Ο διάδοχος της «ΑΥΡΙΑΝΗΣ» και τα …ξεράσματα

Η «μεγάλη σχολή» της «ΑΥΡΙΑΝΗΣ» άνοιξε τον δρόμο για ένα άλλο είδος «δημοσιογραφίας».

Τα «συμβόλαια» για «πολιτικές δολοφονίες», οι εκβιασμοί και οι αθέμιτες συναλλαγές με την οικονομική και πολιτική εξουσία, αλλοιώνοντας τον ρόλο της 4ης εξουσίας την μετατρέπουν από πυλώνα της Δημοκρατίας σε εχθρό της.

Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με την δημοσιευθείσα από την προαναφερόμενη εφημερίδα φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από την κατοχή στην προσπάθειά της να τον παρουσιάσει ως συνεργάτη της Γκεστάπο.

Τα φαινόμενα που χαρακτηρίστηκαν γενικά «ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΣ» αντί να περιοριστούν με τον χρόνο αυξάνονται με τον Καραμανλή να αποτελεί έναν από τους αγαπημένους στόχους των «λειτουργών» του «κίτρινου τύπου».

Ομολογώ ότι χρειάστηκε μια ισχυρή δόση μαζοχισμού για να διατρέξω τους δύο, εμετικούς, οχετούς αρκετών χιλιάδων λέξεων που δημοσιεύθηκαν στο «Π.Θ.» στις 3 και 31 Μαρτίου αντίστοιχα υπογεγραμμένες από τον ίδιο «δημοσιογράφο» με μοναδικό στόχο να πλήξουν τον πρώην πρωθυπουργό.

Το πρώτο παραλήρημα εμπάθειας με τίτλο «Η «Πυθία»… σκότωσε τον Καραμανλή», γράφτηκε με αφορμή την έναρξη(19/4) της σχετικής δίκης, με ένα χείμαρρο «λυρικών» περιγραφών -«διαχυτικού καλαμπουρτζή», «έλιωνε στο play station», «άρρωστος Πανάθας», «λάτρης των πιτόγυρων», «έμοιαζε να κάνει αγγαρεία στο Μαξίμου», «αδάμαστου, πλην ξυρισμένου, Φιντέλ Κάστρο», «καλοζωισμένη όψη», «σπατάλη ενέργειας με κοψίδια», «χαλαρός και κουστουμάτος», …- του πρώην πρωθυπουργού, παραγνωρίζει αναμφισβήτητα γεγονότα, αλλά κυρίως συσκοτίζει τον ρόλο της Δικαιοσύνης της οποίας την αντικειμενικότητα, εμμέσως, αμφισβητεί.

Γιατί είναι η δικαστικοί λειτουργοί που έκριναν επαρκή τα στοιχεία για να παραπέμψουν την υπόθεση στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Α..

Είναι ο ανακριτής Φούκας και το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθήνας και όχι ο Κ.Κ. που θεωρούν ότι τεκμηριώνονται οι κατηγορίες για τις υποκλοπές κατά του πρώην πράκτορα William Bazil.

Τώρα γιατί, επειδή, -όπως ο συντάκτης του άρθρου, επιχαίροντας, σωστά εκτιμά- η CIA «ως Σφίγγα δεν πρόκειται να στείλει κωδικοποιημένο μήνυμα ούτε σε λαδόκολλα τυλιχτού σουβλακιού», απομένει «στον «επιζήσαντα» πρώην πρωθυπουργό να σπάσει την αλαλία του με έναν χρησμό αλά… Πυθία» εκτός αν «αντί του ρίγους μιας πολιτικής δήλωσης προτιμά την πρόσκαιρη ανατριχίλα μιας χειμερινής βουτιάς στα παγωμένα νερά της θάλασσας της Ραφήνας», μόνο τα θολωμένα από «άδολη αγάπη» μυαλά ή τα θολωμένα από το «χρώμα του χρήματος» μάτια μπορούν να αντιληφθούν.

Το δεύτερο(31/3) «λυρικό ποίημα» του αρθρογράφου -με αφορμή την επανεμφάνιση του κυρίου Τσιτουρίδη- έρχεται, επικαλούμενο -όπως και το πρώτο ανώνυμες πάντα- «άλλες πηγές», που είναι πάντα «οι ίδιοι» γνωστοί άγνωστοι, ή «δηλητηριώδη κουτσομπολιά» για να «επιβεβαιώσει», εμπλέκοντας και τον Π.τ.Δ. το αγαπημένο αφήγημα της παλιάς διαπλοκής για «υπόγεια επαφή με τον Τσίπρα».

Διανθισμένο με λυρικά υπονοούμενα για «Ναζιάρικες παραδοξότητες, ντελικάτα καπρίτσια, ανολοκλήρωτα πάθη…», με εκτιμήσεις για τον Κ.Κ. «αισθανόταν άνετος και χαλαρός σαν άρχοντας στο χωριό», με έωλες διαπιστώσεις «φαινόταν να πιστοποιεί μια ιδιότυπη και υπόγεια συμμαχία μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού», υποτίθεται ότι προασπίζει και την σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. από τους «εντός των τειχών εχθρούς» της.

Η απορία όπως ενισχύεται με την πάροδο του χρόνου. Ποιος θα προστατεύσει τον Πρόεδρο της Ν.Δ. από τέτοιους «φίλους»;