«Ετούτη η Άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες…»

Καθώς περνούσαν σειρά στις οθόνες της τηλεόρασης τα φέρετρα στην Ιταλία και Ισπανία στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας, ένα ερώτημα με βασάνιζε: Πού είναι η Ευρ. Ένωση;

Πού είναι εκείνοι οι αξιωματούχοι της, που όταν κινδύνευαν ζωές σ΄ άλλα μέρη του κόσμου, έκαναν «επαναστάσεις» ζητώντας παρέμβαση της ΕΕ;

Πού χάθηκαν τώρα που χάνονται ζωές στη γειτονιά μας;

Τις προάλλες, εγκρίθηκε από το Ευρ. Κοινοβούλιο η πρόταση της Ευρ. Επιτροπής για μια πρώτη άμεση βοήθεια στα κράτη-μέλη (σύνολο €37 δισ. με €45 εκατομ. για την Κύπρο).

Πρόκειται για ανακατανομή κονδυλίων από άλλα ταμεία -τίποτα επιπρόσθετο- που αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών.

Στις προηγηθείσες συζητήσεις στήριξα την έκδοση ειδικού ομολόγου από την ευρωζώνη, η οποία θα δανειστεί η ίδια για να χρηματοδοτήσει τα κράτη με ανάλογους όρους.

Ο δανεισμός από την ευρωζώνη για τις μακροπρόθεσμες ανάγκες θα ελαχιστοποιήσει το κόστος με χαμηλότερο επιτόκιο, παρά να δανείζεται κάθε κράτος ξεχωριστά.

Αυτή είναι η κοινή θέση εννέα κρατών-μελών (Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.).

Επιπλέον, παρέθεσα την πρόταση μου να μπορούν τα κράτη να διοχετεύουν στο μέγιστο ευρωπαϊκά κεφάλαια απευθείας (π.χ. προς πρόσωπα, εργαζόμενους ή επιχειρήσεις) χωρίς ενδιάμεσο όπως τράπεζες.

Κάθε κράτος να αποφασίζει με βάση τις δικές του συνθήκες και όχι να εμφανίζεται η βοήθεια στις τράπεζες ως βοήθεια στα νοικοκυριά για να μπορούν να δανειστούν με … «καλούς όρους»!

Οι θεατρινισμοί δεν μπορούν να συγκαλύψουν την έμμεση στήριξη προς τις τράπεζες πάλι, που διασώθηκαν στην πλάτη του φορολογούμενου, ενώ οι παρανομίες τους με καταχρηστικές πρακτικές/όρους τυγχάνουν διαχρονικής «ανοχής».

Πάντως, η απουσία της Κύπρου από το «μέτωπο των εννέα» είναι ανεξήγητη τόσο για λόγους καταμέτρησης αυτή την κρίσιμη ώρα, όσο κυρίως για λόγους ουσίας.

Η Κύπρος υπήρξε θύμα βάναυσης μεταχείρισης από την ευρωζώνη και συνυπολογίζοντας ότι ο ευρωπαϊκός νότος με Ελλάδα-Γαλλία υπήρξε διαχρονικά ο φυσιολογικός μας σύμμαχος σε πολλά καυτά θέματα, η απουσία μας από το «μέτωπο των εννέα» απογοητεύει.

Με την ανθρώπινη καταστροφή σε εξέλιξη, όντως «ετούτη η Άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες».

Η ΕΕ θα αντιμετωπίσει την οργή των πολιτών, ιδιαίτερα σε κράτη όπως η Ιταλία, που την ώρα του θανάτου αισθάνθηκαν την απουσία της και επιπλέον, συνεχίζεται η μυωπική στάση του Γερμανικού πυρήνα που οδηγεί την ΕΕ σε πολιτικό σεισμό.

Το «μέτωπο των εννέα» αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των πολιτών και οικονομιών στην ΕΕ και την ελπίδα ότι η ρήξη θα αποτελέσει ευκαιρία για μια Άνοιξη με επαναπροσανατολισμό και με στενότερη σύνδεση απέναντι στους εχθρούς, αόρατους και ορατούς.