Τα πολιτικά πρόσωπα, ισόνομα με τους απλούς πολίτες, να ελέγχονται και να δικάζονται

Η πολιτική ζωή της χώρας μας, για πολλοστή φορά, κατατρέχεται από σκάνδαλα, σκανδαλολογίες και εκατέρωθεν καταγγελίες μεταξύ των κομματικών φορέων.

Οι πολίτες, εν μέσω της αναδυόμενης «δυσοσμίας», υπό το άγος της χρεωκοπίας, για την οποία σίγουρα δεν ευθύνονται, αλλά εν τέλει κλήθηκαν να αποπληρώσουν, είναι πάλι στο ίδιο έργο θεατές.

Καθ όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, έως και τις ημέρες μας, το έργο παραμένει ίδιο, αλλάζουν μόνο οι πρωταγωνιστές.

Η Δημοκρατία, σε κάθε περίπτωση τραυματίζεται ολοένα και πιο επικίνδυνα, χάνοντας πολύτιμο έδαφος έναντι των αντιδραστικών – αντιδημοκρατικών δυνάμεων και της εντεινόμενης αποστροφής των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.

Τα σκάνδαλα, δεν αντιμετωπίζονται σε καμία των περιπτώσεων σε επίπεδο ρητορικής.

Ούτε μπορεί να είναι το αντικείμενο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης και κομματικής εκμετάλλευσης.

Ούτε η διαπλοκή αντιμετωπίζεται σε επίπεδο καταγγελίας, αφού επανειλημμένως διαπιστώνεται ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να εστιάζεται σε επίπεδο προσώπων, διότι οι «επάρατοι» επιχειρηματίες αντιπαρέρχονται, το πρόβλημα όμως συνεχίζεται, σε κάθε περίοδο, με άλλο πρόσωπο.

Ακόμη και η επικράτηση των ολιγαρχικών Δυνάμεων σε μια Δημοκρατία, καταδεικνύει απλά την αδυναμία της πολιτικής να αναστρέφει τις ανισότητες και τις αδικίες.

Σε κάθε μια των περιπτώσεων, το πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και επουδενί δεν μπορεί να ευθύνονται οι εκάστοτε επαγγελματικές τάξεις και τα μεμονωμένα πρόσωπα.

Η Δημοκρατία διαθέτει τα όπλα και το πολιτικό σύστημα οφείλει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν αρκεί ο καταγγελτικός λόγος, πολλώ δε μάλλον εάν ασκείς κυβερνητική διαχείριση.

Τα ημίμετρα επιτείνουν την κρίση και διαιωνίζουν τις παθογενείς καταστάσεις.

Ο κατάπτυστος Νόμος Περί Ευθύνης των Υπουργών, δεν αρκεί να αναθεωρηθεί απλά ως προς τις αποσβεστικές περιόδους, όπως δυστυχώς προωθείται από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Συνταγματική Αναθεώρηση, αλλά να εξαλειφθεί πλήρως και τα πολιτικά πρόσωπα, ισόνομα με τους απλούς πολίτες, να ελέγχονται και να δικάζονται, χωρίς αστερίσκους.

Όλες οι υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος, οφείλουν να εκδικάζονται στη δημόσια σφαίρα με τη συμμετοχή εκπροσώπων του Λαού, προκειμένου να μην υπάρχει καμία σκιά και να διαχέεται άπλετο φως σε όλες τις υποθέσεις.

Όταν πρόσωπα αποκτούν μεγάλη Δύναμη και εξουσία- χρήμα, Μ.Μ.Ε. ομάδες κ.α.- και μετεξελίσσονται σε ολιγάρχες, τούτο επισυμβαίνει διότι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία ουσιαστικά το επιθυμεί και μέσω της αδράνειας της δύναται να αναπτύσσεται, συνιστώντας τον «ισχυρό» βραχίονα της εξουσίας.

Ο καταγγελτικός πολιτικός λόγος, είναι λαϊκίστικος Λόγος, αφού η εκτελεστική εξουσία μπορεί να Νομοθετήσει και να θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Η παροιμία «Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς θα είσαι» συνοψίζει την επιδιωκόμενη φιλοσοφία.

Τιθέμενα όρια, ασυμβίβαστα και σαφή νομικά πλαίσια για τους εκδότες, τους επιχειρηματίες, τους ιδιοκτήτες ομάδων κ.ο.κ. λύνει άμεσα τον γόρδιο δεσμό και εξαλείφει τις παθογένειες και την Διαπλοκή.

Αναχαιτίζεται λοιπόν η ολιγαρχία και όσοι επίδοξοι ολιγάρχες, απελευθερώνεται, εξυγιαίνεται και ενισχύεται ο επιχειρηματικός κόσμος, ενώ ταυτόχρονα θωρακίζεται η Δημοκρατία και διασφαλίζεται η Δικαιοσύνη.

Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην πολιτική δεν μπορεί να επαφίεται στις επικλήσεις και τις κενές περιεχομένου θεωρητικολογίες.

Απαιτούνται πράξεις και ενέργειες οι οποίες θα συνάδουν με τον Λόγο.

Μόνο στην Δημοκρατία υπάρχουν λύσεις και οι πολίτες διαχρονικά τις αναζητούν εναγωνίως.

Επαφίεται πλέον αποκλειστικά στην πολιτική ηγεσία, η οποία όχι απλά θα αφουγκραστεί αλλά εν προκειμένω να αποδειχθεί και συνεπής.