Ευτελίζοντας τη Δικαιοσύνη, τραυματίζοντας τη Δημοκρατία

Είναι αδύνατο για τον κοινό πολίτη να γνωρίζει, με γνώμονα τον Σύνταγμα, ποιος έχει δίκιο στην πολιτική διαμάχη που έχει ξεσπάσει με αφορμή την επιλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης.

Έτσι, κατά κανόνα, τοποθετείται –όπως άλλωστε και σε πληθώρα άλλων θεμάτων- με βάση την κομματική του προτίμηση.

Όμως ανεξάρτητα από το ποίος τελικά θα «επικρατήσει» –με βάση και την απόφαση του Π.τ.Δ.- ένα είναι βέβαιο.

Σε αυτή την διαμάχη υπάρχει σίγουρα ένας ηττημένος που δεν είναι άλλος από την ίδια την Δικαιοσύνη.

Γιατί αυτό που εισπράττει ο πολίτης από την σφοδρότητα της διαμάχης είναι ότι τελικά η Δικαιοσύνη «δεν είναι τυφλή».

Άλλωστε τόσο η αντιμετώπιση, από την πλευρά των κομμάτων, μιας σειράς αποφάσεών της, όσο και η -ενοχλητική για την κοινή συνείδηση- αδόκητη και άκαρπη λήξη μεγάλων υποθέσεων (λίστες Λαγκάρντ και Μπόργκιανς, υπόθεση Γεωργίου κ.λπ.) την ώρα που η κοινωνία «αναστενάζει» κάτω από το βάρος της οικονομικής καταστροφής έχουν ήδη τρώσει το κύρος της.

Όταν μάλιστα την ίδια περίοδο, της κρίσης, υπήρξαν αποφάσεις που -αντιμετωπίζοντας διαφορετικά τα «ειδικά μισθολόγια» από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και συνταξιούχους- υποδήλωναν ότι τελικά δεν είναι όλοι οι πολίτες «ίσοι έναντι του νόμου».

Η υπόνοια της, υποκρυπτόμενης, πολιτικής σκοπιμότητας, υπό την οποία λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις, τείνοντας να εμπεδωθεί στην κοινή συνείδηση τραυματίζει την αξιοπιστία του Δημοκρατικού πολιτεύματος.

Την υπόθεση, βεβαίως, δεν διευκολύνουν και οι τοποθετήσεις της πλειονότητας του «εκδιδόμενου τύπου», έντυπου και ηλεκτρονικού, αφού -πέραν του γεγονότος ότι κατευθύνονται συνήθως από πολιτική και την συναφή οικονομική σκοπιμότητα- υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες που την αφορούν και ρίχνουν σκιές υποψίας στις μελλοντικές αποφάσεις όποιες και αν είναι αυτές.

Εξ άλλου η εκκρεμούσα υπόθεση Novartis, εξακριβωμένο διεθνές σκάνδαλο που κανένας πολίτης δεν πιστεύει ότι έχει αφήσει «άθικτη» την Ελλάδα, είναι ήδη «ναρκοθετημένη» στην συνείδηση του λαού.

Η ετυμηγορία για τους εμπλεκόμενους θα προσληφθεί ανάλογα με το ποιος θα έχει τοποθετήσει την ηγεσία της δικαιοσύνης.

Ενδεχόμενη αθώωση των εμπλεκόμενων πολιτικών από την ηγεσία που επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση θα εκληφθεί ως περισσότερο αντικειμενική από την κοινή γνώμη.

Το αντίθετο θα συμβεί στην περίπτωση καταδίκης. Αντίστροφα θα λειτουργήσουν οι ίδιες αποφάσεις αν η ηγεσία επιλεγεί από την νέα κυβέρνηση.

Οδηγείται, εν τέλει, ο πολίτης να αναρωτηθεί: γιατί δεν φρόντισαν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα να θωρακίσουν την Δικαιοσύνη καθιστώντας την πραγματικά ανεξάρτητη;

Γιατί δεν πρόβλεψαν, έστω, η επιλογή της ηγεσίας να γίνεται με αυξημένη πλειοψηφία του Κοινοβουλίου (2/3 ή 3/5 τουλάχιστον);

Αλλά, όταν, υπάρχει η πιθανότητα να καταργηθεί αυτή η πρόνοια του Συντάγματος και για τον Π.τ.Δ. ο οποίος από πόλος σύνθεσης και σταθερότητας κινδυνεύει να καταντήσει «διακοσμητικό παρακολούθημα» της προσωποπαγούς πρωθυπουργοκεντρικής εξουσίας αυτά τα ερωτήματα περιττεύουν.

Εν τω μεταξύ ο νυν Πρόεδρος, όποια απόφαση και να πάρει, θα αποτελέσει τον σάκο του μποξ για τους «ηττημένους».

Το 1972 ο Μωρίς Ζενεβουά έγραφε: «Η Ελλάς του Καραμανλή ή η Δημοκρατία δυσχερής», σήμερα θα λέγαμε: «Η Ελλάς του 2019 ή η Δημοκρατία δυστυχής».