Όταν η Αριστερά αγάπησε την επιχειρηματικότητα

Μετά την παρουσία του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στις οικονομικού ενδιαφέροντος εξαγγελίες και στην στήριξη ή την αποδόμησή τους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την πλευρά της πολιτικής έχουν ο εναγκαλισμός της «Αριστεράς και της προόδου» με τους Ιμπεριαλιστές και «φονιάδες των λαών», οι ευχαριστίες της προς τους «εκπροσώπους του καπιταλισμού» (Ιδρύματα, Ωνάση-Νιάρχου) και η εξαγγελία του Πρωθυπουργού για δημιουργία κέντρων επιχειρηματικότητας κοντά σε κάθε Πανεπιστήμιο.

Η σχέση της Αριστεράς με την επιχειρηματικότητα από τη φάση του αβυσσαλέου μίσους πέρασε στον μεγάλο έρωτα. Το βιβλίο της Πολιτικής Οικονομίας που διδασκόταν το 1983 στα Λύκεια, στο κεφάλαιο για τους συντελεστές παραγωγής, υιοθετούσε τη Μαρξιστική άποψη.

Οι μαθητές διδάσκονταν ότι οι συντελεστές παραγωγής είναι τρείς: το έδαφος, η εργασία και το κεφάλαιο. Προς το τέλος του κεφαλαίου υπήρχε, για να τηρηθούν τα προσχήματα, η σημείωση ότι: ορισμένοι ομιλούν και για έναν τέταρτο συντελεστή παραγωγής, την επιχειρηματικότητα.

Ήταν οι εποχή που οι αχρείαστοι, κατά τα Μαρξιστικά θέσφατα, επιχειρηματίες «έπιναν το αίμα των εργαζόμενων κλέβοντας την υπεραξία της εργασίας τους». Η εποχή που θερμοκέφαλοι εγκληματίες -ορισμένοι όπως ο Τσουτσουβής και ο Κουφοντίνας θήτευσαν στα νεανικά τους χρόνια στις οργανώσεις του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ- έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους μετατρεπόμενοι σε δικαστές και δημίους.

Τα μεγάλα πολυκαταστήματα τη Αθήνας πυρπολήθηκαν από το Δεκέμβριο του ’80 μέχρι τον Ιούλιο του ’81 ως προεόρτια της έλευσης της «Αλλαγής». Μινιόν, Κατράντζος, Κλαουδάτος, Ατενέ, Δραγώνας και Λαμπρόπουλος του Πειραιά έγιναν στάχτη αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο.

Επιχειρηματίες, μεταξύ των οποίων δύο από τους σημαντικότερους βιομηχάνους οι Αθανασιάδης και Αγγελόπουλος, δολοφονούνται. Η ιδεολογική τρομοκρατία, η γιγάντωση ενός συνδικαλισμού απαίδευτου και ανεύθυνου, η εχθρότητα της κοινωνίας που συστηματικά και με εγκληματική ανευθυνότητα, καλλιεργήθηκε από την «Αριστερά της Αριστεράς» απέναντι στο «κεφάλαιο», ο φθόνος που ντύθηκε με «προοδευτικά» ιδεολογήματα και καθαγιάστηκε, έσκαβαν λαγούμια στα θεμέλια της οικονομίας.

Οι δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπήρξαν καταστροφικές για την οικονομία. Την βασικότερη ευθύνη ασφαλώς την έχει ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Όσο κι αν έχει μεταλλαχθεί το ΠΑΣΟΚ σήμερα, η πολιτική που άσκησε ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση εκείνες τις δεκαετίες καθόρισαν την καταστροφική πορεία της χώρας.

Η δαιμονοποίηση και οι διωγμοί του κέρδους και των επιχειρήσεων οδήγησαν στην αποδόμηση της παραγωγής και στην απώλεια της μοναδικής ευκαιρίας που αποτελούσε η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Η «προσγείωσή» στον ρεαλισμό ήρθε πολύ καθυστερημένα.

Είναι θετικό το γεγονός ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του «αγάπησε» την επιχειρηματικότητα. Το τίμημα που πληρώνουμε για τις «Αριστερίστικες περιηγήσεις» μας είναι βαρύ. Ας ελπίσουμε ότι τα παθήματα μας έχουν διδάξει.