Μια ανύπαρκτη Ευρώπη;

Στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων στις Βρυξέλλες, οι επικεφαλής των 28 κρατών- μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν κατάφεραν να λύσουν το ζήτημα της υπουργού εξωτερικών της Ε.Ε. ούτε το θέμα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Τα άφησαν γι’ αργότερα…

Το παζάρι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και εμείς εδώ αναλισκόμαστε συνεχώς σε αναλύσεις μικροπολιτικού περιεχομένου.

Ποιος έφαγε με ποιον, πόσες φορές ο Σαμαράς συναντήθηκε με τη Μέρκελ, εάν το ποτάμι φόρεσε μαγιό και πήγε παραλία, εάν απάντησαν κάποιοι στις επιστολές του Φώτη Κουβέλη και φυσικά με τον ανένδοτο του κυρίου Τσίπρα για ένα νομοσχέδιο που έχει αποσυρθεί άρα δεν υφίσταται, ακόμα με τις περιπεπλεγμένες περιπλοκές και αμφισημίες των διάφορων σχημάτων που περί κεντροαριστεράς αοριστολογούν.

Εμείς εδώ χωμένοι σε βαθύ χαντάκι στο δικό μας μικρόκοσμο ανταγωνιζόμενοι ανούσια, άβουλοι και μοιραίοι.

Έχει πάντως ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε ορισμένα θέματα που παραμένουν ασχολίαστα ή ακόμα και αγνοούνται ή αποκρύπτονται συνολικά.

Στις ευρωεκλογές αν κάτι σχεδόν αναμφισβήτητα προέκυψε σαν μήνυμα ήταν η αμφισβήτηση της πορείας της Ευρώπης και από «αριστερά» και από «δεξιά-ακροδεξιά».

Θα περίμενε κανείς ότι η επόμενη μέρα θα είχε κάνει σοφότερες τις κυβερνήσεις των 28 να αναγνώσουν σωστά το αποτέλεσμα, να αναπροσαρμόσουν πολιτικές και προτεραιότητες.

Μάταιος κόπος.

Με εξαίρεση, όχι αμελητέα, του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι.

Θα επιχειρήσω κάποιες προσεγγίσεις σε τρεις περιπτώσεις και στις ζυμώσεις που γίνονται και αφορούν τον πρόεδρο της επιτροπής, τον πρόεδρο του συμβουλίου της Ε.Ε., αφού κάνω μια σύντομη αναγωγή στις σχεδόν αντίστοιχες διαδικασίες του 2004.

Το 2004 η Ευρώπη των 15 απέτυχε να εγκρίνει το τότε ικανοποιητικό Ευρωσύνταγμα και στη συνέχεια ακολούθησε η διεύρυνση από 25 σε 27 και μετά σε 28 χώρες μέλη, ουσιαστικά μέσα σε ένα περιβάλλον θεσμικής αοριστίας.

Τότε επελέγησαν ως πρόεδρος της επιτροπής ο τέως πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Μπαρόζο που ήταν επικεφαλής των «προθύμων» κατά τον Μπους τον νεότερο, που συμφώνησε στην επέμβαση στο Ιράκ διότι διαφωνούσε η τότε Γερμανία του Σρέντερ, επέλεξαν στη συνέχεια ως υπουργό εξωτερικών τη Βαρόνη Άστον, τον Μπλερ και τον Μπράουν που επίσης συμφωνούσαν με την επέμβαση στο Ιράκ, πρακτικά δηλαδή επικράτησαν κατά κράτος οι ΗΠΑ επί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα έχουμε μια διαφοροποίηση θετική και είναι η εκλογή Γιουνκέρ, που σαφώς είναι προτιμότερος από τον Μπαρόζο.

Για τη θέση του ΥΠ.ΕΞ. οι επιλογές κινούνται ανάμεσα στους ΥΠ.ΕΞ. της Ιταλίας, της Πολωνίας και της Βουλγαρίας.

Για το θέμα του Προέδρου του Συμβουλίου ο πρωθυπουργός της Δανίας και για επικεφαλής του Eurogroup o υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας.

Θα αναφερθώ περισσότερο στο ζήτημα του ΥΠ.ΕΞ της Ευρωπαϊκή Ένωσης αφού προχωρήσω σε δυο σημειολογικές παρατηρήσεις για τις επόμενες θέσεις.

Η επιλογή της πρωθυπουργού της Δανίας, παρότι σοσιαλίστρια, είναι επιλογή κοντά στις ΗΠΑ.

Διότι Δανία, Ολλανδία και Μεγάλη Βρετανία αποτελούν τον ισχυρό βραχίονα των ΗΠΑ στην «παλαιά Ευρώπη».

Η επιλογή του υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας θα είναι θετική εξέλιξη παρότι εκτιμώ ότι δεν θα εγκριθεί.

Η επιλογή υπουργού Εξωτερικών έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί αποτυπώνει τις γεωστρατηγικές αντιθέσεις εντός Ευρώπης.

Χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ κυρίως η Πολωνία και οι οι τρεις Βαλτικές (Λιθουανία, Εσθονία και Λετονία) δεν επιθυμούν την Ιταλίδα υπουργό Εξωτερικών, διότι η Ιταλία διατηρεί καλές σχέσεις με τη Ρωσία.

Σε αυτές τις χώρες επικρατεί το δόγμα «οικονομικά με την Ευρώπη, πολιτικά με τις ΗΠΑ».

Πλήρης ιστορικός πολιτικός αταβισμός, τι κι αν έπεσε το Σιδηρούν Παραπέτασμα, τι κι αν τρίζουν τα κόκαλα του Ντε Γκωλ που οραματιζόταν μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, τι κι αν τρίζουν τα κόκαλα του Βίλι Μπραντ με την Ost- Politik του, τι κι αν πετιούνται στην άκρη οι παρακαταθήκες του Μιτεράν και του Κολ.

Τι κι αν μαζεύονται οι ΥΠ.ΕΞ. Γαλλίας, Γερμανίας, Ρωσίας και επιχειρούν να βρουν μια κάποια διέξοδο στο ζήτημα της Ουκρανίας, που τώρα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο μετά την κατάρριψη του επιβατηγού αεροσκάφους των Μαλαισιανών Αερογραμμών.

Ο λόγος τους δεν περνάει.

Η γραμμή έρχεται πέραν του Ατλαντικού και συναντά ευήκοα ώτα σε αυτούς που θέλουν οικονομικά την Ευρώπη αλλά πολιτικά την Αμερική.

Βρίσκεται μπροστά μας στο δράμα της Ουκρανίας στο κέντρο της Ευρώπης μια νέα Γιουγκοσλαβία, ένας νέος ευρωπαϊκός εμφύλιος τροφοδοτούμενος από διάφορους μεγαλοϊδεατισμούς και εθνικιστικές αγκυλώσεις του 18ου και 19ου αιώνα.

Η Ευρώπη δυστυχώς παίζει στα ζάρια την πολιτική της ανυπαρξία.

Η επιλογή Ιταλίδας ΥΠ.ΕΞ. θα σημάνει προσπάθεια της Ευρώπης να αποκτήσει τη δική της αυτόνομη διεθνή προσωπικότητα.

Οι άλλες επιλογές θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε παρακολούθημα των ΗΠΑ, δηλαδή στην επιβεβαίωση της πολιτικής της ανυπαρξίας.

Για τα Ουκρανικά και τις γενικότερες γεωπολιτικές συγκρούσεις επιφυλάσσομαι για αργότερα.