Ο φίλος μου ο Αντωνάκης… όχι ο ψευδομανής και ο “σχίζων τα μνημόνια”, ο άλλος!…

Α, όχι! Μην πάει ο νου σας στον πρωθυπουργό. Δεν αναφέρομαι στον “φίλο” από τα παλιά, τον Αντώνη Σαμαρά. Μια “φιλία” μάλιστα που σφυρηλατήθηκε από σωρεία διαδοχικών και ορόσημων γεγονότων, που επαληθεύονται και επιβεβαιώνονται με “ντοκουμέντα” και “επίσημα χαρτιά”. Για να προσλάβει προϊόντος του χρόνου τις διαστάσεις της αγνωμοσύνης και της ασχημοσύνης, ως είθισται, στην πολιτική. Και της “λυκοφιλίας” εσχάτως.

Η όποια ιδιότητα άλλωστε, ο όποιος κυβερνητικός θώκος και ο υψηλότερος στην εξουσία, δεν μεταβάλλει το νανοειδές ανάστημα ενός ανθρώπου, ηθικό και πολιτικό. Το “ανάστημα” ενός πολιτικού ανδρός έχει να κάνει με μάχες σκληρές, εκ του συστάδην, με τα προβλήματα του τόπου. Με την υψηλόκορμη συνείδησή του, που θεωρεί χρέος της να αναμετρηθεί με το άδικο και το αποτρόπαιο για την κοινωνία, ώστε να δικαιωθεί και να μη μείνει αμάρτυρη η εποχή που έζησε.

Χωρίς τα παραπάνω γνωρίσματα του πολιτικού ανδρός, ο όποιος τιτλούχος Αντώνης, γίνεται ένας νανώδης και νανοφυής “Αντωνάκης”. Και μάλιστα υστερεί οικτρά από τον κάθε Αντωνάκη της βιοπάλης και της κοινωνικής παραζάλης, που βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση για την επιβίωσή του, ως έκφραση της αγωνίας της εποχής του. Και με τις προσδοκίες του να μη βρίσκουν σχεδόν ποτέ την επαλήθευσή τους…

Αναφέρομαι στον φίλο μου τον Αντωνάκη, ενός μετρίου αναστήματος, μετρίας εμφάνισης, μετρίας μέχρι πρότινος οικονομικής κατάστασης, μετρίας κοινωνικής ζωής και γενικώς ενός μέτριου Έλληνα, με βαθιά ωστόσο στόχαση, σαφήνεια εσωτερική κι ένα εύρος ματιάς πλέον που εκπλήσσει. Μια “μετριότητα” με ηθική παλικαριά, που αγκάλιασε την εποχή του, σε μια ώρα που πολλά είναι βυθισμένα στη σύγχυση και την αμηχανία, ένας ολόκληρος κόσμος με πληγές ολάνοικτες και τα ερείπια της κοινωνίας να καπνίζουν ασταμάτητα.

Ο φίλος μου ο Αντωνάκης δεν είναι καλά… Αυτός ο κατ’ εξοχήν ήρεμος άνθρωπος, με τη συντηρητική εν πολλοίς ζωή, μετετράπη σε νευρωτικό μεσοαστό, χωρίς βέβαια τις νευρωτικές αντιδράσεις και απολήξεις του άλλου “φίλου” μου του “Αντωνάκη”, ανέκαθεν μεγαλοαστού και ουδέποτε μοσχθήσαντα για τον άρτον τον επιούσιον. Ο “δικός” μου Αντωνάκης έχει λόγους να νευριάζει εξάλλου.

Νευριάζει ο Αντωνάκης κυρίως με τα αυτάρεσκα χαμόγελα του συνονόματό του στην πρωθυπουργία. Με όλους τους πολιτικούς εκείνους που γελάνε μόνιμα, περιχαρείς για τα ανύπαρκτα επιτεύγματά τους. Γελάνε μ’ αυτά που λένε. Γελάνε μ’ αυτά που ακούνε. Γελάνε μ’ αυτά που κάνουν και γελάνε μ’ αυτά που παθαίνουμε. Γελάνε με τις “καλύτερες μέρες” που πάντα υποσχόταν και συνεχίζουν να υπόσχονται, γιατί απεδείχθησαν μόνο δικές τους. Και δεν έγιναν ποτέ δικές μας, του φίλου μου του Αντωνάκη, ο οποίος νευριάζει μ’ αυτή την “εύθυμη” κυβέρνηση, που τέτοια δεν ξανάδε ο μαυρότοπος!

Ολο νεύρα ο φίλος μου ο Αντωνάκης…Και ενώ τον κρατούν άυπνο οι διογκωμένοι λογαριασμοί, τα “χαράτσια” της εφορίας, η απομείωση του εισοδήματός του, οι κερδοσκόποι της αγοράς; το ξεπούλημα της εθνικής μας περιουσίας, η απραγία στη δουλειά του και η φοβία για το φάσμα της ανεργίας και τα αναπόφευκτα ενδοοικογενειακά προβλήματα, δεν αποφεύγει να αντέμνει την ευθύνη του. Σήμερα περισσότερο από άλλοτε. Σήμερα βασανιστικότερα από κάθε προηγούμενη περίοδο της ζωής του.

Ο Αντωνάκης θυμάται και νευριάζει ακόμη πιο πολύ. Μάχεται με το δαίμονα της τότε ευπιστίας του και αυτοπαιδεύεται είτε για να προσαρμοστεί, είτε για να αποδράσει. Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει στη συνείδησή του τη δουλεία στα τετελεσμένα. Η απόδραση τη γοητεία της δειλίας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος.

Τέτοια διλήμματα ο φίλος μου ο Αντωνάκης!..Τελικά “γιγάντιο” ανάστημα ο Αντωνάκης σε σχέση με τους σπιθαμαίους “Αντωνάκηδες” της πολιτικής φαιδρότητας και της πολιτικής αναλγησίας. Γι’ αυτούς τους Ζακχαίους της πολιτικής, η ευθύνη τους για τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος παραγράφονται με το βεβιασμένο και πρόωρο κλείσιμο των εργασιών της Βουλής. Η ευθύνη τους που αφορά το μέλλον μένει σ’ ένα περιθώριο ραθυμίας, ως “κληρονόμοι” των δομικών στοιχείων της ασυδοσίας, της αυθαιρεσίας και της απληστίας, στα διαστήματα της νωθρότητας.

Ο φίλος μου ο Αντωνάκης αισθάνεται το βάρος της ευθύνης του πλέον, για την κατάντια του τόπου. Ο καλός μας αυτός άνθρωπος “σκύβει πάνω στον εαυτό του”, βυθίζεται στη “νάρκη της περισυλλογής” και “ατενίζει τη μοίρα του”. Βλέπει ο Αντωνάκης το δράμα το ολοκληρωτικό της κοινωνίας, που είναι συνάμα και προσωπικό. Και κάνει την αυτοέρευνά του, την αυτοκριτική του, που εξαντλεί το αντικείμενό της με την ανακάλυψη του εγώ, κάτω από τα επάλληλα επιστρώματα, που έχει σωρεύσει η κοινωνική αγωγή του ατόμου, φράζοντας τους πόρους απ’ όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η μύχια συνείδηση.

Θυμάται ο Αντωνάκης τα…αμαρτήματά του. Οταν κάποτε έκανε όνειρα και ψήφιζε ΠΑΣΟΚ. Την πρώτη φορά το ’81 είχε ψηφίσει την “αλλαγή”, του σοσιαλιστή χωρίς “σοσιαλισμό” του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε φοβηθεί από την ένταξη στην τότε ΕΟΚ και έβλεπε στον ύπνο του “ξένα και ντόπια μονοπώλια να ρουφάνε τον κόπο του”. Το ’93 ξαναψήφισε ΠΑΣΟΚ, γιατί έκανε πάντα όνειρα για “καλύτερες μέρες”, που δεν υποσχόταν ο…νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη. Μετά το ’90, για να απαλλαγεί από την “ημικρανία” των καλύτερων ημερών του ΠΑΣΟΚ, ψήφισε ΝΔ. Και ξανά ΠΑΣΟΚ του “εκσυγχρονιστή” Σημίτη. Για να ξαναψηφίσει την υποσχόμενη “επανίδρυση του κράτους” του Κώστα Καραμανλή, που δεν έγινε ποτέ.

Οπότε απογοητευμένος “παγιδεύτηκε” στο “λεφτά υπάρχουν” του αβέλτερου Γιωργάκη Παπανδρέου και ψήφισε πάλι ΠΑΣΟΚ. Και έτσι βρέθηκε στο…αδιέξοδο των μνημονιακών πολιτικών. Ως ευαπάτητος και εύπιστος “ρομαντικός περιπατητής” των εκάστοτε πολιτικών προσδοκιών, υπέκυψε στον “πειρασμό” των αντιμνημονιακών-πομφολυγωδών λόγων του Αντωνάκη Σαμαρά και ψήφισε ΝΔ, για να βρεθεί τελικά να κοιμάται με χάπια λοξοτανίλ και να αιωρείται μεταξύ λογικής και παραλόγου με όσα ακούνε τα αυτιά του και βλέπουν τα μάτια του…

Τι να πεις στον Αντωνάκη, ο οποίος έχει και συναίσθηση της ευθύνης του. Να του πεις να είναι ψύχραιμος, όταν βλέπει ότι η ευαισθησία των πολιτικών να έχει υποστεί καθίζηση; Να του πεις να κάνει υπομονή, όταν “πνίγεται” από τις ανελαστικές υποχρεώσεις του; Με τους κροκόδειλους μάλιστα της εξουσίας απ’ όλα τα έλη, γρυλίζοντες και καλυθμηρόζοντες, να προσπαθούν να τον παραπείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους, χωρίς οι ίδιοι να δίνουν έστω το καλό παράδειγμα, είναι τουλάχιστον εθνική εξαχρείωση!

Τι να πεις στον Αντωνάκη…Μπορείς όμως να πεις σ’ όλους εκείνους που αδιαφορούν για τον Αντωνάκη, σ’ όλους τους ανάλγητους εξουσιολάγνους. Στον παλιό μου “φίλο” τον “Αντωνάκη”, ο οποίος μαζί με το “σινάφι” των ανεπάγγελτων που τον περιστοιχίζουν, κορόιδεψε και κοροϊδεύει ασύστολα τον κάθε Αντωνάκη, για να πραγματώσουν τα δικά τους πολιτικά όνειρα, κάνοντας τα όνειρα του φίλου μου του Αντωνάκη κονιορτό…

Να τους πεις να θυμηθούν, οι ελάχιστοι απ’ αυτούς που διαβάσανε, ότι ο Δίας, όπως αναφέρει ο Πρωταγόρας, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έστειλε την Αιδώ και τη Δίκη, για να κοσμούν και να διασώζουν την κοσμιότητα της ζωής τους. Να πεις στους πυγμιαίους της πολιτικής, με την αδηφαγία γιγάντων ωστόσο, ότι “σκοτώνουν” το ήθος, τους ηθικούς φραγμούς, τις ελπίδες και την ευαισθησία του κάθε Αντωνάκη.

Και τι γυρεύουν όλες αυτές οι ελαστικές συνειδήσεις σε τούτο τον τόπο; Αιδώς Αργείοι, πριν ενσκήψει η Δίκη,που έρχεται καλπάζοντας, όπως οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης του Μπέρκμαν!..