Με θράσος πιθήκων στη Βουλή ως… υπηρέτες ξένων αφεντάδων!

Παραφράζοντας τον τίτλο του θεατρικού έργου του Carlo Goldoni “υπηρέτης δύο αφεντάδων”, του ανανεωτή της commedia dell’ arte, σκέφτομαι ότι αν ο Βενετσιάνος θεατρικός συγγραφέας του 18ου αιώνα, ζούσε σήμερα στην Ελλάδα και παρακολουθούσε το κυβερνητικό “δίδυμο” των “σωτήρων” μας, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των αβούλευτων βουλευτών, οι οποίοι αποβάλλοντας παν αίσθημα αιδούς και εκβαχεύοντες στη Βουλή συντάσσονται με τον πολιτικό παραλογισμό, θα είχε να αντλήσει αστείρευτη έμπνευση από τη συνοικιακή τους λογική στην άσκηση της πολιτικής, αλλά και από την ψυχονευρωτική υποτελή συμπεριφορά τους, ως σύγχρονοι υπηρέτες ξένων αφεντάδων…

Θα διαπίστωνε επιπρόσθετα ο Goldini ότι δεν είναι μόνο το πνεύμα της ανάπηρης πολιτικής υπεροψίας και της απάτης, που πλανάται πάνω από τη γη της ιστορίας, αλλά και ότι υπάρχουν θεμιτά μεγέθη στις λέξεις των πολιτικών, που εκφράζουν την πίστη στις αρχές, στους θεσμούς, στην αισθητική αντίληψη περί πολιτικής.

Και ότι ποτέ δεν υπογράφεται ληξιαρχική πράξη θανάτου των λέξεων αυτών από κανέναν δυστυχώς, με αποτέλεσμα κάποτε να βιάζονται βάναυσα και να εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν.

Θα διαπίστωνε ακόμη ότι οι παροικούντες την Ελλάδα τείνουν συχνά ευήκοα ώτα, αρέσκονται στην παραμυθία, να διαβάζουν ή να συλλαβίζουν αμέτρητους μύθους, που παράγονται κατά κόρον από τους αυτόκλητους πολιτικούς τους “σωτήρες”, τους ίδιους που ευθύνονται για την κατάντια του τόπου.

Και που να γνώριζε ο Goldoni πως όλα γίνονται εν ονόματι της δημοκρατίας! Ακόμη και η παραμόρφωση και παραβίαση του Συντάγματος. Ετσι, όπως τότε στην Αρχαία Ελλάδα, η σημερινή Ελλάδα διαλύεται και καταρρέει. Με το κράτος να πάσχει από βαριάς μορφής διαστροφή.

Μέσον του διεστραμμένου κράτους, δια του οποίου διαστρέφεται ο λαός , είναι η διεστραμμένη Παιδεία.

Σ’ αυτή και με αυτή σμιλεύεται και λοξεύεται ο τύπος του νεοέλληνα στο χαλκείον του “κοινωνικού μετασχηματισμού”. Στο καμίνι της διαφθοράς των τελευταίων δεκαετιών, της μεταξίωσης, της κατάργησης της παράδοσης, ακόμη και της παραγραφής και “ξαναγραφής” από ανερμάτιστους κονδυλοφόρους της εθνικής μας ιστορίας.

Η εκάστοτε κυβερνητική θολότης με την αντι-παιδεία και την α-γλωσσία, για χρόνια, “μετασχηματίζει” τον νεοέλληνα από την ατομική του ψυχή μέχρι και την πολιτειακή του υπόσταση. Και οι πολιτικοί περιφέρονται στα βοθρολύματα του λούμπεν περιθωρίου. Σημείο εκκίνησης, σχεδόν αμετακίνητο, της προς αυτοκαταστροφήν πορείας της νεολαίας, κατέστη εν πολλοίς η Βουλή των Ελλήνων.

Το “σχολείο” αυτό της “παραμόρφωσης” του πολίτη και του πολιτεύματος, το νομοθετικό αυτό “εργαστήριο” με τον εξοστρακισμό της αυθεντίας και των αξίων, την υποδούλωση της ελευθερίας της έκφρασης και την “κακοποίηση” αρχών της δημοκρατίας.

Αν η δημοκρατία απέθανε το 1967, φονείς της , κατά την επιγραμματική διατύπωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν “Τα κόμματα…Οι συνταγματάρχαι της έδωσαν την χαριστική βολήν”.

Αν παρατηρείται πολιτική αποσύνθεση σε προχωρημένο στάδιο και καλπάζουσα διολίσθηση του κοινοβουλευτικού ήθους, φταίει σε πρώτο πλάνο το κοινοβούλιο γενικά.

Αν η δημοκρατία πάθαινε αποπληξία θα υπήρχαν μήπως ερωτηματικά για τα αίτια της κατάρρευσης;

Ο κοινοβουλευτισμός μας καθίσταται οσημέραι ταυτόσημος με μια φαυλεπίφαυλο και αποτροπιαστική κατάσταση. Οι βουλευτές, με εξαιρέσεις πάντα, υπήκοοι και οσφυοκάμπτες σε συμφέροντα κομματικά κι όχι μόνο, αντιδρούν ως τυφλοί και ανιάτως βαρύκοοι. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται το ογκούμενο, έστω σιωπηλό, ρεύμα της λαϊκής απογοήτευσης έως και απελπισίας. Και δεν ακούουν τον μυκηθμό της επερχόμενης λαϊκής θύελλας.

Ο ανηλεής “βοβαρδισμός” της συνείδησης του Ελληνα πολίτη, του φοβισμένου και μακαρίως ανασφαλούς, με το ανεξέλεγκτο όπλο των ΜΜΕ, που είναι γνωστό και ως προπαγάνδα, σε συνδυασμό με την οριστική αποδημία του πολιτικού ήθους και ύφους στη χώρα των “Μουσών” και της Φιλοσοφίας”, εξώθησαν τη δημοκρατία σε “κοινοβουλευτική αυθαιρεσία”.

Της δημοκρατίας ιδεώδες, έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου (που να διανοηθεί ο δυστυχής ότι ο εκ των εγγονών του Γιωγάκης Παπανδρέου θα τον διέψευδε οικτρώς με την αβελτερία του…) δεν είναι “να εξισώσωμεν την αθλιότηταν, αλλά να εξυψώσωμεν την ευημερίαν”.

Και όμως έχουμε “εξισώσει την αθλιότητα”. Και η χώρα διαλύεται, η κοινωνία καταρρέει. Κι ας εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς δίπλα στον Κινέζο πρωθυπουργό να μιλάει για συμφωνίες επενδύσεων πέντε και έξι και επτά δισεκατομμυρίων ευρώ. Κανείς δεν γνωρίζει, εκτός του χαλκείου παραπληροφόρησης του Μαξίμου, που διαρρέει στα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τις “επιτυχίες” του πρωθυπουργού. Στην πραγματικότητα, η κατάρρευση είναι γενική. Μόνο αβδηρίτες την βλέπουν απλώς ως οικονομική.

Έχουμε πια στις ψυχές μας τη χωματερή γεύση του επερχόμενου ιστορικού τέλους. Όλων εκείνων των χαρακτηριστικών της φυλής. Της πνευματικής εξειδικεύσεως, των καθαρών ορθολογικών επιδιώξεων, των έντονων εκδηλώσεων της ευθύνης για τον ανθρώπινο προορισμό, των ψυχικών αφιερώσεων και ορμών, που ενδυνάμωναν την εθνική υπερηφάνεια, των υψηλών ηθικών και πολιτικών αντιλήψεων.