Για ένα πολιτικό μανιφέστο ενάντια στη δικτατορία των Αγορών

Υπάρχουν κάποια θεμελιώδη γεγονότα που αγνοεί η πολιτική ανάλυση στη σύγχρονη Ελλάδα ή που έστω τα αποσιωπεί επειδή έχουν εξοριστεί από τη σφαίρα του πολιτικά ορθού.

Θα τα περιγράψω εν τάχει και εκ του προχείρου αλλά στο μέλλον θα μπορούσαν να αποτελέσουν το σκελετό για ένα νέο πολιτικό μανιφέστο.

H επιδημία του κορονοϊού επιταχύνει τις εξελίξεις και εισάγει επιθετικά νέα δεδομένα, τα οποία προσπάθησα να συμπεριλάβω.

Πρώτον ότι βασικός στόχος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο η ενοποίηση των αγορών αλλά και η δικτατορία τους πάνω στους λαούς.

Για να επιτευχθεί αυτή η δικτατορία σταδιακά τα κράτη χάνουν τις εξουσίες τους και αυτές μεταβιβάζονται σε υπερεθνικούς οργανισμούς και διεθνή ταμεία.

Ειδικά η αντιλαϊκή και υπέρ-γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ της παγκοσμιοποίησης.

Δεύτερον ότι βασικός κινητήριος μοχλός της παγκοσμιοποίησης είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Οι περίφημες αγορές είναι η συγκαλυμμένη ονομασία του.

Αυτό ήταν η πραγματική μεγάλη δύναμη του 20ου αιώνα και όχι οι ΗΠΑ με τη Σοβιετική Ένωση.

H πρώτη μεγάλη του επιτυχία είναι ότι πέτυχε να καταστήσει τις Κεντρικές Τράπεζες στις δυτικές χώρες (και όχι μόνο) ανεξάρτητες από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών.

Και η δεύτερη ότι έχει εξαρτημένες όλες τις χώρες με υπέρογκα δάνεια.

Ειδικά η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε όταν οι δυτικές τράπεζες της έκοψαν την πίστωση.

Τρίτον ότι η οικονομική φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης είναι ο νεοφιλελευθερισμός που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς φτωχότερους ενώ συρρικνώνει τη μεσαία τάξη.

Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές οδηγούν σε ένα νέο τύπο καπιταλισμού με έντονο άρωμα φεουδαρχίας.

Όσο καταπολεμάται η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και η μικρομεσαία ιδιοκτησία (π.χ. μέσω μαζικών κατασχέσεων ακινήτων από τις τράπεζες) αλλά και το κοινωνικό κράτος, τόσο ο καπιταλισμός εκφυλίζεται σε νεοφεουδαρχία.

Ακριβώς γιατί η έλλειψη της μεσαίας τάξης ήταν το χαρακτηριστικό της παλιάς φεουδαρχίας.

Σε πολιτικό επίπεδο οι καπιταλιστές που ζητούν να αποκτήσουν και εξουσίες φεουδαρχών θα επιδιώξουν να καταλύσουν τα συντάγματα ή να τα αλλοιώσουν με την προσθήκη αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων άρθρων.

Τέταρτον ότι η 4η βιομηχανική επανάσταση για την οποία επείγονται οι κύκλοι της παγκοσμιοποίησης θα προκαλέσει κύμα μεγάλης ανεργίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δεκάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα χαθούν ενώ η μείωση των θέσεων στη βιομηχανική παραγωγή υπολογίζεται πως θα φτάσει στο 45% (για αρχή).

Αυτό που λέγαμε βιομηχανικό προλεταριάτο σε λίγες δεκαετίες θα είναι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι…

Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται η επιδημία του κορονοϊού έρχεται να κάνει δυο δώρα στο κεφάλαιο που θέλει την παγκοσμιοποίηση.

Πρώτον επειδή τις δεκάδες εκατομμύρια απολύσεις που ήθελε να κάνει εν όψει 4ης βιομηχανικής επανάστασης θα τις χρεώσει στην οικονομική καταστροφή που θα αφήσει πίσω του ο κορονοϊός.

Και δεύτερον γιατί η κουλτούρα εγκλεισμού με τη δαιμονοποίηση των ανοιχτών συγκεντρώσεων που αναπτύσσεται τώρα ενδέχεται στο μέλλον να δημιουργήσει σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα μεγάλη απέχθεια προς τις μαζικές διαδηλώσεις.

Κάτι που θα επιχειρήσουν να το αξιοποιήσουν πρόθυμοι νομοθέτες.

Σε κάθε περίπτωση τα πολλά εκατομμύρια εργαζομένων που θα κινδυνέψουν να χάσουν τις δουλειές τους δεν πρέπει μετά την επιδημία να μείνουν σπίτι και να δεχτούν να φυτοζωούν σαν επιδοματούχοι.

Ούτε όσοι κρατήσουν τις δουλειές τους να δεχτούν πλέον εργασιακές συνθήκες γαλέρας και μεγάλη μείωση μισθού.

Τα αντινεοφίλ (και γι’ αυτό αντιπαγκοσμιοποιητικά) κινήματα των Κίτρινων Γιλέκων και των 1.500.000 Χιλιανών θα πρέπει να αποτελέσουν πρότυπα λαϊκών κινητοποιήσεων για όλους τους εργαζομένους ειδικά στη μετά κορονοϊό εποχή.

Αλλιώς η επιδημία θα μας οδηγήσει σε εργασιακές συνθήκες και απολαβές του 19ου αιώνα.

Πέμπτον ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δεχτούν οι λαοί την κατάργηση της ιδιωτικότητας της ζωής τους μέσω της μαζικής παρακολούθησης των προσωπικών τους δεδομένων και στιγμών.

Να μην δεχτούν να τους στερήσουν την ελευθερία με το δόλωμα της βιοασφάλειας.

Πρέπει να παραμείνουμε ανθρωπότητα και όχι κοπάδι που οι τσοπάνηδες θα μπορούν να εντοπίζουν κάθε στιγμή που βρισκόμαστε, τι κάνουμε, τι αγοράζουμε και αν έχουμε πυρετό ή ψηλή πίεση ή ξαφνική ροή αίματος λόγω μεγάλης στήσης.

Ο Μεγάλος Αδελφός είναι ένα μεγάλο βήμα για την παγκόσμια δικτατορία των αγορών.

Να είστε σίγουροι πως τα δεδομένα σας θα μοιράζονται εκτός από τις κυβερνήσεις και σε πολυεθνικές και αν δεν είναι αρεστά, π.χ. αν εντοπίζουν ότι πηγαίνετε σε διαδηλώσεις, δεν θα βρίσκετε ούτε δουλειά.

Έκτον ότι η μοναδική αξιόπιστη αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση θα είναι και μετά τη λήξη της επιδημίας του κορονοϊού τα έθνη-κράτη.

Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία είναι τα σημαντικότερα προτάγματα για να μην καταλήξουμε στη δικτατορία των αγορών.

Η λαϊκή κυριαρχία για να μην εκλείψει πρέπει τις αποφάσεις να συνεχίσουν να τις παίρνουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και όχι οι γραφειοκράτες των υπερεθνικών οργανισμών που λειτουργούν σαν μαριονέτες πολυεθνικών και τραπεζών.

Από αυτή τη σκοπιά η σημαντικότερη νίκη των λαών στον 21ο αιώνα ήταν το Brexit.

Έβδομον ότι σήμερα η παλιά διάκριση ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά έχει ξεθωριάσει στη συνείδηση των πολιτών και μια νέα αναδύεται.

Να είναι κανείς ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ή μαζί της.

Οι προοδευτικοί σήμερα είναι αυτοί που θα συγκροτήσουν ένα ευρύτατο μέτωπο απέναντι στην παγκοσμιοποίηση.

Ένα μέτωπο που πρέπει να εκτείνεται από τη λαϊκή δεξιά μέχρι την αριστερά εκείνη που θα επιστρέψει στα προτάγματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι η πραγματική ακροδεξιά σήμερα και η μαύρη αντίδραση είναι ακριβώς τα κόμματα εκείνα που υποστηρίζουν τις πιο ακραίες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης και όχι αυτά που η παγκοσμιοποίηση χαρακτηρίζει σαν ακροδεξιά η λαϊκίστικα.

Ακροδεξιό πρέπει να χαρακτηρίζουμε κάθε κόμμα που υποστηρίζει την πλήρη ιδιωτικοποίηση ακόμη και των θεμελιωδών αγαθών όπως το νερό, το ρεύμα, η υγεία και η παιδεία.

Ακροδεξιές αντιλήψεις πρέπει να χαρακτηρίζουμε και τις ψευδεπίγραφες αριστερές που ζητούν το άνοιγμα των συνόρων σε ατελείωτα κύματα μεταναστευτικών ροών που τελικά θα οδηγήσουν στην καταβαράθρωση όχι μόνο των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων.

Αλλά και του ίδιου του κοινωνικού ιστού καθώς όσο περισσότεροι μετανάστες έρχονται, τόσο δεν θα βρίσκουν νόμιμες δουλειές και θα καταλήξουν να σχηματίσουν ένα μεγάλο λούμπεν προλεταριάτο που θα ζει σε γκέτο ή σε παραγκούπολεις.

Ειδικά η αριστερά πρέπει να απεγκλωβισθεί από την ψευδαίσθηση μιας παγκοσμιοποίησης με αριστερό πρόσημο.

Εφόσον ο νεοφιλελευθερισμός είναι το οικονομικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης και τελικός της στόχος η δικτατορία των αγορών, η αριστερά πρέπει να γίνει ο μεγαλύτερος πολέμιος της παγκοσμιοποίησης.

Να ξεχάσει τον παρδαλό δικαιωματισμό που ενδιαφέρεται μέχρι και για τα δικαιώματα των λύκων αλλά όχι των εργαζομένων και να επανέρθει στο αντιπαγκοσμιοποιητικό πνεύμα των μεγάλων διαδηλώσεων του Σίατλ και της Γένοβας.

Να δει επίσης τη φάκα πίσω από το τυράκι της κλιματικής αλλαγής.

Πώς δηλαδή την προπαγανδίζουν τα συμφέροντα εκείνα που θέλουν να μας φορτώσουν εμάς με πράσινους φόρους και τα ελληνικά βουνά με γερμανικές ανεμογεννήτριες.

Ειδικά η σημερινή ελληνική αριστερά οφείλει να θυμηθεί πως η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία ήταν όχι μόνο τα συνθήματα του ΕΑΜ και ύστερα της ΕΔΑ αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Το οποίο πριν εκφυλιστεί σε κόμμα μιας νέας πλουτοκρατίας υπερψηφίστηκε από τις πλατειές λαϊκές μάζες επειδή στην προγραμματική του διακήρυξη (και όχι μόνο) υπήρχε η αδιατάρακτη προσήλωση στην Εθνική Ανεξαρτησία και στη Λαϊκή Κυριαρχία.