Για την τέταρτη ελληνική δημοκρατία

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο είναι μια εμπνευσμένη όσμωση μεταξύ του γράφοντος και τριών εξαιρετικών δημοσιογράφων, από αυτούς που τιμούν το επάγγελμά τους.

Αφόρμηση για το συγκεκριμένο άρθρο είναι το γεγονός πως το σύστημα διακυβέρνησης, όπως αυτό έχει δομηθεί από το 1974 έως και σήμερα φαίνεται να έχει «κρεμάσει».

Διαπίστωσεις:

1. Ο διαχωρισμός των τριών εξουσιών πλέον δεν είναι σαφής.

2. Το πολιτικό προσωπικό του τόπου έχει εμφανή προβλήματα διαχείρισης των ζητημάτων που αφορούν τους πολίτες.

3. Η δημοκρατία λειτουργεί ως κομματοκρατία, χωρίς στην ουσία να υπάρχει κάποιο σοβαρό ιδεολογικό διακύβευμα.

4. Στην Ευρώπη, αναπτύσσονται τάσεις τέτοιες, που επαναπροσδιορίζουν τα έθνη – κράτη, ενώ σε επίπεδο Βρυξελλών, δηλαδή Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εκεί δημοσιοϋπαλληλική στην ουσία νομεκλατούρα δρα περισσότερο ως εκπρόσωπος εθνομηδενιστικών λόμπις και λιγότερο ως εκτελεστές εντολών, που πηγάζουν από τη λαϊκή κυριαρχία.

5. Η Ελλάδα, δεν είναι η χώρα των 10 εκ., αλλά το έθνος των 20 + εκ. πολιτών, που πρέπει να ενεργοποιηθούν, στο δρόμο της ανοικοδόμησης της τέταρτης ελληνικής δημοκρατίας.

6. Η Ελλάδα, όπως και παλαιότερα, μπορεί να λειτουργήσει ως κιβωτός δημοκρατίας στο νέο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον που διαμορφώνεται, έχει ακόμα τις δυνατότητες αυτές και την ευελιξία, κυρίως με την εν τοις πράγμασι κατάργηση του δικομματισμού.

Βάσει των ανωτέρω, διαμορφώνονται πλέον οι προϋποθέσεις για μια προσεχή συντακτική Βουλή, για την ίδρυση της 4ης ελληνικής δημοκρατίας.

Αυτής, που στα βήματα των προοδευτικών επαναστατικών συνταγμάτων του ’21, τα οποία προέβλεπαν Βουλή και Γερουσία και ανεστάλησαν βιαίως από τους εγχώριους κοτζαμπάσηδες κυρίως, στα βήματα του Καποδίστρια, που ως κυβερνήτης προσπάθησε να θεμελιώσει το κράτος δικαίου, στα βήματα του Ελ. Βενιζέλου, που έχοντας την λαμπρή εμπειρία του από την Κρητική Πολιτεία κατέβαλλε προσπάθειες να συνεργαστεί με τους τότε πολιτειακούς παράγοντες, διπλασιάζοντας την έκταση της Ελλάδας, θα δώσει το έναυσμα για την επανίδρυση του ελληνικού κράτους.

Ενός κράτους, που σε πολιτειακό επίπεδο θα πρέπει να αποκτήσει αίγλη, αναγνωρισιμότητα και διαχρονικότητα, που σε κυβερνητικό επίπεδο θα προβλέπει απόλυτο ασυμβίβαστο με την ιδιότητα του Βουλευτή, που θα έχει Γερουσία – Βουλή του απανταχού Ελληνισμού, τα μέλη της οποίας θα εκλέγονται από ενιαία λίστα και θα ενεργοποιούν τα εν υπνώσει δίκτυα των Ελλήνων όπου Γης, που το δικαστικό σώμα θα αξιολογείται και θα εκλέγεται με διαδικασίες διαφανείς κι όχι με δημοσιοϋπαλληλικά κριτήρια, που θα επανακαθορίσει την Ελλάδα στο διεθνή χάρτη, μακριά από τις αποτυχημένες πρακτικές του παρελθόντος της πελατοκρατίας και κομματοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα θα δώσει και πάλι το παράδειγμα της αληθινής δημοκρατίας, που με ισόρροπα στοιχεία αμεσότητας και ευθύνης, θα επανακαθορίσει το σύστημα διακυβέρνησης στο δυτικό κόσμο και κυρίως θα συμφωνήσει με τον αρχέτυπο ελληνικό τρόπο διαχείρισης των εσωτερικών ζητημάτων, δίνοντας έμφαση στην παραγωγή ιδεών και στον κοσμοπολιτισμό, που τόσο απεχθάνονται και πολεμούν οι κοτζαμπάσηδες του τότε και του τώρα, διατηρώντας την Πατρίδα στο έρεβος της ανυποληψίας.

Καιρός λοιπόν είναι να υπερβούμε τα κομματικά εσκαμμένα και να ανοίξει η συζήτηση για μια συντακτική Βουλή.

Να ενεργοποιηθεί το πατριωτικό τόξο, που διατρέχει λίγο – πολύ όλα τα υφιστάμενα κόμματα και κυρίως την κοινωνία.

Να δημιουργήσουμε την αίγλη, που θα φέρει την πραγματική και τη βιώσιμη ανάπτυξη στον τόπο μας.

Να αγαπήσουμε την ευθύνη, που έχουμε ούτως ή άλλως έναντι των επόμενων γενεών Ελλήνων.

Να δημιουργήσουμε τις πολιτειακές συνθήκες ώστε να ξεφύγουμε από τη λογική του θνησιγενούς κράτους – τιμαρίου, να καταστήσουμε δυνατή την επανίδρυση ενός κράτους – οδηγού, πρότυπου δημοκρατίας και ευημερίας για το δυτικό κόσμο.