Ας πονέσουμε τον Ερντογάν επιτέλους!

Η συμφωνία καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Άγκυρας και Τρίπολης αμφισβητεί ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα διεκδικώντας πλέον απροκάλυπτα τμήμα της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας.

Η στρατηγική της Τουρκίας τις τελευταίες δεκαετίες διέπεται από συνέπεια αποσκοπώντας αρχικά στην δημιουργία «γκρίζων» ζωνών, στην συνέχεια μέσω της επιδεικνυόμενης Δύναμης Ισχύος να επιβληθεί ψυχολογικά απέναντι στην πατρίδα μας χωρίς να χρειαστεί η πολεμική αναμέτρηση και εντέλει να μας σύρει σε διμερείς διαπραγματεύσεις οι οποίες θα ακυρώσουν τις Διεθνείς Συνθήκες με την δική μας βούληση.

Σε τι αποβλέπει η στρατηγική της Τουρκίας;

Η στρατηγική αυτή αποσκοπεί στην συν διαχείριση της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας και τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων.

Ταυτόχρονα η αποδυνάμωση της πατρίδας μας θα την καταστήσει δορυφόρο της Τουρκίας με συνέπεια να αναβιώσουμε αναίμακτα την τούρκικη επέκταση προς Δυσμάς και τα Βαλκάνια προς επίρρωσιν των ουτοπικών οθωμανικών βλέψεων.

Η Τουρκία ξέρει ότι η Δύση δεν θα επιτρέψει αλλαγή των συνόρων και των Διεθνών Συνθηκών εξ ου και η στρατηγική της αποβλέπει στον ψυχολογικό πόλεμο κυρίως ούτως ώστε οι αλλαγές να επισυμβούν με την δική μας συναίνεση.

Δυστυχώς η στρατηγική αυτή τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει ενισχυθεί συνειδητά ή μη από εγχώριες δυνάμεις.

Η εμπέδωση της ηττοπάθειας υλοποιείται από πολιτικά κυρίως πρόσωπα και «μηχανισμούς» ενημέρωσης προσπαθώντας να πείσουν ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και αδύνατη να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Τουρκία και εν προκειμένου προτείνουν πέραν των Διεθνών Συνθηκών ως «καλοί» γείτονες να συν εκμεταλλευτούμε τους εθνικούς πόρους μας αποφεύγοντας μια πολεμική εθνική καταστροφή.

Σε στρατιωτικό επίπεδο η Τουρκία γνωρίζει καλά όμως το υψηλό αξιόμαχο της πατρίδας μας και δεν θα αποτολμούσε επ΄ουδενί να ρισκάρει την εθνική της υπόσταση ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου.

Η Ελλάδα εάν όμως επιθυμούμε να είναι ευημερούσα Δημοκρατία η οποία τιμά το Δίκαιο, την Ειρήνη και τον Ουμανισμό οφείλει να απορρίπτει την Πολιτική Κατευνασμού απέναντι στα απολυταρχικά καθεστώτα, όπως το τούρκικο, το οποίο συνεπικουρούμενο από εγχώρια ολιγαρχικά στοιχεία επιβουλεύονται την ελευθερία της πατρίδας μας.

Η «αχίλλειος πτέρνα» της Τουρκίας είναι η οικονομία της η οποία στηρίζεται σε ένα αδύναμο νόμισμα και η οποία εάν καταρρεύσει θα οδηγήσει στην εθνική αποσύνθεση της.

Την στρόφιγγα αυτή δεν την ρυθμίζουν οι Σύμμαχοι μας, η συνδρομή των οποίων στην Άμυνα είναι δεδομένη, αλλά η Ε.Ε. και ειδικότερα η Γερμανία!

Ειδικότερα για την Τουρκία η ΕΕ αποτελεί τον σημαντικότερο εμπορικό εταίρο με μερίδιο 41% του συνολικού εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας- περίπου 140 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως οι εμπορικές συναλλαγές.

Επιπλέον τα δύο τρίτα των άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ) στην Τουρκία προέρχονται σήμερα από την ΕΕ.

Η ημιτελής Τελωνειακή Σύνδεση μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ το 1996 αφορά τα βιομηχανικά αγαθά και εξυπηρετεί κυρίως τις ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας.

Η Ελληνική κυβέρνηση εξ αφορμής της παράνομης συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης οφείλει να απαιτήσει από την ΕΕ σκληρές κλιμακούμενες οικονομικές κυρώσεις ακόμη και με την απειλή του βέτο εάν αυτό απαιτηθεί.

Η πλειονότητα των χωρών της ΕΕ υποστηρίζει τις δίκαιες θέσεις μας όπως και το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών.

Δεν αρκεί να παραμένουμε συνεχώς σε μια απλή ρητορική καταδίκης η οποία διευκολύνει τον σχεδιασμό της Τουρκίας.

Ούτε χρειάζεται να παρακολουθούμε ως απλοί θεατές την Τουρκία να ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της στρατηγικής της προκειμένου να απαιτήσουμε την υιοθέτηση οικονομικών κυρώσεων.

Είναι ακατανόητη η ολιγωρία μας να προλαμβάνουμε διπλωματικά γεγονότα αλλά και η φοβία μας να δυσαρεστήσουμε μερικές δεκάδων Ευρωπαίων Βιομηχάνων οι οποίοι κυρίως ευνοούνται από αυτή την οικονομική σχέση.

Αξιώνουμε ως χώρα τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των Λαών στα πλαίσια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας αλλά οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε χωρίς εκπτώσεις τα Δικαιώματα μας απέναντι στις αυταρχικές ηγεσίες και τα πρόθυμα «δεκανίκια» τους.