Η Ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα εκφράζει τα παλαιοκομμουνιστικά της απωθημένα με γλωσσικά μαργαριτάρια

Ο συντάκτης του παρόντος πονήματος ομολογεί ότι δεν έχει κάποια προσωπική εμπειρία από τον τρόπο, με τον οποίο εργάζονται οι απανταχού πρεσβείες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά και για να είναι ειλικρινής αυτό του είναι απολύτως αδιάφορο.

Όμως, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, μετά τα πρόσφατα και ουδόλως κολακευτικά σχόλια σχετικά με τις μεταφραστικές ικανότητες του ανιστόρητου γραφιά του Γραφείου Τύπου της Πρεσβείας της Ρωσίας στην Αθήνα που δημοσίευσε ο παρών ιστότοπος, ο γράφων ήλπιζε ότι Ο προϊστάμενός του θα λάμβανε τα απαραίτητα μέτρα για να βελτιώσει την εικόνα που παρουσιάζει αυτή η τόσο σημαντική για την χώρα του υπηρεσία.

Φευ! Φρούδες αποδείχθηκαν οι ελπίδες του συντάκτη, φίλε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ!

Και στο νέο… πολεμικό ανακοινωθέν του Γραφείου Τύπου της Ρωσικής Πρεσβείας που δημοσιεύεται στον ΔΟΡΥΦΟΡΟ με αφορμή, τί άλλο, την Εκκλησία Ουκρανίας (όχι βέβαια το παράρτημα του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία) και την συνέντευξη που τόλμησε να παραχωρήσει στο «Πρώτο Θέμα» ο Προκαθήμενος αυτής Μητροπολίτης Επιφάνιος, συναντάμε δια μια εισέτι φορά το ένα γλωσσικό μαργαριτάρι μετά το άλλο.

Π.χ. η φράση «γεωπολιτικός χορηγός» αποτελεί μια γλωσσική ανοησία, εφόσον ο «χορηγός» προσφέρει χρήματα ή κάποια άλλη υλική χορηγία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προσφέρει κάτι αόριστο όπως η «γεωπολιτική χορηγία».

Σκέτος σουρεαλισμός, θα σκεφτεί ο απορημένος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, και θα έχει δίκαιο.

Με συντριβή ψυχής ομολογεί ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος ότι η φράση «από την πτώχευση στις εκλογές», τον υποχρέωσε να αναθεωρήσει εσπευσμένα τις όποιες, τέλος πάντων, γνώσεις της ελληνικής γλώσσας κατέχει.

Και αυτό διότι μέχρι τώρα γνώριζε ότι στις εκλογές κάποιος ηττάται, χάνει, πατώνει, καταποντίζεται, συντρίβεται κλπ., αλλά δεν πτωχεύει.

Βεβαίως ο υπαλληλάκος του Γραφείου Τύπου ίσως να υπονοούσε ότι η ήττα του πρώην προέδρου της Ουκρανίας Ποροσένκο τον οδήγησε στην οικονομική πτώχευση, εντούτοις εξ όσων γνωρίζει ο ψυχολογικά συντετριμμένος σχολιαστής, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του πρώην Ουκρανού προέδρου κάθε άλλο παρά επλήγησαν από την εκλογική του ήττα, χασούρα, συντριβή, καταποντισμό κλπ.

Και ένα τελευταίο συντακτικής φύσεως σχόλιο: βάλε, βρε δύσμοιρε υπαλληλάκο, και κανένα κόμμα μπας και πάρουμε καμία ανάσα, μας έσκασες! (Βλ. εδώ το κείμενο του ανακοινωθέντος)

Σχετικά με το παραπάνω ανακοινωθέν, αναρωτιέται ο γράφων αν το ελληνικό ΥΠΕΞ έχει εκφράσει ή σχεδιάζει να εκφράσει την δυσαρέσκειά του σχετικά με τις απροκάλυπτες επεμβάσεις της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα σε θέματα αμιγώς εσωτερικά, όπως π.χ. η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος να αναγνωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας ή αυτό της δημοσιεύσεως της συνεντεύξεως του Μητροπολίτη Επιφάνιου σε ένα ελληνικό έντυπο; (Βλ. εδώ τη συνέντευξη)

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Πρεσβεία της Ρωσίας στην Αθήνα, χρησιμοποιώντας «παλαιοκομμουνιστικά απωθημένα», προσδιορίζει σαφέστατα ως εχθρό της πανορθοδόξου ενότητας, εκτός από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφαιρώντας ουσιαστικά από έναν λαό, τον λαό της Ουκρανίας, το δικαίωμα (εδώ ταιριάζει η λέξη υπαλληλάκο μου!) στις γεωπολιτικές του επιλογές, ασχέτως αν διαφωνούμε με αυτές.

Άραγε πως θα αντιδρούσε η Ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα αν κάποιο ελληνικό ΜΜΕ άρχιζε να δημοσιεύει κάποια από τα πολλά έγγραφα, τα οποία αποδεικνύουν τις σχέσεις «τρίτου τύπου» ανάμεσα στην ιεραρχία του Πατριαρχείου Μόσχας και την KGB;

Σχετικά με το παραπάνω τίθεται, θέλοντας και μη, το εξής ερώτημα: γιατί αποκλειστικά οι ΗΠΑ και όχι, ας πούμε, η Β. Κορέα, επιβουλεύονται τα ρωσικά συμφέροντα στην Ουκρανία;

Γιατί η Εκκλησία της Ρωσίας αναζητά πάντα έναν συγκεκριμένο εχθρό σε ό,τι έχει σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τροφοδοτώντας τα διάφορα «παπαγαλάκια» της στην Ελλάδα με, δήθεν, αποκλειστικότητες;

Ο γράφων σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί το δικαίωμα του Κρεμλίνου να αναπτύσσει τις δικές του γεωπολιτικές στρατηγικές εκεί που πιστεύει ότι θα έχουν τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

Εντούτοις, υιοθετώντας την άποψη του πολιτικού κατεστημένου σχετικά με τον «υπ’ αριθμόν 1 εχθρό» σε ότι αφορά στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα, η Εκκλησία της Ρωσίας, όπως ο βασιλιάς του γνωστού παραμυθιού, είναι πλέον «γυμνή» και που να βρει ένα τόσο μεγάλο φύλλο συκής για να καλύψει την εξάρτησή της από τις πολιτικές ορέξεις του πολιτικού κατεστημένου;

Ο συντάκτης του παρόντος πονήματος θα ήθελε επίσης να εκφράσει και την εξής απορία: σε ποιο βαθμό η Πρεσβεία της Ρωσίας στην Αθήνα θεωρεί ότι οι διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων περιλαμβάνουν και το λεγόμενο κουτόχορτο;

Διότι διαφορετικά δεν εξηγείται η εμμονή στον χαρακτηρισμό ως «σχισματικής» μιας Εκκλησίας που έχουν αναγνωρίσει εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, η Εκκλησίας της Ελλάδος και πρόσφατα το Πατριαρχείο Ρουμανίας.

Αν ο υπαλληλάκος του Γραφείου Τύπου της Πρεσβείας της Ρωσίας πιστεύει ότι διαθέτει και νομοκανονικές γνώσεις, ο γράφων θα τον συμβούλευε φιλικά να ασχοληθεί καλύτερα με κάτι άλλο, ας πούμε με την κηπουρική.

Ο πανικός είναι γενικά κακός σύμβουλος και η ήδη προδιαγραφόμενη αποτυχία της «φιλικής» συνάξεως στο Αμμάν δεν μπορεί παρά να εντείνει, έτι περισσότερο, την απόγνωση που διακατέχει το Πατριαρχείο Μόσχας, το οποίο πλέον συνειδητοποιεί ότι η αναγνώριση και από τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας είναι απλά θέμα χρόνου.

Ίσως αυτή να είναι και η βαθύτερη αιτία των αναίσχυντων επεμβάσεων της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα σε αμιγώς εκκλησιαστικά θέματα, οι οποίες ουσιαστικά επιβεβαιώνουν αυτό που το ρωσικό διπλωματικό κατεστημένο έχει «κρυφό καμάρι», δηλαδή την συνειδητή πολιτικοποίηση του ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος εκ μέρους όχι μόνο του Κρεμλίνου, αλλά πρωτίστως εκ μέρους της Εκκλησίας της Ρωσίας.

Συνεπώς σκοπός της δαιμονοποιήσεως των ΗΠΑ σε σχέση με το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα, στην οποία επιδίδεται με μια άξια θαυμασμού επιμονή η Πρεσβεία της Ρωσίας στην Αθήνα, είναι απλά η δημιουργία ενός παραπετάσματος καπνού για να καλύψει τις δικές τους «ζαβολιές», οι οποίες εν τέλει είναι αυτές που διαρρηγνύουν την πανορθόδοξη ενότητα.

Στην κατακλείδα αυτών των σχολίων, ο συντάκτης τους θα ήθελε να επισημάνει στους γραφιάδες της Πρεσβείας της Ρωσίας στην Αθήνα ότι για την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού η εποχή του «φονιάδες των λαών» και του «ιδίου συνδικάτου» ανήκει πλέον στο παρελθόν.