Αγιογραφίες και συστήματα εξουσίας

Ανεξάρτητα από δύο σημαντικές, αλλά λάθος, εκτιμήσεις της στήλης «Αγιογραφίες» (ΤΑ ΝΕΑ, 29/5/2020) εντυπωσιάζει αυτό που φαίνεται να είναι ο τελικός στόχος του άρθρου.

Η πρόταση του συντάκτη της(Μ. Μητσός) για «ενδεδειγμένα» πρόσωπα, που θα αναλάβουν την διαχείριση των κονδυλίων που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να αρθούν οι ενδεχόμενες ενστάσεις των «Βορείων» ετέρων.

Ξεκινώντας από τις λάθος εκτιμήσεις, να αναφέρουμε κατ’ αρχήν ότι κάνει λάθος ο δημοσιογράφος στην εκτίμησή του για την Καγκελάριο της Γερμανίας.

Δεν άλλαξε στρατόπεδο η κυρία Μέρκελ.

Δεν έγινε σύμμαχος του Νότου.

Η ακμαία παραγωγική μηχανή της χώρας της θα είναι τελικά η μεγάλη ωφελημένη από τα πακέτα χρηματοδοτικής ενίσχυσης των οικονομιών.

Τα βιομηχανικά προϊόντα της Γερμανίας θα ενισχυθούν από την στήριξη των οικονομιών και της ζήτησης στις άλλες χώρες.

Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του Πρωθυπουργού ότι, «βεβαίως θα επωφεληθούν και Γερμανικές εταιρείες» (άρθρο στην Bild) από το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων, αλλά και η εξαγγελθείσα ενίσχυση της αγοράς ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων τα οποία φυσικά δεν κατασκευάζονται στην Ελλάδα.

Το δεύτερο λάθος είναι ότι θεωρεί την έγκριση των μέτρων ενίσχυσης των οικονομιών της Ε.Ε. ως «αποφασιστικό βήμα προς το ομοσπονδιακό μοντέλο».

Η ομόσπονδη Ε.Ε. ήταν ο κύριος στόχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Ν.Δ..

Τα προσδοκώμενα οφέλη από την ένταξη της χώρας ως 10ου μέλους στην ΕΟΚ δεν ήταν κυρίως οικονομικά.

Δεν ήταν η ενίσχυση ενός ανεύθυνου και καταστροφικού ευδαιμονισμού.

Δεν ήταν δηλαδή το «μοντέλο» που υλοποίησε το ΠΑΣΟΚ(των «εκσυγχρονιστών» συμπεριλαμβανομένων).

Όμως, παρά το γεγονός ότι οι διεθνείς εξελίξεις την καθιστούν αναγκαία(ιδιαίτερα για την χώρα μας και για την διασφάλιση της εθνικής μας ασφάλειας), η ευκαιρία χάθηκε όταν προτάχθηκε το ενιαίο νόμισμα αλλά ιδιαίτερα η αλόγιστη διεύρυνση αντί της εμβάθυνσης της θεσμικής και ουσιαστικής ενοποίησης.

Σήμερα οι πιθανότητες να υλοποιηθεί το όνειρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των γνήσιων φεντεραλιστών έχουν ελαχιστοποιηθεί.

Συμπληρώνοντας, τις αισιόδοξες αλλά ουτοπικές εκτιμήσεις, ο αρθρογράφος θεωρεί ότι: οι «μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις» πείστηκαν ότι πρέπει να σταματήσουν «τη διαρκή μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων σε περιοχές με χαμηλό κόστος» και ότι, συνεπώς, αυτό θα οδηγήσει στην «βιομηχανική κυριαρχία της Ένωσης.

»Η οποία θα συνοδευτεί μοιραία και από την πολιτική της κυριαρχία».

Δηλαδή οι Γερμανικές βιομηχανίες θα κλείσουν τις μονάδες τους στην Τουρκία, η εξωτερική πολιτική θα γίνει κοινή στηρίζοντας την Ελλάδα απέναντι στην αναθεωρητική στρατηγική της και τέλος η κοινή άμυνα της Ε.Ε. θα επιβεβαιώνει και θα επιβάλλει την «πολιτική της κυριαρχία».

Όνειρα θερινής νυκτός με αφετηρία το πακέτο των 750 δισ..

Αναρωτιέται, όμως, τι θα γίνει «αν οι Βόρειοι στυλώσουν τα πόδια;» για να βρει την απάντηση στην «ωραία ιδέα» του Daniel Cohn-Bendit ο οποίος προτείνει ότι: για να «διασκεδαστούν οι φόβοι», των Βορείων, «ότι οι Νότιοι θα χρησιμοποιήσουν τους ευρωπαϊκούς πόρους όπως στο παρελθόν, […] να ορίσει κάθε χώρα μια προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους που θα έχει την ευθύνη της διαχείρισής τους».

Επικροτώντας την ιδέα του Daniel Cohn-Bendit, ο οποίος για την Ιταλία προτείνει τον Μάριο Μόντι, ο αρθρογράφος προτείνει έναν κατάλογο με πρόσωπα «εγνωσμένου κύρους» -προφανώς για τον ίδιο- τα οποία θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο.

Πριν καταλήξει στον, θεωρητικά ουδέτερο –ορίστηκε Διοικητής της Τ.τ.Ε. το 1994 και είναι γνωστό με ποία κριτήρια γίνονται αυτές οι τοποθετήσεις στην Ελλάδα- πρωθυπουργό(στηριζόμενο από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ) του 2ου μνημονίου, κύριο Παπαδήμο, αναφέρθηκε σε τέσσερα ονόματα και συγκεκριμένα στους Γιώργο Παπακωνσταντίνου, Άννα Διαμαντοπούλου, Τάσο Γιαννίτση και Πάνο Τσακλόγλου.

Ομολογώ ότι το όνομα του τελευταίου μου ήταν παντελώς άγνωστο και αναρωτήθηκα αν, σε τελική ανάλυση, προέρχεται από άλλο «περιβόλι».

Ανατρέχοντας το διαδίκτυο διαπίστωσα ότι εκτός από την μεγάλη επικοινωνιακή του κινητικότητα στο «βαρύ» βιογραφικό του περιλαμβάνονται και οι θέσεις του μέλους του ΣΟΕ κατά τις περιόδους 2002-2004 και 2009-2012, η θέση του συμβούλου του Γ. Παπανδρέου 2010-2011 (όπως προαναφέρθηκε και στην περίπτωση του κυρίου Παπαδήμου είναι προφανώς εντελώς τυχαίο αφού το ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφερόταν για την κομματική τοποθέτηση των ανθρώπων. Εδώ μέχρι και τους «ιεροκήρυκες» του νεοφιλελευθερισμού έκανε βουλευτές επικρατείας το 2004) και η θέση του προέδρου του ΣΟΕ επί υπουργίας Γιάννη Στουρνάρα.

Σύμφωνα μάλιστα με ορισμένα δημοσιεύματα, τα οποία ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκαν, πέρυσι τον Ιούνιο ήταν μεταξύ των υποψηφίων για την θέση του υπουργού Οικονομικών.

Οι άλλοι τρεις προταθέντες είναι πασίγνωστα δημόσια πρόσωπα και έχουν διατελέσει κορυφαία στελέχη σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμες μάλιστα περιστάσεις.

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι να αναρωτηθούμε με ποια λογική τα συγκεκριμένα πρόσωπα συγκαταλέγονται στις «προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους» οι οποίες θα καθησύχαζαν τους «Βορείους» ότι δεν θα επαναληφθεί η κακή διαχείριση των Ευρωπαϊκών πόρων.

Προφανώς αυτή η κακή διαχείριση αναφέρεται στην προ των μνημονίων εποχή, αφού μετά το 2010 υπήρχε αυστηρή επιτήρηση αν όχι ουσιαστική διαχείριση από ξένα κέντρα τα οποία ελέγχονται απόλυτα από τους «Βόρειους».

Επομένως αναφερόμαστε στην περίοδο 1981-2010. Αλλά στην διάρκεια αυτής της περιόδου η Ν.Δ. κυβέρνησε 3,5 χρόνια (1990-1993) και 5,5 χρόνια (2004-2009) αγωνιζόμενη να διαχειριστεί το κράτος αλλά και το κοινωνικό πεδίο που είχε εν τω μεταξύ διαμορφώσει το ΠΑΣΟΚ.

Η κυρίαρχη δύναμη όλης αυτής της τριακονταετίας ήταν το ΠΑΣΟΚ –σε σημείο που το ίδιο αλαζονικά χαρακτήριζε τις περιόδους διακυβέρνησης της Ν.Δ. «δεξιές παρενθέσεις».

Επομένως αν κάποιος φορέας φέρει την βασική ευθύνη για την κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων αυταπόδεικτα αυτός είναι το ΠΑΣΟΚ.

Με ποια λογική επομένως τα στελέχη του –αλλά και οι διατελέσαντες πρόεδροι της Τ.τ.Ε.- συμπεριλαμβάνονται στις προσωπικότητες που θα ήταν αποδεκτές από τους «Βορείους».

Εκτός αν πρόκειται για «γρανάζια» σε «δίκτυα» και «συστήματα» εξουσίας».

Αυτό θα εξηγούσε και την «προσπάθεια αποκατάστασης» (Αντίστοιχη με την προσπάθεια αποκατάστασης του Ανδρέα Γεωργίου (Δες σχετικά, Τα Δίκτυα.)) του Κ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος, εκτός από την συνευθύνη της οικονομικής πολιτικής, η οποία οδήγησε την χώρα στα μνημόνια, είναι συνυπεύθυνος και για το αρχικό θάψιμο της λίστας Λαγκάρντ.

Γιατί μπορεί, με την ποινή του ενός έτους με τριετή αναστολή –ενδεχομένως και για λόγους που μπορούμε να υποθέσουμε- που του επεβλήθη από το Ειδικό Δικαστήριο, ο ίδιος να έπεσε στα μαλακά, μπορεί η λίστα Λαγκάρντ να πετάχτηκε στον Καιάδα από το Σ.τ.Ε. αλλά οι πολίτες έχουν ακόμα μνήμη και κρίση.

Όπως έγραφα το 2018 (Οι πισινοί…) «Ο λαός ξέρει τους υπαίτιους της χρεωκοπίας. Απομένει μόνο, η ιστορία να καταγράψει αν αυτή ήταν αποτέλεσμα ανεπάρκειας ή εξόφληση γραμματίων όπως αναρωτιόταν, μεταξύ άλλων, ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης».

Όποια «συστήματα εξουσίας» και να κινητοποιηθούν όσες «αγιογραφίες» κι αν εκτελεστούν οι πολίτες και η ιστορία έχουν βγάλει την αμετάκλητη κρίση τους.