Η τρομολαγνεία στα μολυβένια χρόνια της Ελλάδας

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι και τη δεκαετία τα τελευταία χρόνια του 1970 η ιταλική τρομοκρατία των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος γνώρισε τρομερή «άνθιση».

Η Ιταλία έβλεπε καθημερινά σειρά βομβιστικών επιθέσεων και τρομοκρατικών ενεργειών σε έναν ακύρηχτο πόλεμο άκρας δεξιάς και αριστεράς απέναντι σε οτιδήποτε μπορούσε να αποκαλεστεί «συστημικό».

Η περίοδος αυτή έμεινε στην ιστορία γνωστή ως τα «Μολυβένια Χρόνια» της Ιταλίας και κορυφώθηκε με την απαγωγή και εν συνεχεία δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Επρόκειτο, όπως αποδείχθηκε χρόνια αργότερα από τις έρευνες ενός επίμονου Ιταλού εισαγγελέα, για τη στρατηγική της έντασης που είχαν υιοθετήσει παρασκηνιακά κύκλοι και το παρακράτος σε αγαστή συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες για να αποτρέψουν την αλλαγή της καθεστηκυίας τάξης στην κυβερνητική εξουσία.

Η καλλιέργεια του κλίματος ανασφάλειας, ο φόβος για την «τυφλή» βία ένθεν κακείθεν συντηρητικοποίησε την κοινή γνώμη. Την έκανε όχι μόνο να δεχθεί μέτρα «ασφαλείας» τα οποία παραβίαζαν κατάφορα τα προσωπικά τους δεδομένα και την ιδιωτικότητα, αλλά να τα αποζητούν κιόλας.

Δημιουργήθηκαν έτσι κάποια στεγανά μέσα στα οποία ο κόσμος έβρισκε το χαμένο αίσθημα ασφάλειας, αφήνοντας εκτός αυτών κάθε κίνηση, πολιτικό φορέα ή ιδεολογία που δεν συμβάδιζε με τα κιτάπια κράτους και παρακράτους.

Τον τελευταίο μήνα στην ημερήσια διάταξη της ελληνικής ειδησεογραφίας έχει μπει ξανά η τρομοκρατία.

Για κάποιο λόγο καθημερινά στα πρωτοσέλιδα όλου του Τύπου υπάρχει ένα θέμα για την τρομοκρατία και φόβοι για επικείμενο χτύπημα.

Όταν ο αόριστος φόβος άρχισε να ξεθωριάζει και να περνάει στα ψιλά, αίφνης σταμάτησε να είναι αόριστος και απέκτησε ονοματεπώνυμο. Μία απόδραση, το βίντεο μίας προκήρυξη τα παρελκόμενά τους, οι πολιτικές και υπηρεσιακές ευθύνες που όλοι θυμήθηκαν κατάφερε να συντηρήσει για μία εβδομάδα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στην τρομοκρατία.

Μετά ήρθε η ανάληψη ευθύνης για μία σειρά επιθέσεων σε συμβολικούς στόχους, όπως γραφεία πολιτικών. Μία τρομοκρατική οργάνωση «νέας γενιάς» μπήκε στην καθημερινότητά μας. Η μαγιά των παλαιών εμπλουτίσθηκε με «νέο αίμα» και έτοιμη η τρομοκρατική οργάνωση. Έκτοτε πότε μία άσκαστη ρουκέτα, πότε μία κινητή γιάφκα παρεισφρύουν στην καθημερινή ειδησεογραφία προς επίρρωση ενός επικείμενου τρομοκρατικού χτυπήματος από τα «άκρα» που πρώτα βέβαια είχε φροντίσει να κατονομάσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και ο στενός κύκλος του με την ανυπόστατη και ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων.

Την Πέμπτη έσκασε σαν βόμβα η καταγγελία του καταδικασμένου σε πέντε φορές ισόβια Τάσου Τσεχιλίδη, ο οποίος κατονόμασε τον συνεργό του, Δημήτρη Μαμαλικόπουλο ως το δολοφόνο του Σωκράτη Γκιόλια.

Η είδηση έκανε το γύρο του διαδικτύου με πηχιαίους τίτλους. Ωστόσο η σύνδεση της υπόθεσης Γκιόλια με τον Μαμαλικόπουλο έχει αποκαλυφθεί εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο. Μάρτυρας στην Κύπρο έχει κατονομάσει τον Μαμαλικόπουλο ως το δολοφόνο του δημοσιογράφου εδώ και τρία χρόνια.

Η κυπριακή δικαιοσύνη έχει ζητήσει δικαστική συδρομή από τις ελληνικές αρχές τρεις φορές, χωρίς να λάβει μία απάντηση. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στα σχετικά ρεπορτάζ.

Τώρα όμως το έδαφος ήταν πλέον πρόσφορο για να επανέλθει στο προσκήνιο και η υπόθεση Γκιόλια. Ένα μαφιόζικο χτύπημα που απευθείας χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο τρομοκρατικό. Κλιμάκιο της ΕΛ.ΑΣ έσπευσε στην Κύπρο και εν συνεχεία ξεκίνησαν οι διαρροές της σύνδεσης της υπόθεσης της πενταπλής δολοφονίας της Αγίας Νάπας με τον Σωκράτη Γκιόλια.

Το αίσθημα ανασφάλειας του κόσμου αποτελεί, όπως και στην περίπτωση της Ιταλίας, το τελευταίο οχυρό. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι μέχρι το Μάιο η ειδησεογραφία θα κάνει τους αστυνομικούς ρεπόρτερ να λαχανιάζουν και να ξημεροβραδιάζονται έξω από τη ΓΑΔΑ και τις νέες γιάφκες που ενδεχομένως να βρεθούν…

Υ.Γ. Μερικά πουλάκια στην Κερασούντος σφυρίζουν δεξιά αριστερά ότι στα τέλη Απριλίου θα υπάρξουν εκρηκτικές εξελίξεις, με τις αναμενόμενες προκηρύξεις φυσικά…