Τραμπ: «Ατύχημα» της ιστορίας ή αποτέλεσμα εξωθεσμικών παραγόντων;

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι περιστασιακό «ατύχημα» της ιστορίας. Ούτε φυσικά ο Μπόρις Τζόνσον, ούτε ο Νάιτζελ Φάρατζ.

Αποτελούν εκδηλώσεις ενός φαινομένου το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το «Λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών».

Της σταδιακής μεν αλλά ωστόσο δραματικής έκπτωσης της Δημοκρατικής εκπροσώπησης στην Δύση.

Η έκπτωση αυτή είναι γενική και αναπόδραστη. Αφορά όλον τον Δυτικό κόσμο και όλα τα επίπεδα «Δημοκρατικής» εκπροσώπησης.

Η εντός εισαγωγικών ένθεση δεν είναι τυχαία. Αφορά τους όρους λειτουργίας της Δημοκρατίας σήμερα, που επιτρέπουν την αποφασιστική παρέμβαση εξωθεσμικών παραγόντων οι οποίοι αλλοιώνουν, χειραγωγούν και κατευθύνουν την κοινή γνώμη καθορίζοντας τις επιλογές του «κυρίαρχου» λαού.

Τροφοδοτούμενο, συστηματικά, το κοινωνικό σύνολο, με τα χειρότερα σκουπίδια μιας πολιτιστικής υποκουλτούρας -η οποία μειώνει δραστικά την κριτική ικανότητα και την δυνατότητα ουσιαστικού προβληματισμού γύρω από τα πολιτικά/κοινωνικά, ακόμα και από τα προσωπικά/οικογενειακά προβλήματα-, χειραγωγείται και κατευθύνεται ηθικά, πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, καταναλωτικά.

Η βιομηχανία του θεάματος των ΗΠΑ –έχοντας κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες- δημιούργησε μια «σχολή» παγκόσμιας προώθησης των «λαϊκών αφηγημάτων» του νέου «περιούσιου λαού» και των πλεονεκτημάτων της γενικής «απορρύθμισης».

Το αποτέλεσμα είναι η διαμόρφωση στρεβλών κοινωνικών πρότυπων τα οποία διευκολύνουν την χειραγώγηση των επιλογών των πολιτών.

Η κατάπτωση έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε δεν απέχουμε πολύ από το να θεωρηθούν τα Roky και Rampo –συγκρινόμενα με άλλες «δημιουργίες»- έργα τέχνης. Δεν είναι τυχαία η αυτό-αναγόρευση (twitter) του Τραμπ σε Ρόκυ Μπαλμπόα.

Η, σχεδόν απόλυτη, κυριαρχία των ηλεκτρονικών -και η ως εκ τούτου περιθωριοποίηση των έντυπων- Μ.Μ.Ε., σε συνδυασμό με τον έλεγχό τους από το κεφάλαιο έχει μετατρέψει τον Τύπο από καθοριστικό πυλώνα της εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας σε Δούρειο Ίππο που την υπονομεύει.

Συστηματικά το κοινωνικό σύνολο στη Δύση «διαπαιδαγωγείται» με την απαξίωση του κράτους και την ανάδειξη της ελεύθερης, σε βαθμό ασυδοσίας, οικονομίας και των «τεχνοκρατών» της ως από μηχανής «θεών».

Φυσικά η σκέψη των πολιτών εντέχνως αποπροσανατολίζεται από του να προβληματιστεί για τους πραγματικούς υπαίτιους της Παγκόσμιας κρίσης.

Κανένας δεν την χρεώνει στους χρυσοπληρωμένους τεχνοκράτες της Lehman και των άλλων χρηματοπιστωτικών κολοσσών.

Κανένας δεν αφήνεται ελεύθερος να αναρωτηθεί γιατί οι επίσης χρυσοπληρωμένοι τεχνοκράτες των Διεθνών Οίκων Αξιολόγησης τις βαθμολογούσαν με Α+, ελάχιστους μήνες πριν καταρρεύσουν δημιουργώντας το παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι. Καμία υποψία δεν κατευθύνεται προς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που καιροφυλακτούν.

Ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι εδώ, και ο «έλεγχος της σκέψης» έχει, ανεπαισθήτως, συντελεστεί καθορίζοντας -αν όχι τα ίδια τα πρόσωπα- την ποιότητα των ηγεσιών.

Δεν είναι «ατύχημα» λοιπόν ο Τραμπ. Είναι το μοιραίο αλλά φυσιολογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα εξελίξεων και διεργασιών που συντελούνται στις κοινωνίες της Δύσης. Εξελίξεων και διεργασιών στις οποίες η βιομηχανία του θεάματος και τα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. –κυρίως η τηλεόραση- δρουν καταλυτικά ως επιταχυντές, επιτείνοντας το φαινόμενο του «τρελού φορτηγού» στον κατήφορο. Το οποίο εκτός από τα «σπασμένα φρένα» έχει και οδηγό με το ίδιο πρόβλημα.