Σχετικά με τη νέα ονομασία της ΠΓΔΜ

Εθνικοί και θρησκευτικοί λόγοι αποδοχής της διαφαινόμενης συμφωνίας. Λόγος «προτρεπτικός» προς την μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μου, που ίσως δικαιολογημένα αγωνιούν.

Όταν είχε ανοίξει η συζήτηση για το «Μακεδονικό» -και όχι «Σκοπιανό»- τον Γενάρη, είχα με σθένος υποστηρίξει το όνομα ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

Ο Ελληνικός λαός, έγραφα, «ο καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου», αντί να χαρεί και να αισθανθεί υπερήφανος, όπως οι Βρετανοί με το ΝΕΑ Υόρκη, οι Έλληνες της Αμερικής με το σκέτο Sparta, Athena κλπ, ακόμη και οι Τούρκοι πιθανώς με το ΝΕΑ Σμύρνη, ΝΕΑ Κρήνη κλπ., δυστυχώς θα το απορρίψει! Μάλλον… εμείς έχουμε αλυτρωτικές καταβολές (πάλι με χρόνια με καιρούς..), και όχι οι άλλοι».

Εδώ, όπως και στο Κυπριακό, πάντα προωθούμε τη… μη λύση.

Πατριωτικά, βεβαίως, βεβαίως… Και τελικά οι μεταγενέστερες προτεινόμενες λύσεις πάντα, μα πάντα, αποδεικνύονται χειρότερες.

«Ακούει μήπως κανείς σήμερα τον Μέρτζο, τον αποδεδειγμένα βέρο Μακεδόνα, και γνώστη όσο κανείς άλλος του Μακεδονικού ζητήματος;

»Προβλέπω λοιπόν και νέο… πατριωτικό, και δυστυχώς επιζήμιο, διεθνή διασυρμό. Και στο βάθος, τοις πράγμασι, ΣΚΕΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Να το πω καθαρά.

»Αν γίνουν κοινά αποδεκτά τα εκτός του ονόματος ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΑ ζητήματα, όχι απλώς δέχομαι, αλλά θα είμαι ειλικρινά περήφανος, με το όνομα ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».

Είχα μια επιφύλαξη για την σχισματική -πλην όμως Ορθόδοξη Εκκλησία των βορείων γειτόνων μας.

Η παρέμβαση όμως του Οικουμενικού Πατριάρχη για συνδρομή, με βάση τα κανονικά του προνόμια ως πρώτου τη τάξει, προς λύση και αυτού του χρονίζοντος εκκλησιαστικού ζητήματος μάλλον φαίνεται να έχει εξομαλύνει την κατάσταση.

Και έρχομαι στην διαφαινόμενη συμφωνία με το ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, χωρίς αναφορά στη Μακεδονία του Μ. Αλεξάνδρου και με την προϋπόθεση αλλαγής του συντάγματος στα σχετικά με τις αλυτρωτικές βλέψεις των βορείων εθνικιστών, σύμφωνα μάλιστα με την σχετική διατύπωση του δικού μας συντάγματος, αλλά και με τις αναγκαίες υποχωρήσεις στον ευρύτερο μεταγενέστερο γεωγραφικό προσδιορισμό του χώρου, που αναπόφευκτα συνεπάγεται και τα περί εθνότητας, γλώσσας, συνείδησης κλπ.

Θα δυσαρεστήσω πολλούς φίλους μου, αλλά διαβλέπω αρκετά ευοίωνες τις προοπτικές αυτής της συμφωνίας και από καθαρά εθνική σκοπιά, αφού έτσι οι Έλληνες -και κυρίως εμείς οι Μακεδόνες- θα αποκτήσουμε συμμάχους, η αναφορά των οποίων δεν θα είναι προς… βορράν προς το ξανθό γένος, αλλά στην ελληνική Μακεδονία και στο οικουμενικό όραμα του Μ. Αλεξάνδρου.

Εκτός από τους μύριους λόγους του βέρου Μακεδόνα Μέρτζου (εξού και η εκ νέου ανάρτηση του άρθρου του τότε στην Καθημερινή).

Είμαι από τους έντονα κριτικούς στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την γενικότερη πολιτική τους, αλλά και τον μικροκομματικό τρόπο που χειρίστηκε το θέμα.

Εδώ όμως, σε εθνικά θέματα, δεν χωρούν αντιπολιτευτικές υστερίες.

Έρχομαι τέλος και στην πλειονότητα των Ορθοδόξων, που δυστυχώς συνήθισαν -με ευθύνη και ημών των θεολόγων και των εκκλησιαστικών ταγών- να βάζουν την πατρίδα, την όποια πατρίδα, πάνω από την Ορθόδοξη πίστη, ξεχνώντας όχι μόνον ότι «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν (πατρίδα) αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν», κυρίως όμως ότι αποτελούμε το «τρίτον» γένος (πέραν των εθνικιστών Ιουδαίων και των εθνικών Ελλήνων). Και ότι με όλους τους Βόρειους γείτονές μας στα Βαλκάνια μοιραζόμαστε την ίδια Ορθόδοξη πίστη, χωρίς βέβαια να παύουμε να εργαζόμαστε και για την ενότητα όλων των χριστιανών.

Είπα: λόγος «προτρεπτικός» είναι τα παραπάνω, που όμως όφειλα δημόσια να τους εκθέσω προς προβληματισμό, όχι εξαναγκασμό.