«Όλοι λένε σ’αγαπώ»

«Όλοι λένε σ’αγαπώ»

Η κεντρική έννοια στα βιβλία όλων των θρησκειών, αν αφαιρέσουμε τις μεταφυσικές υπερβολές κάθεμιάς.

Ο αυτοσκοπός μας στην Ανθρώπινη εμπειρία, σύμφωνα με φωτισμένους ηγέτες και φιλοσόφους (αν και αμφιβάλλω αν μπορώ να συμπεριλάβω τον Νίτσε!)

Ο πρωταγωνιστής της πλειοψηφίας των ποιημάτων και άλλων λογοτεχνημάτων, ανά τον κόσμο.

Ο συνεκτικός κρίκος των οικογενειακών, φιλικών, ερωτικών σχέσων για όλους μας.

Η ανάγκη για Αγάπη είναι ριζωμένη στον Άνθρωπο.

Αν δεχτούμε το «Συλλογικό Υποσυνείδητο» του Κ. Γιούνγκ, οι ρίζες της αγάπης βρίσκονται στις σκληρές συνθήκες ζωής των μακρινών προγόνων μας.

Η Αγάπη ως συναίσθημα, εξελίχθηκε από την ζωτική σημασία της ομάδας στην επιβίωση του homo sapiens.

Κάθε ενέργεια σχετιζόμενη με σίτιση, ασφάλεια, επιβίωση ήταν αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας.

Κάθε λοιπόν μέλος της πρωτόγονης ομάδας, ήταν άκρως σημαντικό για την ζωή των υπολοίπων.

Αν χανόταν έστω κι ένας, η αλυσίδα γινόταν πιο αδύναμη. Η ομάδα ήταν πλέον πιο ευάλωτη.

Μέσα από την ανάγκη της διαφύλαξης της ζωής των άλλων, γεννήθηκε το συναίσθημα που ονομάζουμε Αγάπη.

Ενδέχεται στο μέλλον , η Αγάπη να εκλείψει ως πρωταρχικό συναίσθημα του Ανθρώπου καθώς συνδέεται άρρηκτα με τους συνανθρώπους μας, με τις καθημερινές σχέσεις σε κοινωνικές ομάδες, ενώ πλέον έχει ξεκινήσει η σταδιακή αποστασιοποίηση μεταξύ των ανθρώπων.

Μπορεί σε ένα τρομακτικό, σκοτεινό μέλλον να μην λέμε σ’αγαπώ πια.