Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε

Η κυβερνητική ενασχόληση και αυτή τη περίοδο δείχνει πλέον πως ο ανασχηματισμός δεν αφορά την αλλαγή των πολιτικών όπως ζήτησε το εκλογικό σώμα, αλλά τη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης κατεύθυνσης.

Απόδειξη ότι οι αντιπαραθέσεις των υπουργών της κυβέρνησης αφορούν θέματα διαχείρισης της ίδιας πολιτικής!

Διευθυντήριο και κυβέρνηση επιμένουν στη συνέχιση των “αναδιανομών” που βαφτίζουν «μεταρρυθμίσεις», σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων και των πολιτών.

Συνεχίζουν στην ολοκλήρωση ενός οικονομικού μοντέλου που επιδιώκει μεταξύ των άλλων η ανταγωνιστικότητα να προκύπτει μέσω της εξαθλίωσης του κόστους εργασίας, την επιβολή ανεξέλεγκτων κανόνων κτλ.

Η πολιτική ταυτότητα του ανασχηματισμού έχει σκληρά μονοσήμαντο προσανατολισμό που αφορά μόνο το δημοσιονομικό έλεγχο. Πρόκειται για επιλογή που προωθεί διαχρονικά ένα σύστημα οικονομικής εξουσίας με αντίστοιχους πολιτικούς εκφραστές, προκειμένου χωρίς παραγωγή, χωρίς θέσεις εργασίας και χωρίς ανάπτυξη να μεγεθύνονται οφέλη!

Ο ανασχηματισμός τελικά εξυπηρετεί και μια άλλη επιδίωξη. Υπακούει και στη σκοπιμότητα ότι η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε.

Τα κεντρικό ζητούμενο για τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση γίνεται να ξεπεραστεί ερήμην της λαϊκής εντολής ο σκόπελος της Προεδρικής εκλογής και η διαπραγμάτευση για το χρέος να γίνει με “κρυφές τις δεσμεύσεις ενός νέου Μνημονίου” -χωρίς εκλογές.

Ζητούμενα, που εφόσον στοιχειωδώς γινόταν σεβαστοί οι δημοκρατικοί κανόνες, δεν μπορούν να βρουν αντίκρισμα εφαρμογής.

-Οι απόπειρες πολιτικών και οικονομικών κέντρων για “νέα Ιουλιανά”, με περίεργες “μετακινήσεις” κοινοβουλευτικών προσώπων, στην υπόθεση της Προεδρικής εκλογής, πέραν του ότι προαπαιτούν τη θέληση του Προέδρου της Δημοκρατίας για να επισπεύσουν σενάρια τεχνικών πλειοψηφιών, είναι προφανές ότι θα σκοντάψουν στη λαϊκή οργή της κατακραυγής και της υπεράσπισης της δημοκρατίας…

-Η επιμήκυνση του χρέους δύσκολα θα μπορούσε να κρύψει την πρόθεση των σημερινών πολιτικών συσχετισμών να αποδεχτούν την συνέχιση μιας “νέας συμφωνίας”, που θα ολοκληρώνει το εγχείρημα μετατροπής του οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας σε μακροχρόνια αποικία χρέους.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Μια εξέλιξη “πρόωρης” αποδοχής του νέου μνημονίου μπορεί να αποκαλύπτει τις πραγματικές της προθέσεις στο νέο προϋπολογισμό και να καταστήσει ανέφικτη μια τεχνητή πλειοψηφία 180 βουλευτών.

Αυτή η πολιτική “εικόνα” αποκαλύπτει ότι η κυβερνητική πλειοψηφία γίνεται επισφαλής, αφού πλέον θα κρέμεται σε τέσσερις κυβερνητικούς βουλευτές, που θα αναγκαστούν προκειμένου να στηρίξουν την ιδία πολιτική να ψηφίσουν και νέο Μνημόνιο και έναν ανάλογο Προϋπολογισμό;

Ακριβώς γι αυτούς τους λόγους πολλοί πιστεύουν ότι οι εκλογές το φθινόπωρο εμφανίζονται πολύ πιθανές.

Κάτω απ αυτές τις συνθήκες γίνεται προφανές ότι η κοινωνική πίεση για μια άλλη, βιώσιμη, ρεαλιστική αλλά προοδευτικής πορεία θα εντείνεται και οι πολιτικές δυνάμεις θα αξιολογούνται για τη σαφήνεια των επιλογών τους!

Δηλαδή για ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες θα επιδιωχθούν προγραμματικές, κυβερνητικές συγκλήσεις.

Οι σχηματισμοί του κέντρου και της αριστεράς για να υπάρξουν, καλούνται με αλλαγές να ξεπεράσουν την κρίση προσανατολισμού και ταυτότητας.

Η εικόνα όσων επικαλούνται την “Κεντροαριστερά”, παρά την μεγάλη προσπάθεια πολλών κέντρων να εμφανίσουν ότι το σχήμα “Ελιά” ήταν περίπου… νικητής(!) των ευρωεκλογών, δεν βρήκε στηρίγματα κοινωνικής και πολιτικής αποδοχής!

Τα προφανή συμπεράσματα για την συρρίκνωση της εκλογικής βάσης σηματοδότησαν την δρομολόγηση ζυμώσεων και συγκλίσεων που ως κεντρικό τους θέμα έχουν την διαμόρφωση όρων επανίδρυσης του σοσιαλιστικού κινήματος προκειμένου να ανταποκριθεί στις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες μιας άλλης βιώσιμης προοδευτικής πορείας.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα υπαρκτό κοινωνικό αίτημα αφού σημαντικά μεγάλα τμήματα της κοινωνικής βάσης της προοδευτικής παράταξης και στελεχών της έχουν για τρίτη φορά τοποθετηθεί θετικά σ αυτή την προοπτική.

Είναι υπαρκτή πλέον η κοινωνική και πολιτική αντίθεση ανάμεσα στο δρόμο της νεοφιλελεύθερης συνέχισης και της εναλλακτικής προοδευτικής προοπτικής.

Επομένως το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η διαχείριση του πολιτικού χρόνου και των εντυπώσεων όπως επιδιώκει η κυβέρνηση , αλλά η ανάκτηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων από τον προοδευτικό χώρο για να δρομολογηθούν εξελίξεις με προοδευτικό περιεχόμενο και σχέδιο ανάταξης της χώρας και ανόρθωσης της κοινωνίας.