Η Αυτοκρατορική Παλαιστινιακή Εταιρεία ως «πολιορκητικός κριός» του ρωσικού κράτους στη Μέση Ανατολή

Οι μέρες του εγκλεισμού (οικειοθελούς ή όπως αλλιώς τον θεωρούν οι αναγνώστες της ΚΑΘΕΔΡΑΣ ανάλογα με τον βαθμό επιδράσεως των διαφόρων θεωριών συνωμοσίας) βοήθησε τον γράφοντα να ανακαλύψει διάφορες πτυχές του… «άδολου φιλελληνισμού» του, ούτως ειπείν, ξανθού γένους, τις οποίες αγνοούν επιμελώς όλοι εκείνοι που, χρόνια τώρα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η σωτηρία του γένους των Ελλήνων πρέπει να αναζητηθεί αποκλειστικά και μόνο στη Μόσχα, κάτι δηλαδή σαν τις «Τρεις Αδελφές» που δεν έφτασαν ποτέ σε αυτή.

Έχοντας ουσιαστικά ολοκληρώσει την τακτοποίηση των «ατάκτως ερριμμένων» σημειώσεων και αποκομμάτων, ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος παρατήρησε, για μια ακόμη φορά, ότι το σύμπλεγμα κατωτερότητας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις της Εκκλησίας της Ρωσίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν περιορίζεται μόνο στις διεκκλησιαστικές σχέσεις, αλλά επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, οι οποίοι εκ πρώτης όψεως ούτε σχετίζονται, ούτε επηρεάζουν άμεσα τις σχέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Ο γράφων σπεύδει ασθμαίνοντας να εξηγήσει ευθύς αμέσως στον ανυπόμονο αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ την παραπάνω σκέψη του.

Η Αυτοκρατορική Παλαιστινιακή Εταιρεία (Για την ιστορία εδώ) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, γι’ αυτό και ο συντάκτης του παρόντος πονήματος δεν προτίθεται να αναλώσει τον πολύτιμο χώρο της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, παρουσιάζοντας την ιστορία ενός οργανισμού που ιδρύθηκε ως «παραπέτασμα καπνού», το οποίο θα διευκόλυνε την εφαρμογή των σχεδίων της εξωτερικής πολιτικής πρώτα της τσαρικής και σήμερα της μετασοβιετικής Ρωσίας στην περιοχή της Μ. Ανατολής.

Την αφορμή της αναφοράς στην περιβόητη οργάνωση έδωσε μια συνέντευξη του νυν προέδρου της Sergei Stepashin (να σου θυμίσω φίλε αναγνώστη ότι είναι αυτός που είχε δηλώσει ότι το Άγιο Όρος πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί) στον δημοσιογράφο Alexander Soldatov (Βλ. εδώ).

Αν και σύμφωνα με την απολύτως υποκειμενική άποψη του γράφοντος η συνέντευξη μπορεί στο σύνολό της να χαρακτηρισθεί βαρετή, εντούτοις ορισμένες από τις απόψεις του Stepashin είναι πράγματι ενδιαφέρουσες, διότι άθελά του αποκαλύπτει κάποιες από τις πραγματικές προθέσεις της Εταιρείας.

Ομολογεί στην συνέντευξη ο Stepashin (Περί Στεπάσιν βλ. εδώ) ότι, η εμπειρία που απέκτησε υπηρετώντας στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (Σημ.: η FSB είναι ο απόγονος της KGB) είναι χρήσιμη στη νέα θέση εργασίας…

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να τελειώσουμε το σημείωμα και να ασχοληθούμε, μιας και ο καιρός το επιτρέπει, με την κηπουρική.

Διότι αν η προϋπηρεσία ενός ηγέτη κάποιας χώρας στις μυστικές υπηρεσίες θεωρείται πλέον ένα απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο, η καθοδήγηση μιας οργανώσεως όπως, π.χ., η Αυτοκρατορική Παλαιστινιακή Εταιρεία από έναν πρώην ασφαλίτη μάλλον θα πρέπει να βάζει σε σκέψεις όλους εκείνους που θεωρούν σημαντική την παρουσία της στις δικαιοδοσίες τους.

Όπως θα μπορέσει να εξακριβώσει στη συνέχεια ο υπομονετικός αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, ο σύντροφος Stepashin ανήκει σε αυτή την «ελίτ» των, ούτως ειπείν, «πνευματικών ταγών» της σύγχρονης Ρωσίας, οι οποίοι, μιμούμενοι πιστά το παράδειγμα της Εκκλησίας της Ρωσίας, έχουν ενστερνισθεί απόλυτα το δόγμα «διαίρει και βασίλευε».

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν μπορεί με κάποιο τρόπο να εμποδίσει την… κατάρρευση της πανορθοδόξου ενότητας, ο Stepashin απάντησε ως εξής:

«Για κάθε ενδεχόμενο συναντήθηκα με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως πριν τη διακοπή της κοινωνίας με το πατριαρχείο Μόσχας.

»Ζήτησα την ευλογία του να ανοίξουμε το παράρτημά μας και μου την έδωσε.

»Στην αρχή, όπως και εσείς, με ρώτησε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε εδώ.

»Του λέω: «Ξέρετε… ανθρωπιστική βοήθεια, η Συρία είναι δίπλα…».

»Αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσα άλλο να κρατηθώ – είμαι στρατιωτικός βλέπετε – και του λέω: «Κι εσείς τί κάνετε; Δεν σας έχω δει στη Συρία! Έχετε βοηθήσει κανένα;».

»Ποτέ δεν του είχαν μιλήσει έτσι. Μετά τη διακοπή της κοινωνίας μου έστειλε ένα χαρτί που ανακαλούσε την ευλογία του να ανοίξουμε παράρτημα στην Κωνσταντινούπολη.

»Σε ό,τι αφορά στην Εκκλησία της Κύπρου μπορώ να πω ότι η θέση του Αρχιεπισκόπου είναι απολύτως φυσιολογική.

»Ο ίδιος μου είχε πει: «Εγώ δεν έχω αφεντικά – ούτε τον Κύριλλο, ούτε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως».

»Η θέση του είναι ότι, μόνο μια Οικουμενική Σύνοδος μπορεί να αποφασίσει για την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας Ουκρανίας και τέτοια απόφαση δεν υπάρχει.

»Έχουμε θαυμάσιες σχέσεις με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, με τον οποίο πάντα συνεργαζόμαστε».

Φυσικά το τελευταίο δεν χρειαζόταν καν να το πει, εφόσον όπως λέει ο λαός: «θέλει η… (θου Κύριε!) να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει»!

Αλλά και η «αρχοντιά» του Αρχιεπισκόπου Κύπρου δεν κρύβεται!

Δεν έχει, λέει, αφεντικά, αλλά όταν αυτός και οι υπόλοιποι αρχιερείς θέλησαν να απαλλαγούν από τον βαριά άρρωστο προκάτοχό του έτρεξαν – που άλλου; – στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος συνεκάλεσε την Σύνοδο των ελληνόφωνων Εκκλησιών και λύθηκε το πρόβλημα.

Όσο δε για την, ξεκάθαρη θέση του σχετικά με την αυτοκεφαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας, ο συντάκτης του παρόντος πονήματος, κατανοώντας ότι ως στρατιωτικός και ασφαλίτης δεν γνωρίζει κάποιες ιστορικές λεπτομέρειες, θα ήθελε να πληροφορήσει τον σύντροφο Stepashin ότι, στις 4 Ιανουαρίου 1873, στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού Moskovskiye Vedomosti και στη σελίδα 3 (Βλ. εδώ), η Εκκλησία της Ρωσίας, απαντώντας στον Οικουμενικό Πατριάρχη Άνθιμο ΣΤ΄ σχετικά με το λεγόμενο «βουλγαρικό σχίσμα», αιτιολογούσε την άρνησή της να συμμετάσχει στην Σύνοδο που συνεκάλεσε ο Πατριάρχης, αναφέροντας τα εξής:

«Αν οι Βούλγαροι αποτελούσαν ένα χωριστό κράτος, όπως αποτελούν οι Ρώσοι και οι κάτοικοι της Ελλάδας, τότε η ύπαρξη μιας ανεξάρτητης Βουλγαρικής Εκκλησίας θα ήταν και φυσιολογική και ασφαλής».

Με άλλα λόγια, φίλτατε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, αν μεταφέρουμε το παράδειγμα της Βουλγαρίας στη σύγχρονη εποχή, τότε μπορούμε με ελαφριά καρδιά να πούμε ότι και η Ουκρανία εμπίπτει απολύτως σε αυτή τη συλλογιστική του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ή μήπως είχε ημερομηνία λήξεως;

Ο έγκλειστος συντάκτης του σχολίου που έθεσε στην κρίση σου φίλε αναγνώστη, θα ήθελε τώρα να υποδείξει όχι μόνο στον σύντροφο ασφαλίτη, αλλά και στον «λεβέντη» Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, ένα άλλο σημείο της ίδιας απαντητικής επιστολής, στο οποίο αναφέρεται με απόλυτη σαφήνεια ο λόγος της μη συμμετοχής του Πατριαρχείου Μόσχας στη Σύνοδο:

«Όμως, από την άλλη πλευρά, δηλώνουμε με πάσα ειλικρίνεια, αν και με θλίψη στην καρδιά, πως δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άποψη ότι για την επίλυση του παρόντος προβλήματος (Σημ.: της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας Βουλγαρίας) είναι απαραίτητη η σύγκλιση Οικουμενικής Συνόδου.

»Όπως μας δίνει να καταλάβουμε η ονομασία τους, οι Οικουμενικές Σύνοδοι μπορούν να συγκληθούν μόνο για ζητήματα που αφορούν την κοινή μας πίστη και την Εκκλησία…

»Όμως το ελληνοβουλγαρικό ζήτημα δεν αφορά τα θεμέλια της αγίας πίστεώς μας και δεν απειλεί ούτε ένα από τα δόγματα αυτής».

Φαίνεται, λοιπόν, ότι και αυτή η γνωμοδότηση της Εκκλησίας της Ρωσίας είχε ημερομηνία λήξεως.

Εντούτοις αν η έλλειψη ιστορικών γνώσεων είναι δικαιολογημένη για τον Stepashin, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί για τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, εκτός… εκτός αν και αυτός, όπως και ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, έκανε κοπάνες από το μάθημα της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Δικαιολογημένα θα σκεφτεί ο «υποψιασμένος» αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ ότι, η αναφορά του συντρόφου ασφαλίτη και Προέδρου της Αυτοκρατορικής Παλαιστινιακής Εταιρείας στους συγκεκριμένους προκαθημένους δεν είναι τυχαία, όπως δεν είναι τυχαία και η άκομψη, τουλάχιστον όπως φαίνεται στη συνέντευξη, συμπεριφορά του στην συνάντηση με τον πάντα φιλόξενο Οικουμενικό Πατριάρχη.

Όπως προείπαμε η υπ’ αυτόν Εταιρεία ανέκαθεν αποτελούσε τον «πολιορκητικό κριό» του ρωσικού κράτους (εξαιρουμένης της σοβιετικής περιόδου) ιδιαιτέρως στην ευαίσθητη περιοχή της Μ. Ανατολής.

Και για του λόγου το αληθές, ο υπομονετικός, αν και έγκλειστος, συντάκτης αυτών των αράδων, παραθέτει άλλο ένα απόσπασμα από σχετικό σχόλιο που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό:

«Στο σημείο αυτό το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι λυπούμαστε, διότι ο Πατριάρχης Άνθιμος ΣΤ’ επιλέγει την επικίνδυνη οδό των Ρωμαίων επισκόπων (Σημ.: εννοεί των ΡΚαθολικών).

»Οι ορθόδοξοι Άραβες είναι το ίδιο ανήσυχοι όπως και οι Βούλγαροι και αρχίζουν να επιδιώκουν την απελευθέρωσή τους από την κηδεμονία των Ελλήνων.

»Οι Έλληνες Κωνσταντινοπολίτες κάθε άλλο παρά βοηθούν το εκκλησιαστικό ζήτημα, διαδίδοντας φήμες ότι, δήθεν, Ρώσοι πράκτορες υποκινούν τους Βούλγαρους και τους Άραβες».

Σε αντίθεση με τα δυο προηγούμενα αποσπάσματα, το συγκεκριμένο μάλλον δεν έχει ημερομηνία λήξεως.

Φαίνεται δε ότι, τα ιστορικά παθήματα δεν έγιναν μαθήματα όχι μόνο για την υπερφίαλη Εκκλησία της Ρωσίας (ούτως ή άλλως αυτή ποτέ δεν έμαθε από τα αναρίθμητα παθήματά της), αλλά και για τον Sergei Stepashin, ο οποίος χωρίζει τους ορθοδόξους σε «καλούς» και σε «κακούς», σε «φίλους» και «εχθρούς», έχοντας δυστυχώς ως αρωγούς δυο ορθοδόξους προκαθήμενους.

Βέβαια όπως σχολίασε μέσω Skype ο καλός Έλληνας φίλος: «ένας ασφαλίτης είναι πάντα ασφαλίτης»!