Το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Αναμφισβήτητα ο σοσιαλιστικός χώρος, η δημοκρατική παράταξη, δηλαδή το Κίνημα, με απόδειξη και την τρίτη εκλογική καταγραφή, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι!

Οι δυνάμεις του είναι διάσπαρτες! Αποτυπώνουν την κοινωνική ρευστότητα, δείγμα της πολιτικής αλλά και κοινωνικής απόγνωσης για την κρίση ταυτότητας, περιεχομένου αλλά και στρατηγικής, που αντιμετωπίζει το Κίνημα, προκειμένου να εκφράσει ένα σχέδιο εξόδου από την κοινωνική οικονομική και πολιτική κρίση με προοδευτικό πρόσημο.

Ο κύκλος του «συντηρητικού συμβιβασμού» που προέκυψε με την κυβέρνηση Σαμαρά, πολλαπλασίασε τις επιπτώσεις της κρίσης, μεγέθυνε το χρέος, συρρίκνωσε την παραγωγική βάση, διεύρυνε το χάσμα των άνισων κατανομών ανάμεσα στους συντελεστές που διαχειρίζονται την κρίση, αποδιάρθρωσε το κοινωνικό κράτος και παραχώρησε δημοκρατικά πλεονεκτήματα στην οικονομική εξουσία.

Η «πολιτική, κοινωνική και αναπτυξιακή ανάγκη» κινούνται σε ασύμβατες τροχιές και αυτό γεννά αστάθεια. Απομοίωση της διαπραγματευτικής ικανότητας, αφού δίνει την δυνατότητα στην άλλη πλευρά των διαπραγματευτών να εγείρουν μεγαλύτερες αξιώσεις “παραχωρήσεων”, υποχρεώσεων και υποθηκεύσεων μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους.

Το ελληνικό παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο, δείχνει να απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Παρά την προπαγάνδα περί κίνδυνου να εξελίχθη η χώρα σε… Αργεντινή, αν επικρατήσουν άλλες πολιτικές συμμαχίες, η χώρα δείχνει να «αγκομαχά» ακόμα και σε… συγκρίσεις με βαλκανικές χώρες που πρόσφατα εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα προηγούμενα καθιστούν πλέον φανερό ότι το πρόβλημα του Κινήματος δεν μπορεί να είναι ένα «μικρό» συνέδριο «συμβιβασμών», ανάμεσα σε στελέχη όπου η «διαφωνία» μπορεί να οριοθετείται μέχρι το σημείο όπου δεν θίγεται η επιλογή της συνεργασίας με τη ΝΔ και κατ επέκταση το πολιτικό σχέδιο που επιχειρείται.

Οι εκλογές και στις τρεις εκδοχές έδειξαν ότι η εκλογική βάση του Κινήματος δεν ικανοποιείται με τα στερεότυπα που εκχωρούν το δικαίωμα της συνέχισης του «συντηρητικού συμβιβασμού διακυβέρνησης» και σε αντίκρισμα «γίνεται ανεκτό» το δικαίωμα σε μειοψηφίες στελεχών να παρεμβαίνουν διορθωτικά όχι όμως για αλλαγές πολιτικών αλλά για… «καλλίτερες» κυβερνητικές διαχειρίσεις.

Η διασπορά κομματικά -όχι πολιτικά- των δυνάμεων του κινήματος και της κοινωνίας είναι προφανές ότι καταγράφει την αγωνία αναζήτησης ενός σχεδίου εξόδου με προοδευτικό πρόσημο που θα αντιπαρατίθεται στην νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Αυτό έγινε εκλογικά εμφανές, αφού ανεξαρτήτως της κομματικής επιλογής -«στάσης»- στις εκλογές, οι πολίτες έδειξαν ότι αναζητούν την ανάταξη του προοδευτικού κινήματος με πολιτική αυτονομία και με κατεύθυνση να συμβάλει σε μια διαφορετική, προοδευτική προγραμματική σύγκληση.

Μια σύγκληση που θα στηρίζεται σ ένα διαφορετικό, πλειοψηφικό μπλοκ παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.

Το αίτημα της «βάσης» αποτυπώνεται πολιτικά και ως διάθεση για δίκαιο επιμερισμό ευκαιριών και κίνδυνων από το σχέδιο εξόδου. Ζητείται η ανάταξη της χώρας να συμβαδίζει με αυτή της οικονομίας, της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης ταυτόχρονα.

Με αυτή την έννοια γίνεται κατανοητό πως η ανάταξη του Κινήματος μπορεί να γίνει μόνο αν υπηρετεί με αξιόπιστο τρόπο αυτή την επιδίωξη. Αν το ζητούμενο γίνει η επανάκτηση πρωτοβουλιών που στόχο θα έχουν να κλείσουν τον κύκλο του «συντηρητικού συμβιβασμού ως αδιέξοδου».

Τα προηγούμενα καθιστούν προφανές ότι τα συνέδρια στον προοδευτικό χώρο, πολύ περισσότερο στο σοσιαλιστικό κίνημα, θα μπορούσαν να αποκτήσουν κοινωνικό και στελεχιακό ενδιαφέρον αν γίνουν τόπος συνάντησης για μια νέα αλλαγή.

Αν με αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό τρόπο -η κοινωνική βάση με τα στελέχη της σε όλα τα επίπεδα- άνοιγε το θέμα της άλλης προοδευτικής πολιτικής, σε αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο που προωθείται.

Αν αξιόπιστα, η ίδια η κοινωνική βάση, καθόριζε πλαίσιο και φορείς διαλόγου για εναλλακτικές προγραμματικές πλειοψηφίες με προοδευτικό πρόσημο.

Οι πρόσφατες εκλογές κατέστησαν προφανείς αυτές τις προϋποθέσεις.

Το καταγράφουν κατηγορηματικά τα διαφορετικά εκλογικά αποτελέσματα (ποσοστά) των εκφράσεων του κινήματος στους κοινωνικούς, επαγγελματικούς και επιστημονικούς χώρους που είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερης κοινωνικής αποδοχής απ ότι οι πολιτικές που εκφράζει ο κομματικός φορέας.

Αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν πως η πολιτική και κοινωνική βάση του Κινήματος δεν ανταποκρίθηκε όταν το κάλεσμα δεν αφορούσε τα περιεχόμενα της ανάγκης για πολιτική αλλαγή και περιοριζόταν στην αλλαγή ονομάτων και προσωπικού.

Είναι όμως τα ίδια εκλογικά αποτελέσματα που καταγράφουν θετική – πλειοψηφική ανταπόκριση στις παρατάξεις του χώρου, δηλαδή του κινήματος, όταν διεκδικούν την ψήφο με σημαία την αντιπαράθεση στον νεοφιλελευθερισμό και τις κυβερνητικές εφαρμογές του.

Τα προηγούμενα καθιστούν προφανή ότι η αναγέννηση του σοσιαλιστικού χώρου δεν γίνεται κοινωνικά αποδεκτό να αναζητείται σε μορφώματα κορυφής και δανεικά ονόματα…

Το πώς μπορεί να εκδηλωθεί η πορεία για την ανάταξη του κινήματος έχει ήδη προσδιοριστεί από την κοινωνική βάση!

Σε πείσμα των καιρών, επιμένει να δείχνει μέσα από τις εκλογές, πως η προϋπόθεση που θέτει, είναι η αξιόπιστη μόνο από τη βάση, οργάνωση ενός συνεδρίου αλλαγής πολιτικής με προοδευτικό πρόσημο, συμμαχίες και συγκλήσεις.

Ας την ακούσουμε…