Φθάνει η ώρα της μεγάλης ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης;

Ακόμη και τα κοινά συμφέροντα κάποια στιγμή οδηγούν τους συνεταίρους σε σύγκρουση και διάλυση της «εταιρείας». Και κατά πως δείχνουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας το ενδεχόμενο μιας ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης και διάλυσης της συγκυβέρνησης κάθε άλλο παρά απίθανο είναι.

Ήδη υπάρχει μεγάλη ένταση , καθώς σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, από τον πρόεδρο του μέχρι τους υπουργούς του, τους υφυπουργούς του, τους βουλευτές του και τα στελέχη του, έχουν αποφασίσει να τηρήσουν διαφορετική γραμμή, απ ότι τηρούσε το μικρό κόμμα της συγκυβέρνησης πριν από τις ευρωεκλογές και τον ανασχηματισμό.

Έχουν διαπιστώσει πλέον ότι η κοινωνία βρίσκεται στα όρια της και κυρίως ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτιστεί με νεοφιλελεύθερες πολιτικές και σταδιακά χάνει μέχρι μηδενισμού την εκλογική του επιρροή. Ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο που ο μεγάλος του αντίπαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και μέσω αντεγκλήσεων, φαίνεται ότι κάνει μεγάλο άνοιγμα προς την κεντροαριστερά , με ιδιαίτερα έμφαση στους πατριώτες σοσιαλιστές και πλέον είναι ορατός ο κίνδυνος το ΠΑΣΟΚ να χάσει πλήρως μετά την ταυτότητα του και όποια εκλογική πελατεία του έχει απομείνει.

Ήδη οι υπουργοί και υφυπουργοί του ΠΑΣΟΚ, με την έμμεση ενίοτε και άμεση στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, διαφοροποιούνται από τις πολιτικές που η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί ότι θα ακολουθήσει στους δανειστές μας και εμφανίζονται ως η εσωκυβερνητική αντιπολίτευση .

Ο Ανδρέας Λοβέρδος αντιστέκεται στις απολύσεις, ο Πάρις Κουκουλόπουλος αντιστέκεται στις αποκρατικοποιήσεις , ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης άρχισε και αυτός να καταφέρεται εναντίον της διαθεσιμότητας, και πάει λέγοντας.

Και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας τι κάνει;

Σύρεται σ΄ ένα παρόμοιο παιχνίδι, που όμως δεν μπορεί να της βγει.
Προσπαθεί να ακολουθήσει δύο πολιτικές γραμμές. Μια «εσωτερικού» και μια «εξωτερικού».
Με τους λαϊκιστές υπουργούς που τοποθέτησε στη κυβέρνηση, ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να χαϊδέψει τα αυτιά της κοινωνίας, ενώ με τους τεχνοκράτες και «υπάκουους» υπουργούς προσπαθεί να πείσει τους εταίρους και δανειστές μας, ότι τίποτα δεν αλλάζει με τα συμφωνηθέντα. Ισορροπία του τρόμου λέγεται αυτή και δεν πρόκειται να της βγει της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να είναι και με τον Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ.

Γιατί όσο το κάνει τόσο το μισοπεθαμένο ΠΑΣΟΚ θα παίρνει ανάσες ζωής και θα διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο στη κυβέρνηση και στη κοινωνία. Θα επιβιώνει ως βδέλλα που απομυζά το αίμα της φιλελεύθερης παράταξης.

Οι αποφάσεις λοιπόν πρέπει να είναι γενναίες και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Στο εξωτερικό επιτέλους να πούμε και ένα όχι, και στο εσωτερικό επίσης να αρνηθεί η μεγάλη παράταξη της συγκυβέρνησης οφίτσια και δικαιώματα που διεκδικεί η μικρή παράταξη της συγκυβέρνησης.

Πρέπει πολύ καλά να το σκεφτούν στη Νέα Δημοκρατία, μήπως ήρθε η μεγάλη ώρα της σύγκρουσης.