Το «mea culpa» δεν είναι συγχωροχάρτι

Οι Αριστεροί –και οι κεντροαριστεροί- πιστεύουν ότι αρκεί η πολιτική τους «ταυτότητα» για να τους συγχωρεθούν τα πάντα.

Αρκεί ένα Mea culpa και «καθάρισαν», δίχως να χρειαστεί καν να περάσουν από το πολιτικό καθαρτήριο. Κατευθείαν στον «προοδευτικό παράδεισο» της ανευθυνότητας.

Mea culpa αμετάφραστο και erga omnes. Για να εισπράττουν την «μετάνοια» οι «ισχυροί» και να μην καλοκαταλαβαίνει το «πόπολο».

Δεν έχει σημασία αν έχουν στοιχίσει στη χώρα τους αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ. Αν έχουν οδηγήσει τους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την πρόνοια στα τάρταρα.

Δεν έχει σημασία αν η εξαθλίωση του λαού έχει ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή.

Ούτε ότι η ανεργία ξεπερνά το 20%, παρά το γεγονός άνω των 500.000 νέοι έχουν «δραπετεύσει» από την «επικράτεια των κοινωνικών αδιεξόδων».

Δεν έχουν σημασία οι επιχειρήσεις που έκλεισαν, οι επενδύσεις που χάθηκαν, οι περιουσίες που εξανεμίστηκαν, αποτελώντας «παράπλευρες απώλειες» της επαναστατικής ιδεοληψίας.

Γιατί σε τελική ανάλυση το δημοψήφισμα του 2015 δεν είναι το μόνο ούτε το μεγαλύτερο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ.

Για το καταστροφικό εξάμηνο –με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα- που είχε ως κατάληξη το 3ο μνημόνιο δεν είναι υπεύθυνοι ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης και η Ζωή. Είναι και αυτοί, αλλά την κύρια ευθύνη την έχει ο Πρωθυπουργός και δεν αρκεί να την αναλάβει. Οφείλει να ζητήσει συγνώμη, όχι από τους Γερμανούς και την Μέρκελ, από τον Ελληνικό λαό.

Οφείλει να κατανοήσει ο Πρωθυπουργός ότι το mea culpa δεν εξαλείφει τα πολιτικά εγκλήματα. Δεν είναι συγχωροχάρτι του Πάπα.

Αν οι μονομερείς επιλογές του, ερήμην των υπόλοιπων κομμάτων, στο θέμα των Σκοπίων αποδειχθούν καταστροφικές δεν θα αρκεί η δήλωση ημαρτημένων. Στην εξωτερική πολιτική οι διεθνείς συνθήκες παράγουν μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.

Η αναγνώριση από τον Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή (6/6/1988) του λάθους του, με το γνωστό «mea culpa», για τη συμφωνία του Νταβός δεν μπορεί να αναιρέσει τις συνέπειες.

Όπως γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας (topontiki.gr 21/1/2016) η εγκατάλειψη από την Ελλάδα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας «ως μόνης «νομικής» διαφοράς» και η παραπομπή της στο δικαστήριο της Χάγης οδήγησε «στα Ίμια , τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και τον ατέρμονο διμερή ελληνοτουρκικό διάλογο την ίδια στιγμή που η Τουρκία συστηματικά παραβιάζει ελληνικά χωρικά ύδατα, εναέριο χώρο και αμφισβητεί την κυριαρχία επί ελληνικών ακόμα και κατοικημένων νησιών στο Αιγαίο».

Οφείλει να κατανοήσει εγκαίρως ο Πρωθυπουργός ότι, ενώ οι εξετάσεις στους «ισχυρούς» είναι ευκαιριακές, οι εξετάσεις στην Ιστορία είναι ανεξίτηλες.