, άμεσα εξαρτώμενο από τη βούληση των δανειστών της, την οποία και ευπειθώς υπηρετούν οι πολιτικοί που επιμένουν αδιάντροποι να ακούν στο όνομα Έλληνες.

Όλα είναι ασταθή, αβέβαια και απειλητικά μαζί γιατί κρύπτουν το απρόοπτο.

Το μόνο “σταθερό” είναι η πολιτική ψευδολογία, που έχει φτάσει στις παρυφές της χυδαιότητας. Όχι του θράσους πλέον. Έτσι, έχουμε τις δηλώσεις για 790 χιλ θέσεις εργασίας μέχρι το 2021 δια του απύλωτου στόματος Σαμαρά και Βενιζέλου, ενώ στην απέναντι όχθη, του ελλοχεύοντος να δρασκελίσει το κατώφλι της εξουσίας, του ΣΥΡΙΖΑ, μας μιλάνε για 200 με 300 χιλ θέσεις εργασίας άμεσα…

Ο Έλληνας ζει μέσα σ’ ένα ηλεκτρικό πλέγμα, όπου αρκεί μια αδέξια επαφή για να αναδώσει τον σπινθήρα της ανάφλεξης.

Ο Έλληνας θέλει και φοβάται, φοβάται και θέλει μιαν “αλλαγή” και δεν είναι σίγουρος αν η αλλαγή θα γεννοβολήσει περισσότερα ακόμη προβλήματα.

Ζει ο πολίτης τη σημερινή ζωή με το αίσθημα της προσωρινότητας.

Και όσο η προσωρινότητα του εξασφαλίζει την αναμονή, δεν του αφαιρεί περισσότερα από την καθημερινότητά του και τις συνήθειές του, ζει την αναμονή του εγκαταλείποντας τον εαυτό του στην ασύδοτη πορεία των γεγονότων εντός και εκτός Ελλάδας.

Εγκαταλείπει ακόμη και την προσωπική του μοίρα. Και οι ποιο “ψαγμένοι” νιώθουν πως ο έλεγχος της ιστορίας τους έχει ξεφύγει και είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να τον ανακτήσουν.

Γιατί έχασαν μαζί την εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα του ελέγχου τους.

Και επειδή παραπάνω αναφέρθηκα στην επίμαχη λέξη “αλλαγή”, κανένας συνειρμός δεν πρέπει να γίνει με την Πασοκική “αλλαγή” και την επετειακή μέρα, την περιβόητη 3η του Σεπτέμβρη και το “συμβόλαιο”με το λαό…

Γιατί δεν μιλάνε εδώ για των “αλλαγή” των τσιρκολάγνων του ΠΑΣΟΚ, για την πολιτική της φαντασμαγορίας, για τον σοσιαλισμό χωρίς σοσιαλισμό του λαοπλάνου Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δημιούργησε από τα μπαλκόνια μια Ελλάδα ευδαιμονική και έναν Ελληνα ονειροβάτη!

Δεν αναφέρομαι λοιπόν στην “αλλαγή” των Πασοκο-τζινταχιστών της εποχής του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ και σημερινού κομματικού απολιθώματος της λιπόσαρκης λογικής του Βαγγέλη Βενιζέλου, που συνέβαλε να περάσουν όλα στη μεθοδευμένη “δημοκρατικά” εξουθένωση, στην υποδειγματική υποκριαία και αυθαιρεσία, με αρκετά στοιχεία γκροτέσκο.