Να μην ξεχάσουμε τι σημαίνει ΠΑΝΤΑ η δεξιά

O Αλέξης Τσίπρας «τόλμησε» μιλώντας στην Πάτρα να υπενθυμίσει την Αποστασία.

Ήρθε αμέσως η απάντηση από τον Μητσοτάκη: «εγώ το 1965 δεν είχα καν γεννηθεί».

Πριν από λίγο καιρό είχε ακουστεί το ιταμό «τι ενδιαφέρει ένα νέο παιδί το 2019 η δολοφονία του Λαμπράκη».

Η δεξιά πάντα κυκλοφορούσε στη χώρα κρατώντας ένα τσεκούρι και μία γομολάστιχα.

Όταν τα ψέματά της δεν μπορούσαν να πιάσουν τόπο, έβγαζε το τσεκούρι: έβρισκε κάποιον Πάγκαλο, κάποιον Κονδύλη, κάποιον Μεταξά, κάποιον Παπαδόπουλο, κάποιον Ιωαννίδη και έκανε τις «δουλειές» της.

Όταν οι «δουλειές» της οδηγούσαν στις εθνικές συμφορές λούφαζε, ψέλλιζε κάτι δήθεν «συγνώμες» και καθόταν στη γωνία περιμένοντας να καταφέρει η Δημοκρατική Παράταξη να ανορθώσει τον τόπο από τα ερείπια.

Και όταν η Δημοκρατική Παράταξη τα κατάφερνε, η δεξιά έβγαζε από την τσέπη την γομολάστιχα και προσπαθούσε να πείσει τον Λαό να ξεχάσει το πραγματικό της πρόσωπο.

Δυστυχώς, αρκετές φορές τα κατάφερε.

Αυτό θέλει να πετύχει και σήμερα.

Να ξεχάσουμε ποιοι και γιατί οδήγησαν τον τόπο, εμάς και την νεολαία μας στην δεκαετία του μνημονιακού εφιάλτη.

Να ξεχάσουμε ποιοι και γιατί κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία, έστειλαν συνειδητά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες στην ξενιτιά και παρέδωσαν τον εθνικό πλούτο στον υπόκοσμο των διαπλεκόμενων «επιχειρηματιών», των τραπεζιτών και των διεθνών τοκογλύφων.

Αλλά, κυρίως, να ξεχάσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανόρθωσε την χώρα, ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια η ελληνική οικονομία στάθηκε ξανά στα πόδια της, ότι άρχισε να μειώνεται η ανεργία, ότι άρχισαν να επιστρέφουν στον τόπο τα αδέλφια μας και τα παιδιά μας.

Να ξεχάσουμε ότι μπήκαν κανόνες διαφάνειας και ελέγχου στην αγορά, ότι κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ότι διασώθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ότι διασώθηκε το Ασφαλιστικό, ότι διασώθηκαν οι συντάξεις, ότι δεν υπάρχουν πλέον παιδάκια που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία.

Να ξεχάσουμε τις μεγάλες θεσμικές τομές που οδηγούν σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, όπου όλα τα μέλη της έχουν πραγματικά ίσα δικαιώματα.

Να ξεχάσουμε ότι μπήκαν για πρώτη φορά κανόνες στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, ότι σταμάτησαν τα «δάνεια με αέρα» στους διαπλεκόμενους, ότι η κομματική ταυτότητα έπαψε να είναι το «διαβατήριο» για τον διορισμό στο Δημόσιο, ότι για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν στην πράξη οι αρχές της αξιοκρατίας και της διαφάνειας στην κάλυψη θέσεων ευθύνης.

Να ξεχάσουμε ότι μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια ολοκληρώθηκαν χιλιάδες δημόσια έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας που «βάλτωναν» για δεκαετίες έχοντας κοστίσει δισεκατομμύρια στους φορολογούμενους πολίτες.

Να ξεχάσουμε την απάτη των «μακεδονομάχων» που άφησαν συνειδητά το θέμα της ονομασίας να σαπίζει επί είκοσι χρόνια,παριστάνοντας τα «λιοντάρια» στο εσωτερικό και δίνοντας «γη και ύδωρ» στην μυστική διπλωματία.

Να ξεχάσουμε ότι η Ελλάδα έχει αποκαταστήσει την αξιοπιστία της και έχει δημιουργήσει νέες, ισχυρές στρατηγικές συμμαχίες που ενισχύουν την εθνική μας ασφάλεια.

Να ξεχάσουμε ότι η «μικρή» και ρημαγμένη χώρα μας είναι σημείο αναφοράς σε ολόκληρο τον πλανήτη για την αλληλεγγύη της στους πρόσφυγες.

Να ξεχάσουμε, να ξεχάσουμε…

Μας έμειναν πια λίγες ώρες μέχρι την κάλπη.

Χρέος όλων μας, ευθύνη όλων μας, είναι να μην αφήσουμε αυτή την φορά την γομολάστιχα της δεξιάς να σβήσει την Μνήμη.

Χρέος όλων μας είναι να μην ξεχάσουμε.

Να μην ξεχάσουμε πόσα μεγάλα καταφέραμε σε αυτή την τετραετία.

Και, ναι, να μην ξεχάσουμε την Αποστασία, τους δολοφόνους του Λαμπράκη, την χούντα, την Κύπρο, την «ευημερία» της υποδούλωσης στις τράπεζες, τους χριστοφοράκους, τα μνημόνια και το ΔΝΤ.

Να μην ξεχάσουμε τι σημαίνει ΠΑΝΤΑ η δεξιά.

Γιατί αν ξεχάσουμε θα τα ξαναζήσουμε άλλη μία φορά.

Και τέτοια κατάντια δεν μας αξίζει.