Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη: Εκεί που η δημοκρατία δεν έφτασε ποτέ

Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη, όλες βυθισμένες στο χάος. Η δημοκρατία δεν έφτασε ποτέ.

Τουναντίον, εκατόμβες νεκρών, φτώχεια και εξαθλίωση.

Στη Συρία και το Ιράκ οι τζιχαντιστές του ισλαμικού κράτους έχουν καταλάβει μεγάλα τμήματα της χώρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αριθμός των νεκρών στον πόλεμο της Συρίας που μετράει πλέον τρία χρόνια έχει φτάσει τις 170.000, μεταξύ των οποίων 56.495 άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων 9.092 παιδιών.

Οι σφοδρές συγκρούσεις έχουν αναγκάσει σχεδόν τον μισό πληθυσμό να εγκαταλείψει τις εστίες του.

Η θλιβερή κατάσταση στη Συρία κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχιστεί και ως ένα βαθμό αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι περιφερειακοί και διεθνείς δρώντες δεν φαίνεται να πλησιάζουν σε λύση του προβλήματος, και στους απαραίτητους συμβιβασμούς που θα οδηγούσαν στην τελική διευθέτηση του ζητήματος.

Στο Ιράκ οι τζιχαντιστές έχουν μέχρι στιγμής εκτελέσει εκατοντάδες αιχμαλώτους στρατιώτες και πολίτες.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, η διαδικασία για το σχηματισμό κυβέρνησης δεν προχωρεί, ενώ οι Κούρδοι οι οποίοι έχουν επεκτείνει τις τελευταίες βδομάδες κατά 40% τα εδάφη που ελέγχουν θέλουν να αποσχισθούν ζητώντας δημοψήφισμα.

Όπως εύστοχα σημειώνει ο καθηγητής Grigory Kosach, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής, “Η επιτυχία των τζιχαντιστών στο Ιράκ οφείλεται κατά κύριο λόγο στην επιλογή της κυβέρνησης Μαλίκι να αποκλείσει τη σουνιτική ελίτ από τη διαδικασία διακυβέρνησης της χώρας αντί να ενθαρρύνει τη συμμετοχή όλων των εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων του Ιράκ”.

Οι πιέσεις που ασκήθηκαν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για σχηματισμό «εθνικής κυβέρνησης σωτηρίας» δεν τελεσφόρησαν.

Η Αίγυπτος πλήττεται επίσης από ένα ισχυρό κύμα βίας από ισλαμιστές που εδρεύουν στη Χερσόνησο του Σινά.

Ο πρόεδρος της Αιγύπτου, φοβούμενος ένα ντόμινο που θα έφτανε και στη χώρα του, ξορκίζει κάθε πιθανότητα ανεξαρτησίας των Κούρδων στο Ιράκ τονίζοντας σε δηλώσεις του ότι «το δημοψήφισμα που ζητούν οι Κούρδοι δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από την έναρξη μιας καταστροφικής διχοτόμησης του Ιράκ σε μικρότερα αντίπαλα κράτη».

Η Λιβύη τελεί υπό πλήρη διάλυση, ενώ ο πόλεμος των συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος και των εκβιαστών μαίνεται αμείωτος.

Πάρα το γεγονός, δε, ότι η βιομηχανία πετρελαίου έχει επιστρέψει στα προ πολέμου επίπεδα παραγωγής, πράγμα που συμφέρει πολλές χώρες της Δύσης και τις εταιρίες τους, ο λαός βιώνει την πλήρη εξαθλίωση.

Η Λιβύη έχει βυθιστεί στο χάος τα τρία τελευταία χρόνια.

Διαδοχικοί πρωθυπουργοί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να επιβάλουν την εξουσία τους, την ώρα που διάφορες ένοπλες οργανώσεις δρούσαν ανεξέλεγκτα και η χώρα είχε χάσει τα πολύτιμα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου, καθώς τα λιμάνια της είχαν αποκλειστεί από τους αντάρτες.

Όλες οι επεμβάσεις στις χώρες που αναφέρω έγιναν στο όνομα της δημοκρατίας, της απελευθέρωσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αντί αυτού όμως το μόνο που κατάφεραν είναι να εξαθλιώσουν πλήρως αυτές τις χώρες που τα καθεστώτα τους, όσο αυστηρά κι αν ήσαν, είχαν τουλάχιστον εξασφαλίσει στους πολίτες εργασία, φαγητό, παιδεία, υγεία και τάξη.

Ο δημοσιογράφος Ντέξτερ Φίλκινς έγραψε στο περιοδικό New Yorker: «Όταν οι Αμερικανοί έφτασαν το 2003 κατέστρεψαν το ιρακινό κράτος, τον στρατό του, τη διοίκησή του, την αστυνομία του, όλα όσα επιτρέπουν σε μια χώρα να σταθεί όρθια» και κατέληξε γράφοντας, «αυτό που κατασκευάσαμε καταρρέει. Ιδού η πραγματική κληρονομία του πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ».

Εν κατακλείδι

Πρέπει κάποια στιγμή να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του να αναλύουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα της δυτικοκεντρικής αντίληψης μας για τον κόσμο.

Ίσως τότε αντιληφθούμε γιατί οι επεμβάσεις σε αυτές τις χώρες το μόνο που κατάφεραν είναι να διαλύσουν ό,τι σταθερό υπήρχε, όπως υπήρχε.