Το Δημόσιο Συμφέρον υπηρετείται από τις Δημόσιες Υπηρεσίες και όχι από τις πάσης φύσεως «αγορές»

«Τέσσερα πόδια καλό, δύο πόδια κακό», ήταν το σύνθημα των επαναστατημένων Ζώων στην Φάρμα τους. Αντίστοιχα, στο υποσυνείδητο των «έκπτωτων» το μότο θα μπορούσε να είναι: «δύο πόδια καλό, τέσσερα πόδια κακό».

Προσαρμόζοντάς το στην, καθ’ ημάς, πολιτική παιδεία του συρμού, θα λέγαμε ότι αν το μότο της Αριστεράς είναι «κάθε Δημόσιο καλό, κάθε Ιδιωτικό κακό» το αντίστοιχό για τους fan της αγοράς είναι το «κάθε Ιδιωτικό καλό, κάθε Δημόσιο κακό».

Η παγκόσμια κρίση επανέφερε ακόμα μια φορά την αλήθεια στην επιφάνεια.

Το Δημόσιο Συμφέρον υπηρετείται από τις Δημόσιες Υπηρεσίες και όχι από τις πάσης φύσεως «αγορές».

Το πόσο καλά λειτουργούν αυτές εξαρτάται από το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς.

Αυτοί πρέπει να απομακρύνονται όταν οι Δ.Υ. δεν ανταποκρίνονται στον κοινωνικό τους ρόλο, αντί οι καθαρά κοινωνικοί τομείς να εκχωρούνται στην «αγορά».

Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας είναι εκείνο που σηκώνει το βάρος της αντιμετώπισης του κορονοϊού και όχι τα Ιδιωτικά νοσηλευτήρια.

Όπως, αντίστοιχα, σε παγκόσμια κλίμακα, οι κοινωνίες σήκωσαν το βάρος και πλήρωσαν τον λογαριασμό των τυχοδιωκτισμών των managers της Lehman Brothers και των άλλων «αρίστων» του παγκόσμιου «πειρατικού» χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και, επίσης, των «αρίστων» των Credit Rating Agency (M.S., S&P, Fitch), οι οποίοι τα έβρισκαν όλα «άριστα».

Επιχειρώντας να «διασκεδάσει» τις εντυπώσεις πρωινός, στρατευμένος υπέρ του Ι.Τ., ραδιοσχολιαστής υπεραμύνθηκε της πρότασης για Ιδιωτική Διοίκηση στα Δημόσια Νοσοκομεία. Παρέβλεψε βέβαια το γεγονός ότι οι Τράπεζες που χρεοκόπησαν παγκοσμίως είχαν απόλυτα Ιδιωτικό και χρυσοπληρωμένο management.

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για την Ελλάδα αλλά η χρηματοοικονομική κρίση ήταν παγκόσμια και την δημιούργησε ο Ιδιωτικός Τομέας.

Όμως τον λογαριασμό των πλήρωσαν παντού οι πολίτες και όχι οι υπεύθυνοι.

Στην προσπάθεια του να υπεραμυνθεί των θέσεών του υποστήριξε ότι η σύγκριση Δημόσιων και Ιδιωτικών σχολείων είναι μέρα με νύχτα, αποδίδοντας την υπεροχή των πρώτων στην Διοίκηση. Άρα να υποθέσουμε ότι υποστηρίζει την τοποθέτηση managers και στα Σχολεία.

Αν η αλαζονεία, και ο δογματισμός του επέτρεπαν να παραμερίσει τον εγωισμό του και να ρωτήσει έναν εκπαιδευτικό, ο τελευταίος θα τον παρέπεμπε στα αποτελέσματα στις Πανελλαδικές των Δημόσιων Λυκείων μεταξύ δύο περιοχών. Ας πούμε της Κηφισιάς ή της Βούλας με το Ίλιο ή την Δραπετσώνα.

Ίσως τότε καταλάβαινε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ο δογματισμός του τον οδηγεί να νομίζει.

Ίσως αναζητούσε τις ουσιαστικές αιτίες μιας «κατάστασης» αντί να την ερμηνεύει μονοσήμαντα.

Γιατί ασφαλώς υπάρχουν προβλήματα στην εκπαίδευση που μπορούν και πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Αλλά η συνθετότητα τους δεν προσφέρεται για «χρησμούς» μαθητευόμενων μάγων.

Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά το πρώτο που έπρεπε να «παραδοθεί» στο Ιδιωτικό management θα ήταν η κεντρική κυβέρνηση και φυσικά και η Τ.Α..

Γιατί η Βουλή, αντί να στηρίζει μια κυβέρνηση πολιτικών, να μην επιλέγει τον καταλληλότερο manager από την αγορά και να τον ανακηρύσσει Πρωθυπουργό, κρατώντας για τον εαυτό της την νομοθεσία και τον έλεγχο;

Ας σοβαρευτούμε πριν αυτοαναγορευθούμε σε παντογνώστες ενθυμούμενοι την σύνεση που συμβουλεύει ότι είναι: «κρείττον το σιγάν».