Οι αυταπάτες της πολιτικής για την «κανονικότητα» με το άνοιγμα των κομμωτηρίων!

Η βήμα-βήμα επιστροφή στην «κανονικότητα» που ετοιμάζεται να δρομολογήσει η κυβέρνηση είναι σωστή τακτική, αν όχι αυτονόητη για τα ελληνικά δεδομένα.

Βέβαια, το τι σημαίνει αυτό είναι ένα ερώτημα.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης έχει δηλώσει πως θα ακολουθήσει τις υποδείξεις των επιστημόνων.

Αυτό τον τιμά και είναι καθησυχαστικό για το κοινωνικό σύνολο σε ότι αφορά την υγεία του.

Η άρση της απομόνωσης θα είναι ένα μεγάλο και χαρμόσυνο γεγονός, όμως από μόνο του δεν διασφαλίζει την επιστροφή στην «κανονικότητα»…

Η «κανονικότητα» δεν διασφαλίζεται ούτε όταν θα ανοίξουν τα κομμωτήρια και τα κουρεία, που όπως θρυλείται από τα μίντια θα είναι τα πρώτα που θα ανοίξουν!

Αν υπάρξει όντως τέτοια επιλογή μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα είναι εισήγηση κάποιου κοινωνικού ψυχολόγου ή ενδεχομένως κάποιου σατανικού συμβούλου επικοινωνίας, ο οποίος φαντάζεται πως το κούρεμα των μαλλιών που θα έχουν μακρύνει μετά από τρεις μήνες εγκλεισμού και θα έχουν φανεί και οι άσπρες τρίχες στις κυρίες, θα είναι κίνηση ματ ως αναστηλωτική κίνηση του «προσώπου» που θα’ λεγε κι ο Στέλιος Ράμφος…

Η «κανονικότητα» στην οικονομία είναι κάτι που έχει ένα μεγάλο ερωτηματικό μπροστά, δεδομένου ότι τον Ιούλιο εξαντλείται η δημοσιονομική δυνατότητα και ταυτόχρονα θα αρχίσει να καταγράφεται η καταστροφή του τουρισμού.

Τη Βδομάδα των Παθών βγήκαν πολλές προβλέψεις: ύφεση 5-10% plus, ανεργία 26-32%, επενδύσεις 17-30% κάτω, πρωτογενές έλλειμμα στο μείον 0,7-2,8%, δημόσιο χρέος 193% κ.ο.κ.

Οι παρενέργειες στην απασχόληση, στην κατανάλωση, στην εξυπηρέτηση των δανείων και των φόρων θα είναι χιονοστιβάδα.

Η ΓΣΕΒΕΕ κάνει λόγο για 100.000 επιχειρήσεις που οδεύουν προς το λουκέτο (το 74% έχουν δραματικά μειωμένο τζίρο στο α΄τρίμηνο), γεγονός που θα προκαλέσει απολύσεις 250.000 εργαζομένων.

Οι ξενοδόχοι λένε πως το 65% των ξενοδοχείων είναι στο κόκκινο.

Χωρίς αμφιβολία, η μέχρι τώρα πολιτική στην οικονομία είναι σοβαρή, συντηρητική και έχει καταγράψει επιτεύγματα στο ευρωπαϊκό μέτωπο διασφαλίζοντας χρηματοδοτικά εργαλεία.

Ο πρωθυπουργός έχει υπονοήσει ότι θα υπάρξουν πολιτικές έξω από το κουτί και ότι μια ενδεχόμενη προσφυγή στον ESM δεν θα συνοδευτεί από μέτρα λιτότητας (μνημόνιο).

Από το στόμα του και στης κας Μέρκελ το αφτί.

Είναι μάλλον πολιτικά σκόπιμο να συνεννοηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να τον πιέζει συστηματικά στην οικονομία, ούτως ώστε να έχει το επιχείρημα της πολιτικής αποσταθεροποίησης έναντι των λύκων του Βορρά.

Και ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να βάλει πλάτη σε αυτό.

Το λεξικό της εικονικότητας

Η λέξη «κανονικότητα» είναι ταυτισμένη με την κυβέρνηση της ΝΔ από τους πρώτους μήνες ανάληψης της εξουσίας, σε μια αντιπαραβολή με τη «μη κανονικότητα» (ανωμαλία;) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κορωνοϊός έφερε απρόσμενα την ανωμαλία και πλέον η «κανονικότητα» απέκτησε και πάλι τη μαγική της διάσταση, τη μεταφυσική.

Οι όροι επιστροφής της όμως είναι άγνωστοι και δραματικοί.

Γι΄ αυτό και δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση της λέξης, γιατί χάνει τη μαγεία της και η πραγματικότητα έρχεται να την ισοπεδώσει με κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες.

Αυτές οι τεχνικές λέξεις του πολιτικού λεξιλογίου ακούγονται στην αρχή με θαυμασμό (πχ. ασύμμετρη απειλή) από το «πλήθος», αλλά πολύ σύντομα αποκαλύπτει την κενότητα του περιεχομένου τους.
Μια κρίσιμη κοινωνικο-πολιτική παρατήρηση εδώ:

Η «κανονικότητα» δεν μπορεί να είναι απλή επαναφορά στα προ κορονοϊού δεδομένα, αφ΄ενός μεν γιατί η κατάσταση θα είναι παντελώς διαφορετική, αλλά και γιατί όταν ο κόσμος βγει έξω θα είναι αλλιώς, με μυαλά αλλαγμένα.

Αφ΄ ετέρου, εκτός από τα φιλοκυβερνητικά μίντια που «ταΐζονται» συστηματικά και πλουσιοπάροχα, όλοι οι άλλοι ξέρουμε ότι ούτε πριν από τον κορονοϊό υπήρχε «κανονικότητα» για τους πολλούς.

Συνεπώς, για να έχει κάποια πολιτική αξία η «κανονικότητα» πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αν όχι να αλλάξει.

Για παράδειγμα, οι συγγραφείς του δελτίου που διαβάζει ο κ. Τσιόδρας κάθε απόγευμα, όταν είδαν το σχόλιό μας για την απαράδεκτη χρήση του όρου «ανοσία της αγέλης» άλλαξαν τον όρο σε «ανοσία του κοινωνικού συνόλου» που είναι και πολιτικά ορθός.

Επ΄ ευκαιρίας, καλό θα ήταν να μετριασθεί και η κατάχρηση του χρήσιμου προσώπου του καθηγητή Τσιόδρα και η αλλαγή του στιλ του ανακοινωθέντος.

Η αναφορά στα θύματα και στα κρούσματα παγκοσμίως και εγχωρίως ήταν χρήσιμη στην αρχή για να κρατήσει τον κόσμο μέσα.

Τα νέα τα ακούμε στις ειδήσεις. Η επανάληψη από τον κ. Τσιόδρα αρχίζει να προσλαμβάνει διαστάσεις «τρομοκρατίας» για την καλλιέργεια του φόβου, ο οποίος μπορεί να ξεπερνά την πανδημία και να εντάσσεται σε μια λογική ποδηγέτησης για την επόμενη μέρα.

Αυτά τα πράγματα θέλουν μέτρο και προσοχή.

Διότι, όπως αναγνωρίζει η υφήλιος, μπορεί να πέτυχε ο κ. Τσίοδρας να τιθασεύσει την καμπύλη, αλλά πρώτον, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί ο ιός το καλοκαίρι και δεύτερον, κανείς δεν γνωρίζει πότε θα εκδηλωθεί το δεύτερο κύμα της πανδημίας.

Μετά δεν θα μας μένει παρά η «ανοσία του κοινωνικού συνόλου», κάτι που η Ελλάδα δεν αντέχει ούτε κοινωνικά, ούτε δημογραφικά, ούτε αμυντικά, ούτε οικονομικά.

Άρα, χρειάζεται μια άλλη επικοινωνιακή πολιτική και κυρίως λέξεις πιο κοντά στην πραγματικότητα.