Το Βερολίνο κυκλώνει την ΕΕ

Στις 19 Ιουνίου 2020 θα πραγματοποιηθεί μια δραματικά κρίσιμη σύνοδος κορυφής των 27, από την οποία θα κριθούν εν πολλοίς οι εσωτερικές ισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το μέλλον της.

Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις είναι πυρετώδεις και μένει να δούμε πού θα κρατηθεί το σύστημα, καθώς οι διπλωματικές αψιμαχίες Βορρά-Νότου συνεχίζονται.

Τις μαριονέτες του Βορρά κινεί το Βερολίνο, το οποίο τον Μάιο έκανε την κίνηση με την απόφαση του Δικαστηρίου της Καρλσρούης, πίσω από την οποία κρύβονται πολλά.

Στόχος να ελέγξει τη νέα κατανομή των έργων στην Ευρώπη…

Παράλληλο δίκαιο για τον αποχαρακτηρισμό της Γερμανίας ως «εχθρικού κράτους»

7.5.2020 > Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο με μια υποκριτική, πολιτική, εκβιαστική και στρατηγικής στόχευσης απόφαση αμφισβήτησε ευθέως τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (QE-Public Sector Purchase Programme) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), με το οποίο έχει αγοράσει μέχρι σήμερα 2,6 τρισ. ευρώ δημοσίου χρέους, ενώ έχει ανακοινώσει άλλα 750 δισ. ευρώ για το QE του κορονοϊού.

Κατά τους Financial Times, η απόφαση αν και δεν κρίνει παράνομη την ποσοτική χαλάρωση, βάζει «τρεις νάρκες» στα θεμέλια της ευρωπαϊκής νομικής τάξης: 1) απορρίπτει τη νομιμοποιητική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ως ανεπαρκή, 2) ανατρέπει τις αρχές των συνθηκών της Ε.Ε. και αντιφάσκει νομικά κείμενα που έχει αποδεχθεί η Γερμανία, 3) και σημαντικότερο, απαγόρευσε στην Bundesbank και άλλες γερμανικές οντότητες να λάβουν μέρος στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αν εντός τριών μηνών η ΕΚΤ δεν έχει συμμορφωθεί με το dictat του γερμανικού δικαστηρίου.

Πρόκειται για τελεσίγραφο που προσβλέπει αρχικά στην επιβολή μνημονίων για να συνεχίσει η Γερμανία να χρηματοδοτεί τα προγράμματα διάσωσης, την διασφάλιση της ρυθμιστικής επιβολής του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου σε όλες τις αποφάσεις, με στόχο την αναβάθμιση του γερμανικού ελέγχου και της επιβολής της βούλησης του Βερολίνου, δηλαδή την θεσμοθέτηση της Γερμανικής Ευρώπης.

Δεν είναι τυχαίο που για το Ταμείο Ανάκαμψης που προωθεί η Γερμανίδα πρόεδρος της Κομισιόν φον ντερ Λάιντεν, το Βερολίνο απαιτεί η επιλογή των κλάδων και η αξιολόγηση των απωλειών να γίνεται κεντρικά από την Κομισιόν και όχι από τις ίδιες τις χώρες!

Δεν είναι τυχαίο που η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε πως ενδιαφέρεται να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν οι οικονομίας των χωρών της ΕΕ, έτσι ώστε να αρχίσει η ζήτηση για γερμανικά προϊόντα.

Στην ουσία πρόκειται για τη λογική της βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ που ήταν σε είδος, δηλαδή σε αμερικάνικα προϊόντα.

Χαρακτηρίσαμε την απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (ΓΣΔ) υποκριτική και πολιτική, διότι διαφαίνεται πως η Γερμανία επιδιώκει τη συνέχιση της αφαίμαξης της υπεραξίας των άλλων και ιδιαίτερα του Νότου.

Υπενθυμίζεται ότι η πολιτική που εφάρμοσε ο Μάριο Ντράγκι με τα μηδενικά επιτόκια, οδήγησε στην εξοικονόμηση 1,147 τρισ. ευρώ από τόκους τη δεκαετία 2008-2017 για τα 19 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης (Bundesbank), από τα οποία η μερίδα του λέοντος εκ 294 δισ. ευρώ επωφελήθηκε η Γερμανία (Μάιος 2018).

Εξ άλλου, το γερμανικό Δημόσιο εξοικονόμησε πάνω από 100 δισ. ευρώ από τους τόκους από το 2010 μέχρι και τα μέσα του 2015 από την ελληνική κρίση σύμφωνα με το γερμανικό Halle Institute for Economic Research (IWH). Είναι όμως αυτή η απόφαση καθαρά οικονομικών προθέσεων;

Η ΕΕ ως Δούρειος Ίππος

Προφανώς όχι! Πίσω από την απόφαση του ΓΣΔ κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες στρατηγικού χαρακτήρα.

Οι καθηγητές νομικής Αντώνης Καραμπατζός (ΕΚΠΑ) και Δημήτρης Κυριαζής (New College of the Humanities) σε άρθρο τους στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο τελικός κριτής των πάντων;» χαρακτηρίζουν την απόφαση του ΓΣΔ «επικίνδυνο δικαστικό ακτιβισμό».

Επισημαίνουν ότι η απόφαση του ΓΣΔ αποτελεί ευθεία άρνηση συμμόρφωσης σε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι «τα γερμανικά δικαστήρια δέχονται τη θεμελιώδη αρχή της υπεροχής του ενωσιακού επί του εθνικού δικαίου μόνον στο βαθμό που κάτι τέτοιο δεν παραβιάζει, κατά την κρίση τους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αρχή της δοτής αρμοδιότητας (που σημαίνει ότι η ΕΕ ενεργεί μόνον εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της έχουν ανατεθεί με τις Συνθήκες), καθώς και τα βασικά χαρακτηριστικά της γερμανικής συνταγματικής ταυτότητας».

Ας δούμε όμως τι σημαίνει «γερμανική συνταγματική ταυτότητα». Ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ (2017) μιλώντας σε τελετή στο πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ για τον εορτασμό των 25 χρόνων της ομώνυμης συνθήκης, υπογράμμισε την ανάγκη χειραφέτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ.

Πίσω από αυτή την ομιλία κρύβονται όλες οι θεμιτές και αθέμιτες επιδιώξεις της Γερμανίας σε ότι αφορά την εθνική της χειραφέτηση με όχημα την ΕΕ, διότι –ως γνωστόν- εξακολουθεί να έχει νομικές εκκρεμότητες του διεθνούς της καθεστώτος που την υπονοούν ως μη κυρίαρχο κράτος.

Σε άρθρο μου (22.2.2017) υπενθύμιζα πως η Γερμανία δεν έχει Σύνταγμα (Verfassung), αλλά Θεμελιώδη Νόμο (Grundgesetz), ενώ παραμένουν σε ισχύ τα άρθρα 53 και 107 του ΟΗΕ που αφορούν την Ιαπωνία και τη Γερμανία η οποία εξακολουθεί και χαρακτηρίζεται «εχθρικό κράτος» αφού τυπικά δεν έχουν υπογραφεί συνθήκες ειρήνης. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι η Γερμανία ποιεί τη νήσσα, διότι εάν αποκτήσει σύνταγμα θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της, πράγμα που αποφεύγει συστηματικά.

Ο Θεμελιώδης Νόμος της Γερμανίας που ψηφίστηκε στις 8 Μαΐου 1949 κατόπιν υποδείξεως των συμμαχικών δυνάμεων στο άρθρο 146 λέει:

«Αυτός ο βασικός νόμος που ισχύει μετά την ολοκλήρωση της ενοποίησης και της ελευθερίας της Γερμανίας για ολόκληρο το γερμανικό έθνος, χάνει την ισχύ του εκείνη την ημέρα κατά την οποία ένα σύνταγμα θα τεθεί σε ισχύ, το οποίο θα έχει υιοθετηθεί από το γερμανικό λαό με μια ελεύθερη απόφαση» και επισημαίνει ότι ακόμη και μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το άρθρο αυτό δεν έχει αλλάξει ουσιωδώς από το 1949, κάτι που παραδέχθηκε το 2011 ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε σε ένα ευρωπαϊκό τραπεζικό συνέδριο στην Φραγκφούρτη όπου είχε αναφέρει ότι «και εμείς στην Γερμανία από τις 8 Μαΐου 1945 ουδέποτε υπήρξαμε κυρίαρχο κράτος» (Νικόλαος Καρατσόρης).

Το άρθρο 53.2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ αναφέρει: «Ο όρος εχθρικό κράτος, που χρησιμοποιείται στην παράγραφο 1 αυτού του Άρθρου, αναφέρεται σε κάθε κράτος το οποίο, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν εχθρός οποιουδήποτε από τα κράτη που υπογράφουν αυτόν το Χάρτη» (Σ.Σ: και η Ελλάδα).

Επισημαίνει επίσης ότι το άρθρο 107 αναφέρει πως «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θίγει ή εμποδίζει ενέργεια εναντίον κράτους που κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε εχθρός ενός από όσους υπογράφουν αυτόν το Χάρτη, εφόσον την ενέργεια αυτή την έχουν αναλάβει ή την έχουν επιτρέψει, ως συνέπεια αυτού του πολέμου, οι κυβερνήσεις που έχουν την ευθύνη για την ενέργεια αυτή».

Σημειωτέον ότι η Γερμανία το 1945 όταν υπογράφτηκε ο Χάρτης του ΟΗΕ βρίσκονταν υπό την κατοχή της συμμαχικής διοίκησης και δεν ήταν ιδρυτικό μέλος του ΟΗΕ. Τόσο η Δυτική όσο και η Ανατολική Γερμανία έγιναν μέλη του ΟΗΕ στις 18 Σεπτεμβρίου 1973. Τα άρθρα 53 και 107 εξακολουθούν και ισχύουν και δεν έχουν τροποποιηθεί και εξακολουθούν και αφορούν την Γερμανία και την Ιαπωνία.

Είναι συνεπώς ξεκάθαρο –έγραφα το 2017- ότι η Γερμανία αποφεύγει συστηματικά να λύσει ευθέως αυτά τα ζητήματα γιατί θα πρέπει να πληρώσει. Γι΄ αυτό δεν υπογράφει με κανένα Συνθήκη Ειρήνης (ΣΣ: ούτε η Συμφωνία 2+4 για την ενοποίηση των δύο Γερμανιών είναι Συνθήκη Ειρήνης) και επιδιώκει μέσα από το δίκαιο της ΕΕ και την ευκαιρία που προσφέρει ο Τραμπ να δημιουργήσει παράλληλο δίκαιο που θα υπερβεί de facto και χωρίς κόστος το καθεστώς του «εχθρικού κράτους» που τυπικά εξακολουθεί να είναι με βάση το άρθρο 53 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Για τον ίδιο λόγο επιδίωκε μανιωδώς να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διότι έτσι έμμεσα θα τερματιζόταν η ισχύ των παραπάνω άρθρων του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ χωρίς οικονομικές συνέπειες…

Το στρατηγικό σχέδιο της Γερμανίας για την άλωση της Ευρώπης

15.5.2020 > Το momentum της δημοσιοποίησης του diktat του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (ΓΣΔ) εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού και μείζονος οικονομικής κρίσης, δεν ήταν τυχαίο. Η απόφαση ήταν προφανώς στρατηγικά έτοιμη εδώ και καιρό και ενεργοποιήθηκε στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της χρηματοδότησης της εξόδου από την κρίση, η οποία μπορεί να τσαλακώσει ή και να ακυρώσει μακροπρόθεσμα τους θεσμούς υποτέλειας και υπεξαίρεσης της υπεραξίας των άλλων που έστησε το Βερολίνο μέσα στην ευρωζώνη.

Η επιβολή της βούλησης του Βερολίνου φάνηκε από τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup.

Δεν είναι τυχαίο που τα φθηνά δάνεια του ελεγχόμενου από τη Γερμανία ESM τα οποία θα χορηγούνται από τον επόμενο μήνα θα συνεπάγονται αυξημένη εποπτεία, αναθεωρήσεις όρων, νέα δημοσιονομικά μέτρα, δηλαδή μνημόνια.

Η παραδοχή από την καγκελαρία πως θα πειθαρχήσει στην απόφαση του ΓΣΔ που σημαίνει ότι σε τρεις μήνες σταματά τη χρηματοδότηση και η ατάκα της Μέρκελ πως η κατάσταση είναι «λεπτή» και η απόφαση του ΓΣΔ μπορεί να αξιοποιηθεί και από άλλες χώρες, καταδεικνύουν τις εκβιαστικές προθέσεις του Βερολίνου που εύκολα μεταφράζονται: «σας τινάζω την ΕΕ και το ευρώ στον αέρα».

Η απειλή της Γερμανίδας προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πως θα κινήσει «διαδικασία επί παραβάσει» του δικαίου της ΕΕ εναντίον της Γερμανίας, είναι μεν αυτονόητη, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη παγίδα.

Δεν είναι τυχαίο που η καγκελάριος Μέρκελ είπε ότι το πρόβλημα είναι «επιλύσιμο» που σημαίνει ότι εξ αρχής το Βερολίνο ήθελε την «διαδικασία επί παραβάσει», έτσι ώστε να ξεκινήσει άτυπος αρχικά, αλλά και επίσημος διάλογος, από τον οποίο προσδοκά να προσκομίσει οφέλη, θεσμικά και επικυριαρχίας.

Σε πρόσφατο άρθρο μας με τίτλο «Τι κρύβει η απόφαση του ΓΣΔ» καταδείξαμε ότι η Γερμανία επιχείρησε στο παρελθόν με αλλεπάλληλα αιτήματά της να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά απορρίφθηκαν.

Σε δεύτερο επίπεδο, με την προώθηση παράλληλου δικαίου μέσω της ΕΕ, επιχειρεί να απαλλαγεί από τον χαρακτηρισμό της ως «εχθρικό κράτος» (άρθρα 53 και 107 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ), αλλά και από το Θεμελιώδη Νόμο (Grundgesetz) που τις επέβαλαν οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο οποίος δεν είναι τυπικό σύνταγμα.

Η απόφαση του ΓΣΔ εντάσσεται σε αυτή την στρατηγική της συγκρότησης παράλληλου δικαίου και αποβλέπει στην διεύρυνση της νομολογίας και των θεσμών επικυριαρχίας επί της ΕΕ.

Εδώ είναι κρίσιμη μια παρένθεση. Οι μεταπολεμικές αποκαλύψεις για τα εγκλήματα πολέμου και το ολοκαύτωμα, μαζί με την βαριά ήττα, την συρρίκνωση και τον διαμελισμό της χώρας, προκάλεσε ένα βαθύ τραύμα στους Γερμανούς, οι οποίοι σε μια ψυχαναλυτική προσπάθεια υπέρβασης ασπάστηκαν με τον γνωστό εμμονικό τους τρόπο τον Θεμελιώδη Νόμο, διαμορφώνοντας ένα είδος «συνταγματικού πατριωτισμού» (Χάμπερμας), ενώ παράλληλα –του χρόνου επιτρέποντος- επιχειρούν συστηματικά να «σβήσουν» την ιστροία παραποιώντας την για να απενοχοποιηθούν οι νεώτερες γενιές. Στο πλαίσιο αυτό, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Καρλσρούης έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος στον γερμανικό ψυχισμό.

Στρατιωτική χειραφέτηση

Πίσω από τον έμμεσο αποχαρακτηρισμό ως «εχθρικού κράτους» κρύβεται μεταξύ άλλων η αποφυγή υπογραφής συμφωνιών ειρήνης που θα υποχρέωναν την Γερμανία στην καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων (Ελλάδα, Πολωνία κ.ά.), ενώ θα επέτρεπε και την απαλλαγή από τους περιορισμούς εξοπλισμών, από τους οποίους βέβαια τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες η Γερμανία επωφελήθηκε εξοικονομώντας απίστευτους πόρους.

Όμως, μετά την ενοποίηση και την εδραίωσή της ως γεωοικονομική δύναμη, η Γερμανία κατάλαβε πως είναι αναγκαία η προβολή ισχύος.

Αυτό το κάνει στο διπλωματικό πεδίο με τις πρωτοβουλίες της τύπου «Διαδικασία του Βερολίνου», ενώ παράλληλα, εδώ και χρόνια αναπτύσσει τις μυστικές της υπηρεσίες σε διεθνές επίπεδο. Τελευταία μάλιστα προκήρυξε 35 θέσεις πρακτόρων!…

Στον αμυντικό τομέα, αν και μέλος του ΝΑΤΟ από το 1955, δεν ικανοποιεί το κριτήριο των αμυντικών δαπανών στο 2% του ΑΕΠ, γεγονός που κατάγγειλε ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος πιέζει γενικά την Ευρώπη στον τομέα αυτό. Τι κρύβεται πίσω από αυτό;

Η πολιτική Τραμπ στάθηκε ευκαιρία για το Βερολίνο να προωθήσει σταδιακά την αμυντική χειραφέτηση της ΕΕ, πίσω από την οποία κρύβονται οι δικές της φιλοδοξίες επανεξοπλισμού. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι οι φιλοδοξίες αυτές φθάνουν μέχρι τα πυρηνικά.

Η έγκυρη ελληνική βαυαρική ιστοσελίδα bavariagr.de αποκάλυψε ότι το Βερολίνο δεν έχει απαντήσει στην πρόταση της Γαλλίας για κάλυψη της Γερμανίας από την γαλλική πυρηνική ομπρέλα, αλλά και ότι η υπουργός Αμυνας Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ θέλει να παραγγείλει 45 αμερικανικά μαχητικά F-18, τα οποία μπορούν να εξοπλιστούν με αμερικανικά ατομικά όπλα!…

Θα υποτάξει ή θα φύγει από την ΕΕ;

Η κρίση του κορονοϊού, η οποία επέφερε τεράστιο πλήγμα στις οικονομίες του Νότου, αποτελεί μια νέα ευκαιρία εδραίωσης της γερμανικής επιβολής.

ν η Ρώμη και η Μαδρίτη «συνθηκολογήσουν» με το Βερολίνο, το Παρίσι -που ούτως ή άλλως ακολουθεί πολιτική «κατευνασμού»- θα υποχρεωθεί να προσυπογράψει την γερμανική Ευρώπη.

Βέβαια στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τα σχέδια ανατρέπονται και τίποτα δεν αποκλείει ο κορονοϊός να ανατρέψει τους γερμανικούς σχεδιασμούς, δεδομένου ότι πανευρωπαϊκά καταγράφεται αυξημένη δυσφορία έναντι του Βερολίνου.

Μια δυσφορία ή οποία μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη. Εννοείται ότι το Βερολίνο δεν εύχεται κάτι τέτοιο, αλλά προετοιμάζεται εδώ και χρόνια γι΄ αυτό.

Η παλιννόστηση του γερμανικού χρυσού και η εμμονική αγορά χρυσού κατά την τελευταία δεκαετία είναι ενδεικτική του plan B…

Το Βερολίνο θα υπαγορεύσει τον καταμερισμό των έργων στην ΕΕ;

7.6.2020 > Το Βερολίνο εξ αιτίας της εμμονικής πάθησης περί δικαίου και άλλων παραισθησιογόνων φιλοσοφικο-πολιτικών αντιλήψεων πίσω από τις οποίες κρύβονται μεγαλειώδη ιμπεριαλιστικά ορμέμφυτα, άργησε να κατανοήσει τη δυναμική της ύφεσης που πυροδότησε το lockdown του κορονοϊού. Μόλις κατάλαβε, πανικοβλήθηκε και ανακοίνωσε ένα εθνικό γερμανικό πρόγραμμα 500 δισ. ευρώ, δανείστηκε 155 δισ. ευρώ από τις αγορές, μετά συνειδητοποίησε πως αν σκάσει ο Νότος δεν θα μείνει τίποτε όρθιο, έκανε ένα τακτικό συμβιβασμό με τον Μακρόν και καθώς στο ηθικό-πολιτικό πεδίο αντιμετώπισης της πανδημίας το Βερολίνο έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, πυροδότησε νέο κύμα αντιγερμανισμού.

Για καλό και για κακό πάντως, το Βερολίνο έβγαλε το diktat της Καρλσρούης κόντρα στην ΕΚΤ και έκτοτε προσπαθεί να ακυρώσει τις συνέπειες του συμβιβασμού με τον Μακρόν ετοιμάζοντας προσκόμματα στην χρήση των 750 δισ. ευρώ, με στόχο να ελέγξει μέσω των επιδοτήσεων τα αναπτυξιακά σχέδια των χωρών και μαζί με τις επίσης υπαγορευόμενες «μεταρρυθμίσεις» να ελέγξει το νέο καταμερισμό των έργων σε ολόκληρη την ΕΕ. Κι αυτό για τους εξής μείζονες στρατηγικούς λόγους που έχουν ιστορική καταγωγή εκατό και πλέον χρόνων:

1. Για να αποφύγει την εμφάνιση νέων ανταγωνιστών σε στρατηγικούς τομείς της γερμανικής βιομηχανίας, τεχνολογίας και των υπηρεσιών.

2. Για να κατευθύνει τις επενδύσεις των άλλων χωρών σε κλάδους και τομείς που θα χρειαστούν να απορροφήσουν γερμανικά μηχανήματα και τεχνολογία, ενισχύοντας έτσι το εξαγωγικό της πλεόνασμα.

3. Για να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον outsourcing που θα χρησιμοποιεί για να ανεβάζει την γερμανική ανταγωνιστικότητα.

Ο γερμανικός εκβιασμός καταγράφεται στην συστηματική πλέον κωλυσιεργία και στην απώλεια ζωτικού χρόνου για το Νότο, σε στιλ I can’t breathe. Άλλωστε την 1η Ιουλίου αναλαμβάνει την κυλιόμενη προεδρία της ΕΕ, οπότε…

Το id και το «κράτος δικαίου»

…οπότε, ότι και να αποφασίσουν ή δεν μπορέσουν να αποφασίσουν στην σύνοδο κορυφής στις 19 Ιουνίου οι 27, θα το υλοποιήσει η γερμανική προεδρία η οποία, σύμφωνα με έγγραφο πολιτικής που διέρρευσε, θα θέσει τον σεβασμό του κράτους δικαίου στην καρδιά του Ταμείου Ανάκαμψης!…

Η Γερμανία αδυνατεί να λειτουργήσει έξω από το manual, το οποίο χρησιμοποιεί κτά το δοκούν.

Το όλον σκηνικό θυμίζει Ιερά Εξέταση και καταστάσεις auto-da-fé.

Όμως, οι γερμανικές ελίτ θα βρεθούν και πάλι απέναντι στο id, το «Εκείνο» κατά Φρόιντ, δηλαδή τις βιολογικές ανάγκες και ενορμήσεις που λειτουργούν με την αρχή της ευχαρίστησης με απώτερο σκοπό την απομάκρυνση του πόνου και την εκπλήρωση των ενστίκτων του ατόμου.

Η Γερμανία υποφέρει από ακραίο ναρκισσισμό της, ατέλειωτη βουλιμία της και από τα ιστορικά της πλέγματα μετά από δύο ήττες των μεγάλων πολέμων.

Οι μυθολογίες που κατασκεύασε μεταπολεμικά το γερμανικό id για να θάψει στο εθνικό ασυνείδητο όλα αυτά τα δράματα, με τη δημοκρατία, την πίστη στο σύνταγμα, τον ordoliberalismus, την Ευρώπη κ.ά. βρίσκονται σε μεγάλη εσωτερική αντίφαση.

Η οικολογικά ευαίσθητη Γερμανία ήταν που πείραξε το λογισμικό των αυτοκινήτων της, εξαπατώντας τους πελάτες της σε όλο τον κόσμο.

Οι γερμανικές τράπεζες ήταν που σπεκουλάρισαν σε ότι χαρτί κυκλοφορούσε στις αγορές με την Deutsche Bank να εισπράττει τεράστια πρόστιμα και να απειλείται με κατάρρευση.

Τώρα έχουμε την Lufthansa που διασώζεται πάλι με κρατικά λεφτά.

Η Γερμανία έχει χάσει από καιρό το προτεσταντικό κύρος της ανταγωνιστικότητάς της.

Μόνο το φθηνό ευρώ έχει να την σώζει.

Γι΄ αυτό και πρέπει να βάλει νερό στο κρασί της ή μάλλον καλύτερα, να βάλει στο νερό της λίγο κρασί…

Ευτυχώς που υπάρχει η κα Λαγκάρντ που κρατάει τα μπόσικα και ρίχνει άλλα 600 δισ. ευρώ για την αγορά ομολόγων, ανεβάζοντας την χαλάρωση στο 1,35 τρισ. ευρώ και παρατείνοντας το πρόγραμμα έως το τέλος του α΄ εξαμήνου του 2021.

Η κίνηση Λαγκάρντ προφανώς χαλαρώνει το γόνατο των Βορείων πάνω στο λαιμό των Νοτίων… έτσι ώστε να μην πάνε ξεβράκωτοι στη σύνοδο της 19ης.