Η Ρωσία ετοιμάζει χριστιανική σταυροφορία κατά της άθεης δύσης – Έχουν… λαλήσει – Τι δουλειά είχε ο Ιεροσολύμων στη Μόσχα;

Η αναγνώριση της νεοϊδρυθείσας Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανία, παρά τους φληνάφους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου στους οποίους επιδίδεται με αξιοθαύμαστη επιμονή το Πατριαρχείο Μόσχας, αποτελεί την αρχή μιας σχετικά μακροχρόνιας, είναι αλήθεια, περιόδου όχι μόνο της απεξαρτήσεως της εκκλησιαστικής ζωής αυτής της χώρας από τις απροκάλυπτες εθνοφυλετικές ψευδαισθήσεις της «τρίτης Ρώμης», αλλά και για την ίδια τη Ρωσία προσδιορίζει την έναρξη μιας νέας μεσσιανικής περιόδου.

Το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της νέας περιόδου είναι η προσπάθεια να «επενδυθεί» ο νέος μεσσιανισμός με μια οικουμενική υφή, δηλαδή να υπερβεί τα όρια της Ρωσίας («ρωσικός κόσμος»), η οποία πλέον αυτοδιαφημίζεται ως ο μοναδικός υπερασπιστής των παραδοσιακών αξιών, τις οποίες βεβαίως προσδιορίζει η ίδια κατά το δοκούν.

Με άλλα λόγια, η Ρωσία επαναφέρει σήμερα στο πολιτικό και μη προσκήνιο, ιδιαίτερα μετά την σημαντική επιτυχία της εξωτερικής της πολιτικής στη Συρία, τις λησμονημένες από την πτώση της ΕΣΣΔ και μέχρι το 2000 μεσσιανικές της καταβολές, τη ρίζα των οποίων πρέπει να αναζητήσουμε στην περίοδο της παρακμής και της πτώσεως της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αυτές οι μεσσιανικές επιδιώξεις, διανθισμένες και με έναν αλλοπρόσαλλο εσχατολογικό μυστικισμό, στηρίζονται σε μια φράση, παρμένη από την Β’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (2, 7), η οποία αναφέρει ότι: «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται»[*].

Ο «κατέχων», αυτός δηλαδή που εμποδίζει την εξάπλωση του κακού, δεν είναι άλλος από τη Ρωσία, την «αγία Ρωσία» πλέον, η οποία αντιπαρατίθεται με ότι δεν εμπίπτει στην κοσμοαντίληψη ενός παράδοξου «πνευματικού ιμπεριαλισμού», σκοπός του οποίου είναι, όπως υποδηλώνει και ο όρος, η επιβολή της ηθικής ανωτερότητας του ρωσικού κράτους ενώπιον του υπόλοιπου παρηκμασμένου, κυρίως δυτικού, κόσμου.

Σε αυτόν τον «κατέχοντα» θα πρέπει να αναζητήσουμε και μια από τις πηγές της επίσης ιμπεριαλιστικής θεωρίας της «τρίτης Ρώμης», εφόσον η αυτόβουλη ανακήρυξη της μεσαιωνικής Ρωσίας ως κληρονόμου της Ανατολικής Ρωμαϊκής (βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, από τη μια πλευρά, μετατρέπει αυτομάτως τον ρόλο της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ως πρωτόθρονης Εκκλησίας σε καθαρά διακοσμητικό, ενώ από την άλλη, υπονοεί σαφώς ότι το Πατριαρχείο Μόσχας αποτελεί πλέον την εγγυήτρια δύναμη της επιβιώσεως της Ορθοδοξίας.

Έτσι όλες αυτές οι «εκ του πονηρού» προσπάθειες συγκλήσεως μιας πανορθοδόξου διασκέψεως με αφορμή το γνωστό «ουκρανικό ζήτημα», απορρέουν ακριβώς από αυτή την αντίληψη, η οποία διανθίζεται και με έντονα εθνικιστικά στοιχεία προφανώς για να ικανοποιήσει την πολιτική εξουσία.

Το παράδοξο σε αυτές τις απέλπιδες προσπάθειες του Πατριαρχείου Μόσχας να εδραιώσει στην πανορθόδοξη συνείδηση την μεσσιανική του κοσμοαντίληψη, συνίσταται στο ότι έχει αναθέσει το ρόλο του «σωτήρα» στο κράτος.

Το ρωσικό κράτος είναι εκείνο που, με την βοήθεια των ευλογημένων από την Εκκλησία όπλων, όχι μόνο θα εμποδίσει τους εχθρούς της «αγίας Ρωσίας» να υποσκάψουν τα θεμέλιά της, αλλά και θα προφυλάξει την ευρωπαϊκή ήπειρο από τις καταστροφικές συνέπειες του φιλελευθερισμού.

Έτσι, και η πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου Γ΄ στη Μόσχα για να παραλάβει ένα βραβείο για τη συμβολή του στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών (λες και οι άλλες Εκκλησίες την υπονομεύουν!) καθώς και η συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ρωσίας (Βλ. εδώ), μπορεί να ενταχθεί σε αυτήν ακριβώς την άκρως πολιτικά διεστραμμένη κοσμοαντίληψη της ρωσικής αποκλειστικότητας, την οποία εξέφρασε σαφώς σε μια συνέντευξή του στο σέρβικο περιοδικό NOVOSTI ο… διευθυντής των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών Σέργιος Ναρίσκιν: σκοπός της Ρωσίας, δήλωσε, είναι η συγκράτηση της Ευρώπης από την απομάκρυνση από τα χριστιανικά ιδεώδη (Βλ. εδώ)!

Μα καλά, θα αντιδράσει ο προσεκτικός αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, τί δουλειά έχει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με την Ευρώπη που χάρη στη Ρωσία διατηρεί ακόμα τις όποιες χριστιανικές της αρχές;

Και όμως, φίλε αναγνώστη, όταν ο εν πολλοίς φαιδρός εκπρόσωπος Τύπου του Πατριαρχείου Μόσχας Βλαδίμηρος Λεγκόιντα δηλώνει ότι, οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να μοιάζουν όλο και περισσότερο με την άθεη Σοβιετική Ένωση, εφόσον σύμφωνα με κάποια έρευνα ο αριθμός όσων δηλώνουν χριστιανοί μειώθηκε κατά 12% τα τελευταία 10 χρόνια, ενώ την ίδια περίοδο το ποσοστό εκείνων που δηλώνουν άθεοι αυξήθηκε 10% (Βλ. εδώ).

Βεβαίως ο εκπρόσωπος Τύπου της «τρίτης Ρώμης» δεν αναφέρει πόσο είναι το ποσοστό των εκκλησιαζόμενων, π.χ., στη Μόσχα: 2%, 3%;

Έτσι, μιας και η μεσσιανική ή σωτηριώδης αποστολή της Εκκλησίας της Ρωσίας επεκτείνεται και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ποίος ο λόγος να μην συμπεριλάβει και τα Ιεροσόλυμα, πόσο μάλλον που εδώ και πολλές εκατονταετίες η Ρωσία τα θεωρεί ως δική της back yard, όπως εύστοχα σχολίασε ο καλός Έλληνας φίλος.

Εντούτοις όσοι εκ των αναγνωστών της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ έχουν αποκλείσει από τις διατροφικές τους συνήθειες το λεγόμενο «κουτόχορτο», ευκόλως θα κατανοήσουν ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων δεν κατάπιε μόνο το δόλωμα του απολύτως σουρεαλιστικού «βραβείου ενότητας», αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και ως συμμέτοχος σε αυτή την… folie de grandeur του Ρώσου προκαθημένου, θαμπωμένος όπως φαίνεται από το χρυσοποίκιλτο κιτσομπαρόκ του Ναού του Σωτήρος.

Όμως αν ο προκαθήμενος της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, έχοντας κάνει όπως αποδεικνύεται αρκετές κοπάνες από το μάθημα τα ιστορίας, δικαιούται να επιλέγει τους «φίλους» του και να λησμονεί με την υποστήριξη ποίου κατέχει την θέση του Πατριάρχη, από την πλευρά του ο Έλληνας φορολογούμενος, με τα χρήματα του οποίου το Ελληνικό κράτος τον στηρίζει, έχει και αυτός κάθε δικαίωμα να αντιδράσει όταν βλέπει ότι, με την επίσκεψή του στη Μόσχα και με την ομιλία του στο συλλείτουργο με τον Πατριάρχη Μόσχας που έμοιαζε με ομιλία αυλοκόλακα (Βλ. εδώ), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, εμμέσως πλην σαφώς, επικροτεί την ανθελληνική στάση του «ρωσικού κόσμου».

Προχθές σύσσωμη η ρωσική κυβέρνηση εόρτασε με την απαραίτητη πομπώδη μεγαλοπρέπεια τα γενέθλια του Πατριάρχη Κυρίλλου (κάτι που δεν συνηθίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά ποιος δίνει τώρα σημασία σε αυτές τις… λεπτομέρειες), και ο καλός Έλληνας φίλος παρακολουθώντας τα σχετικά ρεπορτάζ από τα κρατικά ρωσικά κανάλια, θυμήθηκε μια προσφιλή του μουσική σύνθεση Pomp and Circumstance Military Marches Op. 39 του Sir Edward Elgar που τόσο ταιριάζει στις μεσσιανικές φιλοδοξίες του Ρώσου προκαθημένου.

[*] Και τώρα γνωρίζετε αυτό που τον κρατάει στο να αποκαλυφθεί στον καιρό του. Επειδή το μυστήριο τής ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο μέχρι να βγει από τη μέση αυτός που τον κρατάει ως τώρα. Ο γέροντας Σοφρώνιος (Σαχάρωφ τού Έσσεξ), μας πληροφορεί για την ερμηνεία αυτή τού αγίου Σιλουανού τού Αθωνίτη, στο βιβλίο του: «Οψώμεθα τον Θεόν καθώς εστί». (Έσσεξ Αγγλίας 1992), όπου, στη σελίδα 352 γράφει τα εξής; «Εις τα ελεύθερα κτίσματα παραχωρείται η δυνατότης, όπως πορευθούν μέχρι των ακραίων εκδηλώσεων του κακού. Εν όσω όμως προσφέρεται η αναίμακτος Θυσία, εν όσω η λειτουργική προσευχή εναγκαλίζεται πάντας τους ανθρώπους, ζώντας, τεθνεώτας και μέλλοντας εισέτι να γεννηθούν, εν όσω υπάρχουν ψυχαί προσευχόμεναι υπέρ των εχθρών, κατ’ έμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος, η Γη θα διαφυλάττηται από του αποκαλυπτικού πυρός, όπερ μέλλει να κατακαύση τα πάντα (βλ. Β’ Πέτρ. γ’ 10)». (Βλ. εδώ.)