Πόση ντροπή να αντέξει ο ελληνικός λαός; Η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη

Πολύ καιρό πριν, επί κυβέρνησης Τσίπρα, έγραψα ότι η Ελλάδα δεν έχει «λίπος» για «επώδυνο συμβιβασμό» με την Τουρκία. Ο ελληνικός λαός, μετά από δέκα χρόνια οικονομικού ταλανισμού, είναι στα όριά του.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση -έγραφα τότε- πορευτεί στα βήματα του Σημίτη θα καταλήξει στο Γουδή.

Θα είναι η κυβέρνηση που θα τα πληρώσει όλα.

Αυτό ισχύει και με την τωρινή κυβέρνηση.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν διαθέτουμε οριζόντια εκείνο το πολιτικό προσωπικό που θα αποφάσιζε μια πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία όπως ο Ανδρέας το 1987.

Αυτές είναι οι συνέπειες τις παρατεταμένης ειρήνης και του κομματικού σωλήνα.

Η ειρήνη πράγματι είναι το υπέρτατο αγαθό και η επίτευξή της «πράξη ελληνικότατη», αλλά η διατήρησή της είναι εφικτή μόνο με την ισχύ, αλλιώς η ειρήνη καταντά υποταγή.

Πράγματι, δεν πρέπει να αποζητούμε την ειρήνη με «κάθε κόστος», διότι τότε πρόκειται για συνθηκολόγηση.

Τα έχει εξηγήσει ο Πλούταρχος αυτά, από εκείνον τα διδάχτηκα.

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις το πρώτο συναίσθημα που εκφράζει τους Έλληνες είναι η ντροπή.

Η ντροπή όταν γίνεται αφόρητη βρίσκει διέξοδο στη βία.

Όσο οι Έλληνες αισθάνονται ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι τόσο θα «μαζεύουν», τόσο θα «βράζουν» και όταν έρθει η ώρα της «έκρηξης» θα είναι ηφαιστειακή, θα τα παρασύρει όλα.

Είστε πολύ γελασμένοι όλοι σας εάν νομίζετε ότι έναν λαό που τον στραγγίξατε επί μια δεκαετία, που του στερήσατε κάθε χαρά, που του πήρατε τη ζωή, που τον εξορίσατε στη μετανάστευση, που τον καταδικάσατε σε γενοκτονία με την υπογεννητικότητα, ότι δεν θα αντιδράσει ποτέ.

Ένας λαός υπομένει όταν έχει όραμα, ποιο είναι το όραμά σας;

Όλα τα κόμματα ρωτώ, ποιο είναι το όραμά σας;

Ποιο είναι το μεγαλείο που υπόσχεστε στους πολίτες;

Μόνο μιζέρια, φοβικότητα και ηττοπάθεια.

Εναλλάσσεστε στην εξουσία εξαπατώντας τον λαό με λαϊκισμούς και ψέμματα στοχεύοντας στην αρνητική ψήφο.

Κανείς σας δεν κερδίζει την εμπιστοσύνη του λαού, μόνο επωφελείται από την κούραση και την απέχθεια στον πολιτικό αντίπαλο.

Μέχρι να γυρίσει το συναίσθημα, να γίνετε εσείς οι απεχθείς και έτσι, σε αυτό τον φαύλο κύκλο της εναλλαγής, πάτε και έρχεστε.

Καταφέρατε ακόμα και αυτή τη δημοκρατία να την κάνετε στείρα, ανίκανη να γεννήσει ηγέτες, ανίκανη να ανανεωθεί, τότε όμως σε τι διαφέρει από την ολιγαρχία ή την τυραννίδα;

Έτσι οι άνθρωποι, αποκλεισμένοι από παντού, καταλήγουν στα άκρα.

Με τη Χρυσή Αυγή σταθήκατε τυχεροί, διότι το αποτρόπαιο ναζιστικό της ήταν απεχθές στους περισσότερους.

Τι θα κάνετε όμως στη δεξιά εάν εμφανιστεί ένας Σαλβίνι ή στην αριστερά μία Μέτε Φρέντερικσεν;

Ο μόνος λόγος που συνεχίζω να δημοσιογραφώ δεν είναι βιοποριστικός, διότι εάν έκανα άλλα θα ήμουν περισσότερο ωφελημένος, αλλά γιατί αρνούμαι να συνθηκολογήσω με το τέλος του λαού μου, του πολιτισμού μου και του έθνους μου.

Αρνούμαι να δεχτώ ότι μετά από 5.000 χρόνια το ελληνικό έθνος θα «σβήσει» έτσι άδοξα.

Μπροστά μας έχουμε δύσκολες ημέρες. Ο λαός θα δοκιμαστεί και οι πολιτικοί θα κριθούν.

Ο λαός θα σωθεί, για τους πολιτικούς δεν ξέρω.

Υπάρχει ένα αξιακό σύστημα που διδάσκει «να αγωνίζομαι υπέρ του λαού για την ελεύθερη εξάσκηση των δικαιωμάτων του», «να είμαι και να αποδεικνύομαι λυσσωδέστερος εχθρός της διανοητικής τυραννίας», «να είμαι πάντοτε ο πιστός και αφοσιωμένος στρατιώτης του λαού».

Η σιωπή δεν είναι πάντα συγκατάβαση, μπορεί να είναι και «σε περιμένω στη γωνία».

Εύχομαι να διαψευσθώ, εύχομαι το Ουρούτς Ρέις να το… πήρε ο καιρός.

Εύχομαι να ξέρετε καλύτερα.

Δεν ξέρετε πόσο ειλικρινά εύχομαι να είμαι εγώ λάθος.