Η Τουρκία έχει επιλέξει ένα δρόμο δίχως επιστροφή – Οι νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις

Η εκλογική αναμέτρηση, για τον Δήμο της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί χρονικό ορόσημο μετά το οποίο όλοι αναμένουν να δουν τις αντιδράσεις του Ερντογάν.

Θα προχωρήσει στην αγορά και την εγκατάσταση των S400; Θα συνεχίσει την εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ και τις επικίνδυνες προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας;

Πώς θα χειριστεί την ρευστή κατάσταση με τους Κούρδους στα σύνορα με το ΙΡΑΚ και την Συρία;

Κανένας σοβαρός αναλυτής, ωστόσο, δεν θεωρεί ότι ο Ερντογάν θα σπάσει το σχοινί των δεσμών που δένουν την Τουρκία με την Δύση.

Απλώς το τεντώνει, όσο παίρνει δίχως να διακινδυνεύει, επιδιώκοντας να αποκομίσει οφέλη στο πλαίσιο των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας.

Από τα τρία θέματα που φαίνεται να απασχολούν την γείτονα ασφαλώς το θέμα των S400 είναι το λιγότερο σημαντικό.

Οι δυνατότητες που έχει το συγκεκριμένο σύστημα είναι ασφαλώς πολύ σημαντικές, σύμφωνα με τους στρατιωτικούς αναλυτές, αλλά εξετάζοντας τον περίγυρο της χώρας μοιάζει να είναι υπερβολική πολυτέλεια.

Η ενδεχόμενη υπαναχώρηση στην απόφαση απόκτησης του συγκεκριμένου συστήματος ασφαλώς θα δημιουργήσει μια κρίση στις σχέσεις με την Ρωσία η οποία όμως είναι αμελητέα και διαχειρίσιμη σε σύγκριση με τα προβλήματα που θα προκαλούσε η ρήξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ.

Ασφαλώς τα επιδιωκόμενα ανταλλάγματα δεν αφορούν στους εξοπλισμούς, τους Patriot και τα F35, αλλά στα άλλα δύο ανοιχτά μέτωπα τα οποία έχει η Τουρκία.

Η αποτροπή δημιουργίας Κουρδικού κράτους στο νοτιοανατολικό υπογάστριο της χώρας αποτελεί την κρισιμότερη διαχρονική προτεραιότητα της Τουρκίας.

Αυτή η εξέλιξη μοιραία θα έθετε σε ουσιαστικό κίνδυνο και την εδαφική ακεραιότητά της.

Αν οι Κουρδικοί πληθυσμοί -που βρίσκονται διαμοιρασμένοι στις τρείς γειτονικές χώρες και ανέρχονται σε 25-30 εκατομμύρια- έχουν ισχυρή εθνική συνείδηση η προοπτική δημιουργίας κράτους δείχνει να είναι αναπότρεπτη.

Ωστόσο, και με δεδομένο ότι η συγκυρία θέλει πέραν των τριών εμπλεκομένων κρατών και τις δύο υπερδυνάμεις, για διαφορετικούς λόγους, να μην σέβονται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Κούρδων, αυτό το ενδεχόμενο απομακρύνεται.

Ο πλέον άμεσος στόχος της Τουρκίας δείχνει να είναι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου -κατ’ αρχήν και βεβαίως της Ελλάδας στη συνέχεια- και το «ρεσάλτο» στα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.

Εκβιάζοντας, με τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα στο πλαίσιο της Δύσης, πιστεύει και όχι άδικα ότι για μια ακόμα φορά οι ΗΠΑ κυρίως αλλά και η Ευρώπη θα περιοριστούν στα λόγια κρατώντας στην ουσία ουδέτερη στάση. Η κατοχή της μισής Κύπρου και το γκριζάρισμα του Αιγαίου είναι διδακτικά προηγούμενα.

Η ακύρωση των εκλογών στην Πόλη ασφαλώς δεν έγινε στην τύχη. Παρά τις δημοσκοπήσεις που θέλουν τον Ιμάμογλου να επικρατεί εκ νέου με άνεση, αυτό είναι μάλλον αμφίβολο.

Ο Ερντογάν δεν έχει μάθει να χάνει και το αποδεικνύει μετερχόμενος όλων των μέσων για να εξασφαλίσει την νίκη στον Γιλντιρίμ.

Δεν είναι μόνο η κυριαρχία στον δήμο των 14 εκατομμυρίων κατοίκων που τον ενδιαφέρει αλλά και η «αναστήλωση» της εικόνας του «ανίκητου» που προβάλλει.

Η νίκη στο Δήμο της Κωνσταντινούπολης θα τον διευκολύνει στην ουσιαστική ακύρωση της αγοράς των S400 προσφέροντας παράλληλα επικοινωνιακό άλλοθι στις ΗΠΑ έναντι της ανοχής τους στην εκ μέρους του παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η ακραία όξυνση που δημιουργεί εν όψει των εκλογών έναντι της Ελλάδας μπορεί να έχει εκλογική σκοπιμότητα όμως διευρύνει τον δρόμο χωρίς επιστροφή που έχει επιλέξει εδώ και χρόνια η Τουρκία και ο οποίος είναι ανεξάρτητος από την ηγεσία της.

Το γεγονός ότι στην γείτονα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο πλαίσιο της εκλογικής αντιπαράθεσης, πλειοδοτούν σε μηνύματα μισαλλοδοξίας εναντίον των Ελλήνων και της χώρας μας δημιουργεί στο λαό τους στερεότυπα στα οποία θα είναι παγιδευμένη στο μέλλον και η πολιτική της ηγεσία.

Οι νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις με τις οποίες τροφοδοτείται η κοινωνία της Τουρκίας σταδιακά αλλά αναπόδραστα γκρεμίζουν τις γέφυρες της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας ανοίγοντας ένα επικίνδυνο πεδίο αντιπαράθεσης που μοιραία θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε συγκρούσεις στην περιοχή.

Εκτός αν, κάποια στιγμή οι «μεγάλοι», κατανοώντας ότι, αποθρασυνόμενο το «σκυλί που γαυγίζει» θα αρχίσει να δαγκώνει όχι μόνο τους «ξένους» αλλά να γίνεται επικίνδυνο ακόμα και για τα «αφεντικά» του, αποφασίσουν ότι δεν πρέπει πλέον να το αφήνουν λυτό.