Χωρίς συμμάχους

Ξεμείναμε παντελώς από συμμάχους, τόσο στη γηραιά ήπειρο, όσο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, μάλιστα, σ΄ αυτή την εξαιρετική κρίσιμη στιγμή για την χώρα μας εμφανίζονται αδιάλλακτοι και εχθρικοί και αρνούνται να προσφέρουν χείρα βοηθείας.

Ακόμη και σήμερα η Μέρκελ, ο Ρεν, ο Ντάισελμπλουμ αρνούνται να δεσμευθούν για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, μεταθέτοντας την στις ελληνικές καλένδες, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητούν τη δημοσιονομική πρόοδο της χώρας. Οι Ευρωπαίοι δυστυχώς εμφανίζονται σκληρότεροι των Αμερικανών, που έστω και για ίδιον όφελος κάνουν πλέον ανοιχτά λόγο για την αναγκαιότητα λήψης ουσιαστικών μέτρων όπως ένα νέο κούρεμα του χρέους μας, για την βιωσιμότητα του.

Δυστυχώς, πάντως, η πικρή αλήθεια είναι ότι κανείς τους δεν είναι διατεθειμένος να βοηθήσει πραγματικά τη χώρα μας να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα.

Ακόμη και η αντιδικία που υπάρχει μήνες τώρα μεταξύ ΔΝΤ από την μια και ΕΕ και ΕΚΤ από την άλλη, δεν έχει ως βάση την προώθηση των καλύτερων δυνατών λύσεων για την ελληνική κρίση, αλλά οφείλεται στην υπεράσπιση των συμφερόντων των δύο πλευρών.

Το ΔΝΤ έχει κάνει λόγο για λάθη που έγιναν προκειμένου να υποστηρίξει την άποψη του για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους αυτή τη φορά από τον επίσημο τομέα, δηλαδή από τα κράτη-μέλη της ΕΕ και την ΕΚΤ, προκειμένου να μην αναγκαστεί το ίδιο το Ταμείο να προβεί σε εκταμιεύσεις δανείων.

Παράλληλα, όταν απαιτείται για λόγους ισορροπίας με την ΕΕ και την ΕΚΤ, η κυρία Λαγκάρντ παρουσιάζεται επικριτική για την Ελλάδα και πιέζει ασφυκτικά για λιτότητα.

Από την άλλη η Γερμανία, ούτε που θέλει να σκέφτεται ένα νέο πρόγραμμα ευρωδιάσωσης προς την Ελλάδα, καθώς εκτός από τις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος,- που η ίδια η Μέρκελ προβάλει-, επί της ουσίας το ενδεχόμενο αυτό δεν βολεύει τη χώρα της, τα πλεονάσματα της οποίας προέρχονται από τα ελλείμματα των χωρών της νότιας Ευρώπης. Η Γερμανία και οι βόρειοι σύμμαχοι κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν πολλά, από την κρίση στον ευρωπαϊκό νότο.

Τι συμφέρει τη Γερμανία. Ακριβώς αυτό που γίνεται. Να υπάρξει μια γενικευμένη λιτότητα στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό νότο, που να λειτουργεί ως εσωτερική υποτίμηση και από την άλλη να παραμένει σκληρό το κοινό νόμισμα για να μπορεί μόνο αυτή -λόγω των προβλημάτων των άλλων χωρών- να προσελκύει επενδύσεις.

Γι αυτό και δεν συζητά ούτε τη λύση της νομισματικής χαλάρωσης. Δυστυχώς, όμως, μαζί της συντάσσονται και πολλοί άλλοι ηγέτες ευρωπαϊκών χωρών. Και ο αγώνας της δικής μας χώρας γίνεται εξαιρετικά άνισος. Πόσο μάλλον δε όταν και στο εσωτερικό δεν υπάρχει ψήγμα ομοψυχίας για κοινές διεκδικήσεις, αλλά εμφυλιοπολεμικό κλίμα.