Η ζωή εν τάφω με εντολή Σαμαρά

Και αίφνης κάπου ανάμεσα στη θερινή ραστώνη και το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου μας προέκυψε το μυστήριο στην αρχαία Αμφίπολη. Είναι ο τύμβος αυτός το αναπαυτήριο του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Και αν ναι, γιατί δεν θάφτηκε στις Αιγές, από όπου καταγόταν; Είναι της γυναίκας του; Μην και είναι του απογόνου του;

Τα ερωτήματα είναι καίρια και τόσο πολλά που κέντρισαν και την περιέργεια του πρωθυπουργού.

Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν μετά της συζύγου του σε ένα ταξίδι αστραπή εκτός προγράμματος έφτασε στην Αμφίπολη για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το σπουδαίο αρχαιολογικό εύρημα και να προβεί σε μία γεμάτη ίντριγκα και μυστήριο δήλωση.

Κάντε υπομονή και θα δείτε πάνω σε τι πέσαμε. Ένα εύρημα που όπως είπε χαρακτηριστικά τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσο και η κουστωδία του Μαξίμου θα καταστήσει την Ελλάδα και πάλι επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Η πολιτική επικαιρότητα ξεκίνησε λοιπόν να περιστρέφεται γύρω από έναν τάφο.

Τα πλάνα του πρωθυπουργού που περιεργαζόταν τις σφίγγες στην είσοδο του τύμβου ως άλλος Ερρίκος Σλήμαν -αν όχι Ιντιάνα Τζόουνς- πλημμύρισαν τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, οι φωτογραφίες του στο σημείο των ανασκαφών στόλισαν όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά και κατ’ επέκταση πολλά μικρότερα που τις αναπαρήγαγαν.

Όλα τα τηλεοπτικά πάνελ γέμισαν αρχαιολόγους που συνιστούσαν ψυχραιμία και υπομονή «μέχρι να είμαστε σίγουροι».

Και πλέον, ο στολισμός ήταν τόσο ωραίος που δεν επιτρεπόταν μερικές άλλες ήσσονος σημασίας ειδήσεις να τον χαλάσουν.

Όπως για παράδειγμα ότι στο χθεσινό της φύλλο η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung έκανε έναν μεγαλοπρεπή επικήδειο της Ελλάδας, αποκαλύπτοντας ότι ούτε η τρόικα θα φύγει, αλλά κυρίως η πολυδιαφημισμένη συζήτηση για το χρέος πάει στις καλένδες των εταίρων μας.

Χωρίς καμία διάθεση γραφικότητας μία πολύ σύντομη περίληψη του δημοσιεύματος της FAZ είναι η εξής: Ξεχάστε κούρεμα του χρέους, ας κόψει το κεφάλι του ο Σαμαράς για τις πολιτικές επιπτώσεις, χρειάζονται νέα επιπρόσθετα μέτρα λόγω δημοσιονομικού κενού, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ενός νέου δανείου και τέλος τον Οκτώβριο με τα stress tests των τραπεζών που θα ανοίξουν έναν νέο τύμβο στην ελληνική οικονομία, αντίο ζωή.

Το δημοσίευμα αυτό δεν κάνει και κανέναν να πέσει από τον ουρανό, καθώς λίγο πολύ ήταν αναμενόμενα και -εν κρυπτώ- παραδεκτά ακόμα και από τους πλέον αισιόδοξους φιλοκυβερνητικούς.

Όλα τα άλλα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό αποτελούν απλά το καθιερωμένο κουτόχορτο για να περάσει κάποιο νέο νομοθετικό τερατούργημα – εν προκειμένω το πολυνομοσχέδιο για αιγιαλούς, δάση, και μερικές τροπολογίες που ουδείς γνωρίζει πως βρέθηκαν σε αυτό, όπως αυτή για τα μάτια μιντιαρχών και τη διαφημιστική πίτα.

Το ρεπορτάζ ωστόσο της γερμανικής εφημερίδας δεν αποτελεί μόνο τον επικήδειο της ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων.

Είναι ένα στεφάνι στον πολιτικό βίο του Αντώνη Σαμαρά (και του κυβερνητικού συνασπισμού) που από την επομένη των εκλογών βλέπει τα ποσοστά του κόμματός του να κατρακυλούν σε ιστορικά χαμηλά στις μυστικές δημοσκοπήσεις, τα σπίτια αυτών που τον ψήφιζαν γιατί φοβούνταν μην τα χάσουν οσονούπω να πλειστηριάζονται ελέω ΕΝΦΙΑ, τους εφοριακούς να μπουκάρουν στα σπίτια όσων έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές – και μάλλον δεν θα πάνε σε ορισμένους μεγαλοσχήμονες φίλους του και μιντιάρχες – και το ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και παραφωνιών πλέον να πείθει όλο και περισσότερο κάνοντας το ένα άνοιγμα σε εκλογικές δεξαμενές μετά το άλλο και ανοίγοντας την ψαλίδα.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει αρχικά εαυτόν και εν συνεχεία τον κόσμο, ότι ηγείται μίας κυβέρνησης τετραετίας και θα βρει τους απαιτούμενους 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Γιατί να μην προσπαθήσει να μας πείσει ότι η μοναδική είδηση στην επικαιρότητα είναι η ανεύρεση του τάφου (ίσως) του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή έστω κάποιου Αλέξανδρου. Εξάλλου έγινε με εντολή Σαμαρά.

Υ.Γ. Η πληροφορία ότι μετά την περιήγησή του στο χώρο της αρχαίας Αμφίπολης συγκάλεσε σε σύσκεψη τον υπουργό Πολιτισμού, Κωνσταντίνο Τασούλα, για να κάνουν τα πρώτα σχέδια του μουσείου πάνω από τον τύμβο και να το στελεχώσουν με όσους Μεσσήνιους έμειναν έξω από αυτό της Ακρόπολης κρίνεται ως αβάσιμη.