REQUIEM: Υβριδικός πόλεμος της Εκκλησίας της Ρωσίας κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ως γνωστόν το Requiem δεν είναι μόνο μια εξόδιος ακολουθία, αλλά και μια λίαν διαδεδομένη μουσική φόρμα που δημιουργεί στον φιλόμουσο ακροατή το συναίσθημα της χαρμολύπης: χαράς, ή μάλλον ευχαρίστησης, από το άκουσμα και λύπης εφόσον ο ακροατής κατανοεί ότι πίσω από την μουσική κρύβεται το «φοβερό μυστήριο του θανάτου».

Αν και φανατικός μουσικόφιλος, ο συντάκτης του παρόντος σχολίου δεν έχει ανακαλύψει παρόμοια σύνθεση ανάμεσα στο, ομολογουμένως, περιορισμένο συνθετικό έργο του μουσικολογιωτάτου προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, γεγονός που προκαλεί την ειλικρινή του θλίψη.

Διότι, φιλόμουσε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, νομίζω ότι μόνο αυτή η μουσική φόρμα θα μπορούσε να αποδώσει στον απόλυτο βαθμό τις βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες που προξένησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του όχι και τόσο «ρωσικού κόσμου» η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδας να αναγνωρίσει την κανονικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανίας.

Βεβαίως ένα Requiem θα ενεργούσε ευεργετικά και για κάποιες άλλες Εκκλησίες όπως, π.χ., για τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων, για τις Εκκλησίες Αλβανίας και Κύπρου κ.α., αλλά αμφιβάλλω κατά πόσον τα ώτα των Προκαθημένων τους έχουν συνηθίσει στη μουσική αυτού του είδους.

Ίσως κάτι μακρόσυρτα μοιρολόγια θα ταίριαζαν περισσότερο, μα όπως λένε «De gustibus non est disputandum»…

Αν και η στάση των δυο ελληνόφωνων Εκκλησιών, δηλαδή Κύπρου και Αλβανίας, ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη είτε λόγω ρουβλιών, είτε λόγω οργανωσιακών κατάλοιπων που τα άτιμα δεν εξαφανίζονται με τίποτα, αυτό που πραγματικά εξέπληξε τον γράφοντα ήταν η στάση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και ιδιαίτερα του νυν Πατριάρχη Θεόφιλου, ο οποίος δεν μπορεί να μην θυμάται από την ιστορία τα δεινά που προκάλεσε η απροκάλυπτη επεκτατική πολιτική της τσαρικής Ρωσίας στην περιοχή της Μ. Ανατολής μέσω της περιβόητης Παλαιστινιακής Εταιρείας.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι απουσίαζε δικαιολογημένα ή είχε κάνει «κοπάνα» την ημέρα εκείνη από το μάθημα της ιστορίας και ότι δεν έμαθε για τα κατορθώματα του Αντωνίου Καπούστιν, σήμερα, όταν με τις ευλογίες του Κρεμλίνου η οργάνωση αυτή αναγεννήθηκε από τις στάχτες, πως είναι δυνατόν να «ποιεί την νήσσαν», αν και ο ίδιος στο παρελθόν είχε εκφράσει επανειλημμένα την έντονη δυσαρέσκειά του σχετικά με τις ωμές επεμβάσεις της Εταιρείας στο κανονικό του έδαφος;

Όμως εκτός από ανιστόρητη η στάση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως αχάριστη, εφόσον χάρη στην επέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2005 ο Πατριάρχης Θεόφιλος βρίσκεται σήμερα στο θρόνο της Σιωνίτιδος Εκκλησίας.

Αλλά δε βαριέσαι, ίσως να σκέφτηκε ο Μακαριώτατος, ποιος θυμάται τί έγινε πριν από 15 χρόνια;

Εδώ κοτζάμ Αλεξανδρείας, που εκτός των άλλων είναι και… κριτής της οικουμένης, σφυρίζει αδιάφορα τη στιγμή που το «ξανθό γένος» του έχει βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, εγώ θα κάτσω να βγάλω τα κάστανα (λόγω φθινοπώρου) απ’ τη φωτιά;

Ας μη λησμονούμε και την Εκκλησία της Κύπρου, η οποία λίγο έλλειψε να γελοιοποιηθεί αναλαμβάνοντας χωρίς να της το ζητήσει κανείς την πρωτοβουλία να… γεφυρώσει τις διαφορές ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ρωσίας!

Την Εκκλησία της Ρωσίας που αλωνίζει στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο κι οι εκπρόσωποί της κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Την Εκκλησία της Ρωσίας που εμμέσως πλην σαφώς απειλεί να ιδρύσει ενορίες στο κανονικό έδαφος των Εκκλησιών που θα αναγνωρίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας.

Που έχει ξεκινήσει έναν βρώμικο υβριδικό πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας της Ελλάδας.

Αν αυτό είναι το όραμα του Μακαριωτάτου για την ορθόδοξη αλληλεγγύη, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω συμπίπτει με αυτό του ηγέτη της «τρίτης Ρώμης», τότε ας μην εκπλαγεί αν σε λίγο δει να υψώνονται στο έδαφος της Β. Κύπρου τρούλοι σε σχήμα κρεμμυδιού.

Εξάλλου θα έπρεπε να έχει ήδη καταλάβει ότι στις γεωπολιτικές επιλογές του «ξανθού γένους», τις οποίες ο γράφων δεν έχει την παραμικρή διάθεση να σχολιάσει, ο ρόλος της Κύπρου δεν είναι άλλος από μια off shore ευκαιρία για ξέπλυμα χρημάτων.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν θα παραγγέλναμε ακόμα ένα Requiem και για όλα εκείνα τα κακόμοιρα «παπαγαλάκια» ή φερέφωνα της «αγίας» Ρωσίας, «πύρινα» και μη, που συνεχίζουν, είτε από κεκτημένη ταχύτητα, είτε φοβούμενα μην απωλέσουν την αμοιβή για την επαίσχυντη – ο Θεός να την κάνει! – δημοσιογραφία τους, να τοποθετούν τη λέξη αυτοκεφαλία σε εισαγωγικά, συνεχίζουν όχι μόνο να υποτιμούν τη νοημοσύνη των αναγνωστών τους αλλά και να προσβάλουν την Εκκλησία της πατρίδας τους, ζητώντας από αυτή να υποκύψει στις απαιτήσεις των «ορθόδοξων νταβατζήδων!

Συνεχίζουν να διατυμπανίζουν την αποκλειστικότητα στις όζουσες απειλές που εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση o Πατριάρχης Κύριλλος και οι πέριξ αυτού και να αναπαράγουν τις σαχλεπίσαχλες απόψεις ασήμαντων κληρικών.

«Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη…» όπως έλεγε ο ποιητής.

Αν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έκανε «κοπάνα» στο μάθημα της ιστορίας, τότε σίγουρα ο πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων θα έκανε απουσίες στο μάθημα της γεωγραφίας, διαφορετικά θα γνώριζε ότι αν δεν ξέρεις να χειριστείς το μπούμερανγκ, τότε αυτό επιστρέφει και σε χτυπάει.

Στην κατακλείδα του παρόντος σημειώματος ο γράφων ικανοποιεί την επίμονη επιθυμία του καλού Έλληνα φίλου και αφιερώνει στον μουσικολογιώτατο πρόεδρο του ΤΕΣ το τραγούδι κάποιου (τουλάχιστον για μένα) Νότη Σφακιανάκη με τον ηχηρό τίτλο «Ο νταβατζής», αν και προσωπικά θα του αφιέρωνα το αγαπημένο μου Requiem του György Ligeti.

Επί του πιεστηρίου: Και απεφάνθη η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας ότι δεν θα ξαναμιλήσει στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος αν αυτός μνημονεύσει τον Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανίας, αλλά θα συνεχίσει να «παίζει» με τους αρχιερείς που ψήφισαν εναντίον της αναγνώρισης.

Τί κρίμα που ο συντάκτης του παρόντος σχολίου δεν είναι ψυχίατρος για να ερμηνεύσει με τους σωστούς ιατρικούς όρους το βάθος της παράνοιας αυτής της απόφασης!

Έτσι αναγκαστικά θα αρκεστεί στο σχόλιο του καλού Έλληνα φίλου, ο οποίος χρησιμοποίησε δυο αριθμούς: το 3 και το 2 και προειδοποίησε τον γράφοντα ότι ο νοών νοείτο…